Fálkinn - 21.06.1957, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
PÁTINN BOB HOLDEN
ráfaði um brosandi sveit-
ina ensku og barðist við
heimþrána, sem var að bera hann
ofurliði. Hann hafði fengið sím-
skeyti kvöldið áður, sem hafði
haft endaskipti á allri tilverunni.
Orðin sungu enn sigursöng í höfð-
inu á honiim:
Höfum eignast dóttur, sem
er fjórtán merkur. Láður vél.
Við köllum hana Mary, eins
og við komum okkur saman
um. Bestu kveðjur. Sue.
Hann hafði æpt af gleði og
dansað um gólfið eins og vitlaus
maður. Og á eftir hafði veisla
verið haldin í herskálanum, og of-
urstinn hafði skálað við hann!
Gleymið því ekki, Bob, að þvi
fleiri sem börnin verða, því meiri
er frádrátturinn í skattinum!
Hann reyndi að komast í hrifn-
ingarskapið, sem hann hafði ver-
ið í kvöldið áður, en það tókst
ekki. I morgun hafði hann vakn-
að við þrána eftir Sue og Cali-
fornu eins og svíðandi sár í
brjóstinu. Það hafði verið stök
óheppni að hann skyldi vera send-
ur til Englands áður en Sue vissi
að hún átti barn í vonum.
Hann horfði á sólglitað landið
kringum sig, en það gerði heim-
þrána enn sterkari. Þetta var
snemma hausts, og grænu, gulu
og brúnu akrarnir minntu hann
á tígladúkinn hennar Sue.
Hann hafði alltaf kimnað vel
við sig í Englandi þangað til
núna. Það hafði verið spennandi
og gaman að kynnast nýju landi.
Hann hafði skoðað höllina Wind-
sor, róið á Thames og hafði
brugðið sér til Oxford og Canter-
bury og skoðað gömlu háskólana
og dómkirkjurnar. Hann hafði
farið í könnunarferð til London
og séð allt, sem vert var að sjá.
En núna — einmitt þegar mest
lá á — hafði hann sér ekkert til
dægrastyttingar.
Hann beygði inn á hliðarstíg —
kannske gæti hann fundið nýja
leið til herbúðanna. Á morgun
ætlaði hann að fara inn í borgina
og kaupa kjól handa Mary litlu.
Hann hafði skrifað Sue og sagt
að hann ætlaði að kaupa handa
henni fyrsta kjólinn.
En nú datt honum nokkuð í
hug. Hann hafði aldrei séð ný-
fætt bam. Það lá við að hann
yrði hræddur er hann hugsaði til
þessa. Hann reyndi að minnast
barnanna, sem hann haf ði séð um
ævina, en hafði ekki hugmynd
um hve gömul þau hefðu verið —
hvort þau hefðu verið tveggja
mánaða eða ellefu. Og nú datt
honum annað í hug, sem olli hon-
um skelfingar: — Hugsum okkur
nú að Sue eignaðist ekki fleiri
börn? Þá mundi hann aldrei fá
Nýbakaður
pabbi!
— Forstöðukonan sagði mér frá yður, sagði frú Melville loksins. — Hún
hélt að við hefðum gaman af að hittast ...
að vita hvernig Mary leit út fyrstu
vikur ævinnar ... !
Hann varð allt í einu hamslaus
af reiði. Faðir átti heimtingu á
að fá að sjá barnið sitt — heimt-
ingu á að fá að sjá hvernig ný-
fætt barn — hans eigið barn —
liti út. Það var þáttur úr ævi
mannsins — nei, það var meira
— það var sjálft lífið.
Hann hafði greikkað sporið
eftir að hann æstist. Nú nam
hann staðar og leit kringum sig.
Beggja megin við veginn vom
falleg, vel hirt sumarhús.
Hann kom auga á hvítt spjald,
sem hékk á girðingunni fyrir
framan eitt húsið. Hann las og
það var eins og honum væri gefið
utanundir:
, ,Fæðingarstof nun.“
Hann stóð lengi og horfði á
spjaldið. Svo gekk hann hvatlega
gegnum hliðið og upp að húsinu,
cg hringdi dyrabjöllunni, hik-
laust.
Ung stúlka með hvita svuntu
kom til dyra og opnaði.
— Mig langar til að tala við
forstöðukonuna, sagði hann stutt-
ur í spuna.
Það var ekki fyrr en stúlkan
hafði fylgt honum inn í biðstof-
una, sem hann fór að hugsa um,
að kannske kæmi þetta háttalag
hans einkennilega fyrir sjónir.
Heima i Ameríku hefði fólk skil-
ið hann og gert allt sem unnt var
til þess að verða við óskum hans.
En það var ekki gott að vita
hvernig þessu yrði tekið hérna í
Englandi. Forstöðukonan var ef
til vill gömul og geðvond skrukka,
og mundi líklega þverneita bón
hans, með þeim forsendum að
þetta væri ekki nefnt í reglugerð
stofnunarinnar.
Þegar hún ‘kom loksins, sá hann
að hún var nákvæmlega eins og
hann hafði hugsað sér hana.
Hvöss augu bak við gleraugun og
brakhljóð í steindum einkennis-
búningnum hennar þegar hún
kom á móti honum. Líklega var
hjartað í henni jafn beinhart og
flibbinn um hálsinn á henni, hugs-
aði hann með sér.
— Ég veit að yður þykir erindi
mitt einkennilegt, byrjaði hann
hikandi. — En í gær fékk ég
skeyti frá konunni minni í Ame-
ríku um að við hefðum eignast
dóttur. Og þá datt mér í hug að
ég hefi aldrei ... skiljið þér —
ég hefi aldrei séð nýfætt bam ...
Og svo datt mér í hug ... eh ...
hvort ég mundi ekki geta fengið
að sjá svoleiðis barn hérna ...
Hann þagnaði. Hann hafði
sjálfsagt borið upp erindið eins
og kjáni og hagað sér eins og
kjáni. Það var iíkast eins og
barnið væri eitthvað svipað nýrri
bílategund, sem hann langaði til
að líta á áður en hann keypti
hana. Jæja, það þýddi ekki að
sakast um orðinn hlut. Annað
hvort skildi hún hvað fyrir hon-
um vakti — eða hún skildi það
ekki.
— Eruð þér úr herbúðunum í
Baybrook? spurði hún, og hon-
um kom mjög á óvart hve röddin
var mjúk og þægileg. — Viljið
þér bíða ofurlitla stund ...
Hún fór út og skildi hann eftir
i biðstofunni. Hún var svo lengi
burtu, að hann fór að láta sér
detta í hug hvort hún hefði sím-
að í herbúðirnar. Hvað skyldi of-
urstinn hugsa þegar hann heyrði
að forstöðukonan á fæðingar-
stofnuninni hringdi og bæði um
að láta hirða Ameríkumann, sem
auðsjáanlega hefði misst vitglór-
una?
*1QILJIÐ þér koma þessa leið-
V' ina? Þarna var hún þá kom-
in aftur og hélt upp hurðinni fyr-
ir honum. — Því miður getum
við ekki sýnt yður alveg nýfætt
barn, en frú Melville eignaðist
barn fyrir fimm dögum. Ég skal
fylgja yður upp í herbergið
hennar.
— Þér megið ekki gera yður
svona mikið ónæði ... eh ... ég
meina ... Hann kingdi munn-
vatninu og reyndi að byrja aftur.
— Það var bara barnið, sem mig
langaði til að sjá, forstöðukona.
— Já, ég skil það. En nú stend-
ur svo á, að ég hugsa að þér hafið
gaman af að sjá móður barnsins
líka.
Hún gekk á undan honum inn
í bjart og stórt herbergi. Ung
kona með Ijóst hár sat uppi í
rúminu í blárri treyju, sem var
fest saman í hálsinn með stórrí
silkislaufu. Augu hennar voru
spyrjandi og þráandi í senn.
Forstöðukonan fór út, og Bob
settist feiminn við rúmstokkinn.
Þau þögðu bæði drykklanga
stimd.
— Forstöðukonan sagði mér
frá yður, byrjaði frú Melville
loksins. — Hún hélt að við hefð-
um gaman af að hittast. Sjáið þér,
hann Alan — maðurinn minn —
er í sjóhernum og getur ekki kom-
ið og heimsótt mig ...
— Það var leiðinlegt, svaraði
hann og mjakaði sér til á
stólnum.
— Það er álíka leiðinlegt og
fyrir konuna yðar, sagði hún og
það var líkast og þau væru orð-
in kunnugri, eftir að þau vissu
að líkt var ástatt hjá báðum.