Fálkinn - 21.06.1957, Síða 12

12
FÁLKINN
16
Undir
sfjörnum Parísar
Odette kom til þeirra og eftir dálitla stund
varð einhverjum hugsað til þessa að Agneta
og Claudine þekktust ekki. Eftir að þær
höfðu verið kynntar sagði Claudine allra
mildilegast:
„Hún hefir alveg sömu liti og ég. Og hún
er laglegri!"
„Nei,“ Florian horfði íhugandi á þær á víxl.
„Þér eruð mun laglegri, Claudine. En Gabri-
elle er sjaldgæfari.“
„Þarna heyrið þið! Svona getur hann kom-
ið orðum að því að ég sé hversdagsleg," sagði
Claudine og brosti til Agnetu. „Ó, herra Flori-
an ,ef yður grunaði hve ég þrái að komast
til yðar aftur. Henri vill að við giftumst, úr
því að hann hefir fótbrotið mig,“ bætti hún
við, eins og fótbrot væri fyrsta skrefið inn
í hjónabandið, en mér finnst hann vera orð-
inn svo skelfing leiðinlegur. Það er kannske
eðlilegt að manni finnist eiginmaðurinn leið-
inlegur, en þegar hann er svo ieiðinlegur að
maður getur æpt hástöfum, finnst mér það
ekki heppileg byrjun.“
„Kannske ekki,“ sagði Florian þurrlega.
„En ég er hræddur um að yður finnist allt
hjónaband leiðinlegt, veslings Claudine. Þér
hafið ekki geðslag fyrir úthald og tryggð.“
„En hvað þér skiljið mig vel, herra!“
muldraði Claudine. „Það eina staðfasta hjá
mér er ást mín á fallegum fötum.“
„Af því að fötin eru alltaf að breytast,"
sagði Florian og brosti. „Manni getur þótt
vænt um eina kjólagerð, en samt verður mað-
ur leiður á henni og má til að búa til aðra
nýja. Það er ást, sem gerir mann að þræl.“
„Herra Florian, en hvað það er dásamlegt
að heyra yður tala aftur!“ andvarpaði Claud-
ine. „Aldrei mundi Henri geta sagt neitt þessu
líkt, þó að hann hugsaði sig um í hundrað ár.“
„En ef ég man rétt þá elskar Henri mest
að aka í bíl,“ svaraði Florian.
„Alveg rétt.“ Það kom þykkjusvipur á
Claudine. En svo brosti hún. „En hann er
voðalega ríkur,“ bætti hún við, eins og krakki
hefði sagt það.
Florian hló. „Það er alls ekki lítilsvert at-
riði,“ sagði hann. Og svo hneigði hann sig
til þeirra allra þriggja og fór frá þeim og
byrjaði að tala mjög alúðlega við einn keppi-
nautinn, sem hefði ekki harmað þó að hann
hefði dottið dauður niður af hjartaslagi.
„Enginn er á við Florian,“ sagði Claudine
um leið og hún tók midir handlegginn á Od-
ette og fór. Agneta stóð ein eftir og var skelf-
ing einmana. Orð Claudine hljómuðu í eyr-
um hennar. „Enginn er á við Florian." En
hún skildi ekki hvernig á því stóð að henni
fannst öll veröldin vera að hrynja í rúst.
Hún hefði alls ekki átt að minnast á mis-
klíð sína og Rogers — aldrei átt að minnast
á, að til mála gæti komið að hún hætti. En
hún hafði alls ekki sagt upp starfinu! Hún
skildi svo vel hvers virði hún var fyrir tísku-
húsið, að henni datt ekki í hug að hún ætti
uppsögn á hættu, hversu gjarna sem Claud-
ne vildi komast til Florians aftur.
En að Florian sjálfur skyldi getá ráöið
henni til að hætta — rólega og æðrulaust og
án þess að bregða svip! Það var það, sem
særði hana og æsti geð hennar. Honum var
alveg sama hvort hún færi eða yrði kyrr.
Honum var alveg sama, ef aðeins Claudine
eða einhver önnur gæti fyllt skarð hennar.
Og það var einmitt þetta, sem hún hafði
reynt að telja Roger trú um í gærkvöldi,
mundi hún núna. Og við Mildred hafði hún
sagt að hún væri ekki nema hæfilega dugleg
sýnistúlka fyrir Florian. En nú fann hún að
inn við beinið hafði hún verið þeirrar trúar,
að persónulegar tilfinningar tengdu þau sam-
an. Tískukónginn mikla og ungu stúlkuna,
sem hann hafði treyst til þess að bjarga tísku-
sýningunni. Hví skyldi hann annars hafa fyr-
irgefið henni tvívegis glapræði, sem aðrar
hefðu verið reknar fyrir?
Agneta gekk út í djúpt gluggaskot og horfði
á ysinn á götunni fyrir neðan. Hún hafði
gleymt að hún var komin þarna til þess að
sýna 'kjól og átti þess vegna að láta sér hug-
að um að vekja athygli fólks og láta það góna
á sig. En það eina sem hún gat hugsað núna,
var að Florian gilti einu hvort hún yrði áfram
í vistinni eða ekki.
Kannske hann vildi helst fá Claudine aft-
ur, úr því að hún var orðin vinnufær? Þá
mundi aldan í tískuheimi Parísar lokast yfir
höfði Agnetu, og Florian mundi líta — ef
hann liti yfirleit aftur — á hið stutta skeið
Gabrielle, sem ekkert annað en heppilegt úr-
ræði, sem hann hafði tekið út úr neyð.
Hún fékk kökk í hálsinn við þessa tilhugs-
un og gleymdi alveg skyldum sínum þarna
og sneri frá glugganum og ætlaði að flýja
þessa samkundu, sem henni fannst óþolandi
núna.
En í sömu svifum skaut upp háum, óendan-
lega hughreystandi manni fyrir framan hana.
Roger kom á móti heni og virtist alls ekki erfa
það, sem farið hafði á milli þeirra kvöldið
áður, en brosti útundir eyru.
„0, Roger!“ Agneta tók báðum höndum um
höndina á honum. „Ef þú vissir hve glöð ...
hve glöð .. .“ Hún gat ekki sagt meira, en
horfði á hann með angurblíðri gleði. „Fyrir-
gefðu mér það sem ég sagði í gærkvöldi. Ég
skil ekki hvað að mér gekk. Þú veist svo ofur
vel, að mér er ekki sama um hvert þú ferð
eða hvað þú gerir.“
„Góða Agneta!“ Roger hló og þrýsti hönd
hennar.^Mér datt ekki í hug að halda, að þér
væri alveg sama um mig. En þú reiddist mér
bara vegna þess að ég var taktlaus. Ég hefði
ekki átt að vera svona fljótur á mér, en ég
var alveg nýbúinn að frétta að það ætti að
flytja mig um set, og mér var illa við að mörg
hundruð mílur ættu að skilja okkur að.“
„Ég skil það.“ Hún brosti en hana sveið í
hjartað þegar hún hugsaði til þess, að
kannske ættu mörg hundruð mílur að skilja
hana frá Florian.
„Þú þarft ekki að afráða neitt strax,“ sagði
Roger, sem auðsjáanlega var viss um, að hún
mundi gera eins og hann vildi, að lokum. „Það
getur margt gerst á nokkrum mánuðum."
„Já, vitanlega.“ Hún brosti aftur en bros-
ið var þvingað.
„Nú skulum við bara skemmta okkur sam-
an hérna í Paris,“ sagði hann og hló. „Og þá
dettur mér í hug faðir þinn og Mildred — hef-
urðu hitt þau hérna?“
„Já, en eiginlega ætti ég að ná í þau aftur.“
Agneta herti upp hugann og kingdi angur-
blíðulöngun til að gráta. „Þau þekkja enga
hérna, og mér er illa við að þeim finnist þau
vera eins og hornrekur.“
Hún 'hélt enn í höndina á Roger — vildi
ekki missa það öryggi, sem henni fannst vera
í handabandi hans — en fikraði sér áfram
gegnum mannfjöldann. En þegar hún kom
auga á föður sinn og Mildred sá hún fljótt
að þau voru ekki utangarna þarna, en
skemmtu sér prýðilega með Florian.
Þegar þau Roger komu nær, sagði Mild-
red eitthvað og Florian Ieit upp. Hann var
glöggskyggn og fljótur að taka eftir, enda
kom hann undir eins auga á að þau héldust
fast í hendur. Og meðan Roger var að heilsa
Malmfeldtshjónunum, sagði Florian lágt við
Agnetu: „Svo það varð úr að þið sættust!“
„Já, herra Florian.“
Rödd hennar var ekki nema hvísl, en hún
horfði niður fyrir sig og í svari hennar var
hvorki bros né innileiki. Henni fanbst sem
hún mundi aldrei verða vör persónulegra
tengsla við Florian framar. Þrátt fyrir ýmsa
vingirni hafði hann sýnt henni harðneskju-
legt kæruleysi einmitt þegar hún þóttist vera
sem allra hollust honum.
Hann horfði svo fast og gagnrýnandi á
hana, að hún fann það glöggt þó að hún liti
ekki upp. Eftir dálitla stund sneri hann sér
að föður hennar og sagði: „Dóttir yðar hefir
sagt mér, að hún muni kannske sækja um
stöðu hjá öðrum á næsta ári. Það verður
tómlegt hjá mér á eftir, en ykkur verð ég
að óska til hamingju.“
„Er það yirkilega?“ Mildred varð hugsað
til þeirra hagnýtu þæginda, sem hún gæti
haft af því að eiga stjúpdóttur í einhverri
tískuversluninni heima, en jafnframt hins
raunalega í því, að þá væri öllu sambandi
slitið við hinn fræga Florian.
„Agneta!“ sagði Rogers hátt og vongleðin
skein úr augunum.
„Gaman að heyra það.“ Faðir Agnetu tók
hendinni um öxlina á henni, en tók svo óvar-
lega á fallega silkikjólnum að Florian blöskr-
aði. „Þú hefir ekki minnst á þetta við okkur!“
„Ég hefi ekkert ákveðið um það ennþá,“
svaraði Agneta fljót. „Ég . .. ég vil ekki flana
að neinu.“
„Við viljum ekki að þér gerið það,“ sagði
Florian hæversklega. „En eftir sex vikur för-
um við að undirbúa jólasýningarnar. Það væri
hentugast bæði fyrir yður og mig, að þér
létuð mig vita innan þess tíma.“
„Ég skal vera búin að ákveða mig þá,“
sagði Agneta stutt.
Loks var samkomunni Slitið. Þetta hafði