Fálkinn - 15.05.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

*|? *J* ^ ijþ ddramhaldnaya
rÞ
2
GRAFIN LIFANDI?
ddaqa af ló.
aga af bofa o<f
a oq bUn.
dri dit 4* 4* 4* 4* ^
Framh.
Frú Snow lagði heyrnartækið á kvíslina og
sneri sér að Bruce. Það var svo að sjá sem hann
hefði jafnað sig. Nú virtist hann ekki hræddur
lengur. Hann virtist öllu fremur reiður og tals-
vert illmannlegur.
— Ég held að þú ættir að hugsa þig um tvisv-
ar áður en þú framkvæmir það, sem þú sagðir,
Addy frænka. Nú hef ég aðvarað þig.
— Hefur þú aðvarað mig? Þú talar eins og
bjáni — og ert talsvert ósvífinn um leið. Nú
fauk í frú Snow. — Lorna er úti á firði að sigla,
svo að það er bezt að ég tali við málaflutnings-
manninn minn áður en ég næ tali af henni.
Hún fór í símann aftur, en mundi þá allt i
einu eftir því að Sampson & Gibbs höfðu flutt
á nýjan stað fyrir skemmstu. Nýja heimilis-
fangið stóð á bréfi, sem hún hafði fengið fyrir
nokkrum dögum. Og bréfið var í steypta ör-
yggisklefanum.
Hún lagði frá sér vindlinginn, gekk að þungri
stálhurðinni, stillti stafalásinn- á réttan stað.
Þunga hurðin opnaðist. Hún kveikti á lampa og
fór inn i klefann. Bréfaraðarinn stóð innst inni
með annarri hliðinni, hjá loftrásarhólknum, én
á hillunni beint á móti voru allir siglingabik-
arar mannsins hennar nýfægðir og gljáandi.
Um leið og hún sneri sér að bréfaraðaranum
heyrði hún ofurlítinn smell bak við sig. Hún
leit við .... og sá stálhurðina falla að stöfum.
Hún hljóðaði — af gremju og hræðslu í senn.
Fjaðrirnar í dyraumbúnaðinum í dyraumbún-
aðinum höfðu bilað fyrir nokkrum vikum, en
Bruce og Joe höfðu fullvissað hana um, að þeir
hefðu lagfært hann aftur.
Hún steig þessi fáu skref út að hurðinni og
barði fast. — Bruce! kallaði hún. — Opnaðu,
Bruce!
Bruce stóð við skrifborðið í stofunni. Hann
heyrði hjartað í sér slá. Aldrei hafði hann grun-
að að gamla konan mundi komast að þessu með
ávísanirnar. Þetta hafði komið yfir hann eins
og reiðarslag og jafnvel eftir að hann hafði
stungið umslaginu frá bankanum í vasann, vissi
hann ekki hvað gera skyldi. Það eitt gerði hann
sér ljóst, að honum væri gagn að því að hafa
komizt yfir ávísanirnar. Og svo hafði hún far-
ið inn í klefann. Allt i einu hafði honum gef-
izt tækifæri til að bjarga sér ... og án þess að
hugsa málið til þrautar hafði hann skellt hurð-
inni í lás.
í sömu svifum sem hann gerði þetta hafði
honum skilist, að þarna hafði ágæt hugdetta
orðið honum að liði. Joe vissi, að hann hafði
ætlað sér að fara undireins eftir hádegsiverð
og vera hjá Emmettshjónunnum hvítasunnudag-
ana með Lornu. Joe gat líka vottað að læsing-
in að innanverðu hafði verið í ólagi. Eftir að
frú Snow var orðin ein í húsinu hafði hún farið
inn í öryggisklefann til að sækja eithvað ....
og svo hafði hurðin 'lokast og ....
Bruce Mendham, sem alla ævi sína hafði beitt
þokka sínum til að komast í eina tilveruna ann-
arri betri var alls ekki hugmyndaríkur maðui'.
í augum hans var frú Snow ekki annað en leið-
indakerling, sem allt í einu hafði tekið það í
sig að eitra fyrir honum lífið. Þegar hann hugs-
aði til hennar þarna inni í klefanum hafði hann
ekki meiri meðlíðan með henni en þó hún hefði
verið einhver af síamskettlingunum, sem hún
átti. — Það voru eingöngu bjargráðin hans
sjálfs, sem hnnn hafði í huga.
Nú voru fjórir dagar, föstudagur, laugardag-
ur, hvítasurmudagu.r og annar í hvítasunnu ....
þangað til virkur dagur kæmi aftur. Það var
óhugsandi, að hún gæti lifað svo lengi í þessum
loftlausa klefa. Og hann hafði hættulegu ávís-
anirnar í vasanum, og þegar frú Snow væri úr
leik gat enginn vitnað mót honum. Og Lorna
mundi erfa aleigu frú Snow.
Hvers vegna hafði hann nokkurn tíma efast
um meðfædda slembilukku sína?
— Bruce! Hann heyrði rödd frú Snow, hún
var loðin eins og í síma, þegar sambandið er ekki
gott.
Æsingin og sjálfsánægjan fór um Bruce eins
og titringur. Joe var farinn og Maggi, stofu-
stúlkan, var veik heima. Eldakonan, sem líka
átti heima úti í bæ, átti að koma klukkan tólf.
Enginn vandi að fást við hana. Og hann skyldi
„fást við“ Lornu líka. Það var hægðarleikur að
gefa skýringu á þessu samtali frú Snow við
Sylvíu Emmett og skilaboðunum um að Lorna
yrði að koma heim undir eins. Honum hafði
aldrei reynzt erfitt að sannfæra Lornu um
hvað sem var.
Bruce Mendham tók umslagið frá bankanum
upp úr vasanum og dró út úr því ávísanirnar
þrjár. Hann hnyklaði brúnirnar og varð gram-
ur er hann sá orðið FÖLSUÐ skrifað á ská yfir
eina þeirra.
— Bruce! Bruce! Opnaðu fyrir mér, segi ég!
Bruce lét ávísanirnar þhjár í umslagið og stakk
því í vasann. Hann leit rólega og ánægjulega
kringum sig í stofunni og gekk svo út og niður
stigann. Síamskettir frú Snow möluðu makinda-
lega í glugganum, en yfir þá að sjá var gott
útsýni yfir East River. Bruce tók litla minnis-
bók með símanúmerum upp úr vasa sínum,
þetta var mesti nákvæmnismaður í öllu dagfari.
Þarna í litla kverinu voru öll símanúmer og
heimilisföng, sem hann þurfti á að halda. Hann
fann númer eldakonunnar og hringdi.
— Halló .... Arlene?
— Já, það er hún.
— Sælar, Arlene, þetta er Mendham. Ég er
með skilaboð til yðar frá frú Snow. Hún afréð
á síðustu stundu að fara burt um hvítasunnuna,
þrátt fyrir allt, svo að þér þurfið ekki að koma
fyrr en á þriðjudaginn.
— Æ, er það satt? Það mátti heyra, að hin
djúpa rödd Arlene sauð af gleði. — En hvað
þetta var gott, herra Mendham. Þá fæ ég bein-
línis dálítið vorfrí. En . . . nú varð röddin dá-
lítið hikandi, — eruð þér viss um að frúin þurfi
ekki á mér að halda? Þarf ég ekki að hugsa um
kettina hennar?
— Nei, þökk fyrir, Arlene, það hefur verið
séð fyrir því. Jæja, við sjáumst þá aftur á þriðju-
daginn, Arigne. Gleðilega hátíð.
— Þökk fyrir, sömuleiðis, herra Mendham.
Bruce sleit sambandinu og fór upp á loft, gekk
framhjá stofunni hennar frú Snow og inn í
svefnherbergi sitt og Lornu. Lorna hafði lagt
dótið hans í ferðatöskunan hans daginn áður en
hún fór til Sylvíu Emmett. Hann tók skjala-
töskuna sína, sem lá á rúminu, og stakk gula
umslaginu ofan í hana, ásamt bréfunum, sem
komið höfðu til Lornu um morguninn, og sem
hann ætlaði að færa henni. Svo datt honum í
hug safírhringurinn. Þegar hann hafði hnuplað
honum niðri í stofunni fyrir tveimur dögum,
hafði það vakað .fyrir honum að veðsetja hann,
til þess að fá tækifæri til að geta tekið þátt í
hestaveðmálum á ný. Nú var svo komið að hann
þurfti ekki að freista gæfunnar í veðmálum fram-
ar, en hringurinn gæti samt orðið honum til gagns
— einhvern veginn. Hann tók hann upp úr
buxnavasanunm og lét hann detta ofan í skjala-
töskuna. Hann heyrði hringla í honum þegar
hann rakst í skammbyssuna, sem hann hafði
keypt vikunni áður, þegar honum fannst öll
sund vera lokuð til þess að verða sér úti um
peninga í tæka tíð.
Hann læsti skjalatöskunni og leit á klukkuna.
Kortér yfir tíu. Nægur tími til að komast til
East Hampton áður en Lorna kæmi í land úr
siglingunni. Hann leit í spegilinn. Það sem hann
sá var jafn áferðarfallegt og óaðfinnanlegt og
vant var. Einhvers staðar í undirmeðvitundinni
var eitthvað í áttina til hræðslu, en hann lét það
ekki hafa nein áhrif á sig. Hann var nærri því
búinn að gleyma, að fyrir tæpum hálftíma hafði
svitinn sprottið út á honum — af hræðslu við
að lenda í fangelsi og armóð.
Stundum gat maður lent í slæmri klípu, svona
var lífið. En þá skipti mestu að beita skynsem-
inni og bjarga sér úr klípunni aftur.
Þegar hann rölti útúr forstofudyrunum var
glaða sólskin, og hann gekk þvert yfir Sutton
Place, þangað sem bílastæðið var. Er hann ók
þaðan stakk hann einum dollar í lófann á af-
greiðslumanninum.
— Gleðilega hvítasunnun, herra Mendham.
— Þökk fyrir, sömuleiðis, Nicky.
— Opnaðu fyrir mér, Bruce!
Frú Snow lamdi einu sinni enn á gljáfægða
stálhurðina á klefanum, en ekkert handfang var
á þeirri hurð. Skelfingartilhugsunin — að vera
læst inni í klefa, sem hún hafði þekkt alla sína
ævi, fór smátt og smátt að teygja úr sér, eins
og naðra, sem vakin er af værum svefni. Og
saman við þá tilhugsun blandaðist annar kvíði,
sem var byggður á skynsamlegri athugun. Bruce
þekkti bókstafalásinn. Hvers vegna hafði hann
ekki ....
Hún píndi sig til að hugsa, til þess að vera
viss um að angistin hlypi ekki með hana í gön-
ur. „Claustrofobían“ — hræðslan við að vera
lokuð inni, var eins og hver annar veikleiki, en
það var hægt að láta viljann vinna bug á honum.
Sjálfsagi.
— Róleg! sagði hún við Sjjálfa sig. — Bara
róleg!
Á hillunni við hliðina á henni gljáði á silf-
urbikarana — siglingaverðlaun mannsins henn-
ar sáluga — í birtunni frá lampanum í loftinu.
' Meðan Gordon lifði hafði hann varið mörgum
mánuðum á ári hverju í kappsiglingar, hann
hafði víðasthvar verið á hnettinum og hún með
honum. Oft hafði hún komizt í hann krappann
— en alltaf bjargað sér.
Tilhugsunin um hafið, vítt sólblikandi hafið,
sem þandist um takmarkalausar víðáttur undir
hárri hvelfingu himinsins, barg henni frá þeirri
hræðilegu kennd að hún væri læst inni, svo að
hún hafði nægilegt sálarþrek til að horfast í
Gamla árið er á flótta.
Eii hvar er það nýja?