Fálkinn - 11.01.1957, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
SIR WILLIAM BRENT var maður,
sem ég leit upp til vegna þess brenn-
andi áhuga, sem hann liafði sýnt í
starfi sínu í þrjátíu ár. Loks liafði
hann hækkað svo í tigninni, að hann
var orðinn formaður morðmála-
nefndarinnar. Hann hafði hægt og
rólega og með pípuna í munninum
alhugað öll þau flóknu mál, sem lögð
höfðu verið fyrir hann, og fiestum
þeirra hafði honum tekist að ráða
fram úr.
En einn þátt í lyndiseinkun hans
höfðu lofgreinarnar í blöðunum, sem
birtist um það leyti sem bann lét
af embætti, ekkert minnst á. Tað var
atriði, sem ég hafði ekki komist bjá
að taka ef-tir, þau tíu ár sem við
unnum saman i morðmálanefndinni.
Ilann var miskunnarlaus, þrár og
harðskeyttur í aðgerðum, og ])etta
ágcrðist hjá lionum með aldrinum.
Eftir að hann liafði látið af em-
Ijætti var ég oft að vclta því fyrir
mér, livað hann mundi lielst hafa
sér til dægrastyttingar. En ég þurfti
ekki að brjóta heilann um það lengi.
Skömmu eftir að hann var farinn
frá Scotland Yard fékk ég bréf frá
honum og af því bréfi varð mér ljóst,
að það var síður en svo að hann ætl-
aði að leggja uppáhaldsstarf sitt á
hilluna. Bréfið var svona:
„Nennirðu að borða með mér í
Turret House í Sydenham á
f'immtudaginn? Robert Stone
kemur líka. Og svo einn gestur
í viðbót, og ég skal lofa þér því,
að þetta verður kvöld, sem þú
gleymir ekki.“
heyrður gat liann fært fram öruggar
fjarverusannanir. Svona er þá málið:
I.Ögreglan veit hver morðinginn er, en
■getur samt ekki látið skríða til skarar.
Sir William tók málhvíld og kveikti
sér í nýjum vindlingi. Svo hélt hann
áfram:
— Síðan ég komst á eftirlaun liefi
ég haft nægan tíma til að hugsa um
þetta mál, og nú hefir mér loksins
dottið í hug ráð til að ná tangarhaldi
á bófanum. En ])að hefir verið mikið
þolinmæðisverk og ég liefi ekki gct-
að sinnt öðru.
Ég hrökk við er iiann nefndi „mik-
iö þolinmæðisverk“. Það var ólmgs-
andi að þessi frægi Engiendingur
gæti lagt á sig þolinmæðisverk til að
ginna rottu i gildru.
— Eg verð að segja að ég hcfi
verið heppinn, liélt hann áfram —
því að Bedford — það er að segja
frændinn — afréð að leigja þetta
hús öðrum, með öllum húsgögnum.
Ég tók það á leigu, og á þann Iiátt
kynntist ég honum, og skiljanlega
'hafði ég hug á að við gætuin orðið
„góðir vinir“. Hann liafði ekkert að
athuga við það ... Þegar ég kynntist
honum betur komst ég að raun um
að hann var hjátrúarfullur, eins og
flestir glæpamenn. Og þá kom mér
ráðið i luig. í kvöld er rétt ár síðan
morðið var framið. Og í kvöld kemur
John Bedford hingað og borðar með
okkur miðdegisverð.
— Og svo . .. ‘? sagði Stone óþolin-
móður.
— Svo keniur May Dácklethorpe
til sögunnar, hélt sir William áfram.
HÁSKAMAÐUR í HÁLFDIMMU
Mér hefði vitanlega aldrei dottið í
hug að afþakka svona boð svo að ég
sendi bréf um hæl og þakkaði fyrir.
Ég skrifaði ofurlítinn eftirmála: „Á
ég að koma vopnaður?" Svarið kom
símleiðis og var aðeins eitt orð: „Já!“
Turret House reyndist vera stórt
óðalssetur, rautt tígulsteinshús með
garði í kring. Þetta var alls ekki
vistegt hús, og vegna þess að veðrið
var vont, fannst mér það enn óhugn-
anlegra en ella.
Lane, þjónn sir Williams kom til
dyra. Hann tók við yfirhöfninni minni
og ég gekk inn í forsalinn, sem var
með gólfi úr steinflögum og stiginn
upp á efri hæðina var einnig hellu-
lagður og með alls konar útflúri.
Ég varð hissa er mér var visað
beint inn í borðstofuna, og þar hafði
stóra mahogníborðið verið dúkað.
Brent stóð upp þegar ég kom inn,
og heilsaði mér.
— Ég vona að þú afsakir mig, sagði
hann. — Þetta cr í rauninni eina
stofan, sem ég nota hér í húsinu.
— En áttu þá ekki heima liérna?
— Nei, ertu genginn ai' göflunum,
sagði hann. — Ég skal scgja þér bct-
ur frá því eftir dálilla stund, ])egar
Stone kemur. Viltu fá glas af Martini
á meðan?
VIÐ þurftum ekki að bíða lengi eftir
Robert Stone, litla, skapbráða rithöf-
undinum, sem liafði ferðast kringum
hnöttinn og var sífellt í ferðalögum.
— Geturðu sagt mér hvaða tilgang
þú hefir með því að teygja mig út
i þetta gamla grafhýsi, — og það í
svona veðri? spurði Iiann undir eins
og hann kom inn i stofuna.
— Ég befi lofað þér viðburðaríku
kvöldi, en ef þú treystir mér ekki
þá geturðu farið heim strax, sagði
sir William hlæjandi.
— Farið lieim? Nei, það dettur
mér ekki í hug. Ég ætla mér að
minnsta kosti að fá matinn fyrst. —
En, dæmalaust er þetta óvistleg stofa,
sagði hann svo og leit kringum sig.
— Tyllið þið ykkur á skákina, vin-
ir mínir. Við höfum takmarkaðan
tíma áður en þriðji gesturinn kemur.
Sir William þagði um stund, til ])ess
að gera okkur forvitnari, en svo hélt
hann áfram:
— Þið munið ef til vill cftir morð-
inu, sem framið var hérna i ná-
grenninu í fyrra? Það var kallað
Sydenham-morðið. Það var rnikið
skrifað um það i blöðunum, vegna
þess að það komst ckki upp hver
morðinginn væri.
■Stone tók fram í:
— En þetta var deginum Ijósara.
Ég vissi frá upphafi hver sá seki
var. Það var auðvitað frændinn ...
Sir William brosti.
— Það gerði lögreglan líka.
— En hvers vegna ... ?
— Já, einmitt! Það sögðu líka allir.
F.n því miður hafði frændinn gilda
fjarverusönnun. Það hefði verið fjar-
stæða að taka hann fastan, því að þá
hefði orðið að láta hann lausan aft-
ur. Og mann, sem hefir verið sýkn-
aður af glæp, er ekki hægt að taka
aftur seinna, og kæra liann fyrir
sama glæpinn. Þess vegna fékk ég
Scotland Yard til þess að fela mér
þetta mál og lofa mér að hafa eins
langan tíma og ég vildi til þess að
grúska í því. Og í kvöld eigum við
að sjá síðasta þátt sorgarleiksins. Það
var hérna í húsinu, sem konan var
myrt. Það var 17. nóvember i fyrra,
með öðrum orðum fyrir réttu ári,
núna í dag. Ungfrxi Fergusson var
mögur og skinin gömul kona og hjá-
trúarfull. Hún bjó ein í þessu stóra
húsi ásamt vinnukonunni, og luin
var vanabundin, svo að allt varð að
ganga eftir klukkunni. Hún sat oft í
stólnum sínum þarna og borðaði
kaldan kvöldmatinn sinn þar og las
i blöðunum svo sem tvo tíma. Og
svo fór hún í svefnherþergið sitt uppi
á lofti og háttaði.
Kvöldið sem ntorðið var framið
átti stúlkan fri, og þegar hún kom
heim fann luin gömlu konuttá dauða.
Hún hafði verið kyrkt. Við efuðumst
ekki eilt augnablik um að það væri
frændi hennar, sem lxefði gert það.
Ilann var eini erfinginn hennar og
skuldunum vafinn eins og skrattinn
skömmunum. Auk ])ess hafði hann
lykla að liúsinu, og einhverjir höfðu
heyrt hann hafa í liótunum við
fiænku sína. En þegar liann var yfir-
Hún er með bestu skapgerðarleik-
konunuxn, sem við eigum. Ilún kem-
ur inn meðan við erum að borða, dul-
búin sexn vofa og andlitið eins og á
myrtu konunni. Við hinir eigum að
láta sem við sjáum bana ekki. Bed-
ford á að halda, að hann sé sá eini
sem tekur eftir vofunni, og ég vona
að 'honum bregði svo illilega við að
lxann komi upp um sig.
— En lieldurðu að hann komi þá
hingað í kvöld, úr því að svona
stendur á? sagði Stone og komst all-
ur á loft.
— Alveg áreiðanlega, sagði sir
William. — Hann hefir ol'l borðað
miðdegisverð hjá mér, og í kvöld
keíhur hann áreiðanlega, því að hann
veit að hann á að ihitta þig, Stoné.
Ilann vill ekki láta það tækifæri ganga
sér úr greipum. Og svo var það ofur-
lítið meira, sem þið verðið að vita.
Ég 'befi gert ráðstöfun til að lög-
reglumenn verði hérna i húsinu.
Meðan við erum að borða drepst
Ijósið allt í einu, svo að við verðum
að kveikja á kertum. Þetta verður
að ske í scm hentugustu umhverfi.
í ÞESSUM svifum tilkynnti Lane að
Bedford væri kominn.
Maður á fimmtugsaldri kom inn i
stofuna. Hann var hár og ofurlítið
boginn í baki. Munnvikin voru laf-
andi, en augun grá og hörð.
Við settumst til borðs undir eins
og við liöfðum verið kynntir.