Fálkinn - 10.05.1957, Side 13

FÁLKINN
13
„Og ekki margar sem geta borið hana uppi,
svo vel sé,“ sagði Fiörian, um leið og feld-
urinn var lagður á axlir Agnetu og hún hall-
aði undir flatt til þess að finna hve mjúkt
skinnið var við kinnina.
„Líklega lendir hún nú hjá einhverjum rík-
um velunnara samt,“ sagði Charlotte beisk.
„Það væri synd!“ sagði Agneta. „Getið þér
ekki neitað að selja hana, herra Florian, ef
svo bæri undir?“
„Vitanlega gæti ég það, en ég mundi ekki
vera í þeim uppgangi sem ég er, ef ég setti
mér þess konar reglur,“ sagði Florian og
brosti, en Charlotte var hneyksluð á að
Agneta skyldi láta sér detta annað eins í hug.
„En á föstudaginn nýtur kápan sín vel,“
sagði hann og skoðaði Agnetu í krók og
kring. „Það verður að nægja."
Hún vissi ekki hvort hann meinti að káp-
an þyrfti ekki breytinga við, eða hvort hann
meinti að hvít minkakápa yrði að gera sig
ánægða með að vera á réttum stað eitt ein-
asta kvöld. En hún brosti til hans um öxl
sér og fann á sér um leið, að föstudagskvöld-
ið mundi verða ánægjulegt kvöld fyrir hana
sjálfa.
Hún þurfti margt að segja við Roger þeg-
ar hún hitti hann, þó ekki væri nema vika
liðin síðan þau sáust síðast. Hann vissi auð-
vitað um að Eva hafði heimsótt Florian —
en á þann hátt sem hún hafði sagt frá sjálf.
Agneta gat fyllt í eyðurnar og sagði honum
hvernig Florian hefði bjargað henni frá nið-
urlægingu með því að bjóða henni í leikhúsið.
„Og þú hafðir enga hugmynd um það áð-
ur? Hann hefir víst gaman af að vera for-
sjón annarra,“ sagði Roger og virtist miður
ánægður.
„Nei-nei! Hann 'hélt að Eva væri að
hreykja sér — sem hún líka gerði — með því
að segja frá að þú hefðir boðið henni í leik-
húsið, og stinga svo upp á að ég kæmi með
ykkur, eins og fimmta hjól á vagni. Og hann
hélt að það væri verra en það var, því að
honum hafði skilist að það væri Mikael en
ekki þú, sem hefðir boðið í leikhúsið," sagði
Agneta.
„Hvað segirðu?“ Nú virtist Roger alvar-
lega reiður. Það var í fyrsta skipti sem Agn-
eta hafði séð hann í svona skapi og hún flýtti
sér að skýra málið betur.
„Á tískusýningunni forðum sagði ég hon-
um, að maðurinn, sem ég hefði verið trúlof-
uð, væri meðal gestanna, skilurðu. Og þá datt
honum. í hug að Mikael hefði iðrast eftir
allt ...“
„Það er svo að sjá sem húsbóndinn sé trún-
aðarmaður þinn,“ sagði Roger.
„Já, það er orðið svo. En honum skildist
Fyrst stúlka er í skáginum, lilýtur veiðimað-
ur að vera á næstu grösum. Sjáið þið hann?
að minnsta kosti að við Mikael hittumst við
og við, og þegar hann sá þig og mig saman
á dansleiknum, hélt hann að þú værir
Mikael.“
„En tók þá ekki þessi skarpskyggni maður,
sem allt sér, ekki eftir því að þú kallaðir mig
Roger?“ spurði hann og virtist ergilegur
ennþá.
„Jú, auðvitað, en hann vissi ekki hvað
Mikael hét. Þetta er allt í flækju, en þú verð-
ur að fyrirgefa mér.“
„Nei, en úr því að þú trúir honum fyrir
svona miklu, þá hefirðu líka getað látið hann
skilja, að ég er ekki svo mikið flón að ég
mundi vilja missa af þér vegna Evu.“
„Hann veit það núna,“ sagði Eva. „Og það
eina sem hann svaraði var, að það væri ó-
gerningur að átta sig á þessum Norðurlanda-
búum.“
Þá hló Roger og varð sjálfum sér líkur aft-
ur og Agnetu létti.
Þau fóru í gott kvikmyndahús er þau höfðu
matast. Myndin var ekki nema eins og gerist
og gengur, en er þau sátu saman í myrkrinu
greip heimþráin þau bæði. Agneta stakk
hendinni í lófa Rogers og þótti vænt um að
hún hafði þó að minnsta kosti hann í þessari
fögru, dásamlegu en ókunnu borg.
Þau gengu hægt heimleiðis í rökkrinu,
fram hjá Eiffeltuminum, sem virtist ná alla
leið upp í stjörnurnar, og eftir Marsvöllunum
heim að götunni, sem Agneta bjó í. Þau héld-
ust enn í hendur og heimþráin nálægði þau
hvort öðru. Henni fannst unun að því að
finna sterka fingur hans við hörundið á sér.
Og svo sagði hún glensfull:
„Nú ertu víst ekki reiður mér lengur?“
„Reiður þér, Agneta? Það hefi ég aldrei
verið,“ sagði hann.
„Jú, þú varst það! Ég tók eftir því, vegna
þess að ég hefi aldrei séð þig reiðan fyrr. Þú
varst svartur í augunum, af því að ég hafði
látið Florian villast á þér og Mikael.“
„Jæja ...“ Nú mundi hann það, en nú
hefði hann getað hlegið að því. „Það mundu
allir hafa orðið.“
Hún leit útundan sér til hans. „Hvers
vegna?“
„Hver heldur þú að vilji láta villast á sér
og sjálfbirgingslegum metnaðarmanni eins og
Mikael? Já, afsakaðu hreinskilnina, Agneta.“
Hann tók höndunum um axlir henni og varð
alvarlegur. „Og hver heldurðu að vilji láta
villast á sér og manni, sem tekur Evu fram
yfir þig? Sá sem hefir fundið stúlku eins og
þig, Agneta . ..“
Hún horfði stórum augum á andlitið á hon-
um, sem færðist nær henni. Hún opnaði
munninn til að andmæla, en það var of seint.
Varir þeirra mættust í stuttum en ástríðu-
fullum kossi. Hann sleppti henni aftur áður
en hún hafði áttað sig.
„Góða nótt, Agneta ... og fyrirgefðu!"
Hún svaraði ekki en hallaðist upp að dyra-
stafnum og horfði á hann fara. Sjálfbirgings-
legur metnaðarmaður, hugsaði hún með sér,
og nú fann hún allt i einu að Roger hafði rétt
fyrir sér. Hún vissi ekki hvenær hún hafði
hætt að elska Mikael. Það hlaut að hafa orðið
smátt og smátt, svo hægt að hún haf ði ekki
tekið eftir því sjálf. En nú sá hún hann með
Rogers augum, og henni fannst það eins og
lausn frá þjáningu. Þú hefðir ekki þurft að
segja „fyrirgefðu" hugsaði hún angurblíð
með sér.
Agneta opnaði augun og fékk ofbirtu í þau
af sólinni, sem flæddi irm um gluggann. Það
var einhver óráðin löngun í henni, gleði sem
var í felum og var að brjótast fram. Svona
tilfinningar 'hafði hún haft fyrir jólin og af-
mælisdaginn sinn þegar hún var barn. Og nú
mundi hún að það var föstudagur í dag og
hjartað hoppaði af fögnuði.
I dag — eða réttara sagt í kvöld — átti
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.'
Svavar Hjaltested. — HERBERTSprent.
HERBERTSprent.