Fálkinn - 22.05.1959, Síða 7

FALKINN
7
Gullsmiðurinn Ahmed Naguib
Elgwahiry, sem náði í Narriman
handa konunginum.
lega hissa, er hann sá konunginn
sjálfan andspænis sér. Hann hneigði
sig og heilsaði hæversklega. Narri-
man hafði aldrei séð hann áður, og
það hlýtur að hafa verið einkenni-
legt fyrir hana að heyra konunginn
segja: — Þér hafið töfrandi við-
skiptavini, Ahmed Algwahiry ....
Framferði konungsins var satt að
segja ótrúlegt. Þarna sá hann stúlk-
una í fyrsta sinn klukkan 10 mín-
útur yfir fimm. Eftir tvær níínútur
var hann kominn að henni til að
skoða hana betur. Kortér yfir fimm
var hann staðráðinn í að giftast
henni. Hann spurði: — Hverskonar
hring er hún með á fingrinum?
— Það er trúlofunarhringurinn
hennar, svaraði bróðir minn.
— Finnið strax eitthvað, sem er
betra! skipaði konungur.
Gullsmiðurinn kom samstundis
með ljómandi fallegan hring með
dýrindis steini. Hann vissi, að Farúk
var ekki gefinn fyrir að bíða, og
áður en Narriman eða faðir hennar
gátu sagt nokkurt orð, sagði Ahmed:
— Ég óska yður til hamingju, Huss-
ein Bey! Konungurinn hefur lagt
fyrir mig að tala við yður síðar um
áríðandi málefni ....
Vilji forlaganna.
Ahmed Elgwahiry og Hussein Sa-
dek áttu tal saman í skrifstofu bróð-
ur míns í ráðuneytinu, sem hann
var skrifstofustjóri í. Þegar Hussein
skyldi hvað á spýtunni hékk, nötr-
aði hann af hræðslu.
Hann spurði í öngum sínum: -—
Herra minn trúr .... vill konung-
urinn eiga dóttur mína? Hún er trú-
lofuð og í þann veginn að giftast!
Hussein elskaði dóttur sína út af
lífinu, einkabarn sitt, og eins og allir
aðrir Egyptar hafði hann heyrt
margar kvennafarssögur af konung-
inum. Var það nema eðlilegt, að
hann óttaðist, að dóttir hans yrði
nýr leiksoppur, sem munaðarseggur-
inn svalaði girndum sínum á og
sparkaði svo burt síðar?
Ahmed Elgwahiry skildi þennan
ótta og sagði: — Konungurinn ætlar
að giftast dóttur yðar og gera hana
að drottningu.
Og svo bað hann Hussein að slíta
trúlofun þeirra dr. Zaki sem bráð-
ast. Allt gerðist í snatri, og það var
ósk Farúks, að hringurinn, sem hann
hafði gefið Narriman, yrði trúlof-
unarhringur hennar. En þó átti trú-
lofunin að fara leynt fyrst um sinn.
Ef satt skal segja, efaðist bróðir
minn um að Farúk væri alvara, að
gera Narriman að drottningu. Hann
gat ekki skilið, hversvegna Farúk
hélt ákvörðun sinni leyndri, og taldi
að þetta væri allt loddaraskapur og
Narriman væri í hættu. Og svo hafði
hann líka áhyggjur af, hvernig hann
ætti að útskýra það fyrir dr. Zaki
að slíta trúlofuninni og endurkalla
öll boðsbréfin, sem send höfðu verið
í tilefni af brúðkaupinu. Bróðir
minn bað um frest til að íhuga þetta,
en Farúk heimtaði, að hann gerði
það tafarlaust, sem hann hafði lagt
fyrir.
Hussein varð að bíta í súra eplið
og sagði Zaki Hashem, hvernig í
öllu lá. Með tárin í augunum sagði
hann við unga lögfræðinginn: ,,Kon-
ungurinn hefur beðið mig að segja
þér, að þú verðir að gleyma, að þú
hafir nokkurn tíma verið trúlofaður
Narriman Sadek!“
Zaki varð orðlaus. Hann hafði
ekki neinn grun um þetta fyrirfram,
og hafði búið allt undir brúðkaupið.
Eftir nokkra stund jafnaði hann
sig og sagði rólega: — Þetta er mjög
erfitt viðfangs, og ég held að hvorki
þú eða ég getum spyrnt á mót.i
broddunum.
Zaki Hashem afréð að haga sér
eins og dánumaður og hverfa á burt
í kyrrþey.
Bróðir minn fór að gráta, er hann
kvaddi Zaki og sagði: — Ég bið þig
fyrirgefningar á að ég hef orðið að
hlýða skipun konungsins. Þetta er
vilji forlaganna!
Hussein kiknar.
Mig setti hljóðan, er ég heyrði
fréttina. Innan skammt átti ég að
verða föðurbróðir Egyptadrottning-
ar, og ég skal fúslega játa, að mér
féll sú hugsun ekkert illa.
En bróðir minn var óhuggandi: —
Þú veist, Mústafa, að Narriman er
það dýrmætasta sem ég á. Ég er
hræddur um að konungurinn sé með
fölsk spil á hendinni. Hann eyðilegg-
ur hana — og okkur!
Ég reyndi að hugga hann, en hann
hélt áfram:
— Þetta er alvarlegra en þú held-
ur, Mústafa. Við verðum að gera
sameiginlegt átak til að bjarga okk-
ur úr þessum voða. Ég verð að flýja
með Narriman úr Egyptalandi, eitt-
hvað þangað, sem Farúk getur ekki
náð til okkar.
En Assila, móðir Narriman, var á
annari skoðun. Hún sá sig í anda
sem drottningarmóður og tengda-
móður konungsins, og nú hafði hún
allt aðra skoðun á Zaki Hashem en
áður.
Narriman hagaði sér eins og
krakki., Hún breyttist við allt drot tn-
ingarhjal móður sinnar, sem sífellt
kliðaði í hlustunum á henni. Hún
fór að líta niður á fólkið kringum
sig, og móðir hennar gerði sitt til
að ala upp í henni gikksháttinn.
Hussein var í stöðugu sambandi
við Ahmed gullsmið, sem aldrei
svaraði ákveðið, þegar Hussein
spurði: — Hvenær ætlar konungur-
inn að birta trúlofunina?
— Það ákveður hann sjálfur, þeg-
ar tími er tíl kominn.
Þetta sama svar fékk Hussein í
næstu þrjá mánuði, og síðan skildi
ég hversvegna konungur frestaði
trúlofunartilkynningunni. Hann
vildi sem sé fyrst afla sér ítarlegra
upplýsinga um Norriman og allt
hennar fólk, og það gerði hann ítar-
lega. Leyniþjónusta hans útvegaði
honum nákvæmar upplýsingar um
hverja einustu manneskju í fjöl-
skyldunni.
Hugarvíl og taugaveiklum Huss-
eins ágerðist með hverjum degi.
Hann gat ekki um annað hugsað
en Narrirman og örlög hennar. Hann
fékk sig lausan úr ráðuneytinu um
tíma, en veiklunin ágerðist, og loks
dó hann af hjartaslagi. Áður en
hann dó, kom það oft fyrir, að hann
fékk martröð og æðisköst og hljóp
fram úr rúminu um miðja nótt og
æddi um húsið. Ef Narriman reyndi
að róa hann, hrópaði hann: — Farðu
Svo líður fram til Pálsmessu um
veturinn; þrim nóttum þar fyrir þá
komu LX menn að norðan, sendir
til að hefna þeirra feðga á dönsk-
um, en 300 voru alls þeir sem suð-
ur rérú. Um þetta leyti reið Christ-
ján (skrifari) suður á Nes, til þeirra
jarða sem Viðey hafði átt, að skikka
niður skipum og mönnum; hann ríð-
ur suður hjá Görðum og finnur
föður minn, og talast við um Norð-
línga, því Christján spurði að þeim,
en hinn sagðist ekki grand til þeirra
vita en vissi þó, og sagði Christ-
jáni, að sér þætti ráð hann riði
hvergi, af því hann vissi til hinna
og þóttist sjá á honum feigðina;
með það skildu þeir. Hann reið suð-
ur til Kirkjubóls; hinir komu þar,
og voru allir með hettum og höku-
stalli fyrir andliti, svo þeir skyldu
ekki þekkjast, og spurðu, hvort þar
væri sá maður sem héti síra Jón, og
væri Bárðarson, hann skyldi ganga
út, því þeir vildu honum ekkert
vont; hann gerði svo. Þá kom að
ungur maður, gildur og kaskur, XX
ára, og spurði, hvort þar væri og
ekki sá maður, er Sveinn héti, og
hefði verið kalíaður síra Sveinn, —
hann hefði orðið manni að skaða
fyrir norðan, og var kominn til
Bessastaða, meistara-maður uppá
skrif og latínu; — þeir sögðu hann
væri þar. Hann sagði hann skyldi
skríða út, ef hann vildi halda líf-
inu. Prestur gekk seint, en hinn
seildist eptir honum inn í dyrnar,
kippti honum út og kastaði fram á
hlaðið, og sagði hann skyldi þar
liggja, „skarn“! — hann nyti þess
að hann væri sér skyldur, að hann
dræpi hann ekki. Þeir báðu bónd-
ann leyfis að rjúfa bæinn; hann
sagði þeir mætti þrjóta ef þeir
burt! Farðu burt! Hann vildi ekki
láta hana sjá, hve mikið hann kvald-
ist hennar vegna. Það er lítill vafi
á, að það var kvíðinn fyrir örlögum
hennar, sem flýtti fyrir dauða hans.
Ég vissi ekki um allar refjarnar
við hirðina, en Hussein mun hafa
vitað talsvert um það, sem gerðist
bak við tjöldin. Nokkrum mínútum
áður en hann dó, hvíslaði hann að
mér: — Mustafa, láttu þér annt um
Narriman. Verndaðu hana! Og hann
endurtók nafnið hennar hvað eftir
annað fram í andlátið!.
Og ég einsetti mér að standa við
hlið Narriman frá þeirri stundu og
reyna að vernda hana eins og faðir
hennar mundi hafa gert.
bætti aftur, og fyrir það var hann
af tekinn, að hann bannaði þeim
ekki. Síðan veittu þeir þeim að-
göngu og drápu þá; sumir segja
þeir hafi verið VII en sumir IX. —
Christján komst út lifandi, utan
höggvinn nokkuð, því hann var í
treyju, sem járnin bitu ekki á. Þá
kom að maður átján vetra, stór,
sveinn Þórunnar á Grund, og hafði
lenzu í hendi. „Ég skal skjótt finna
á honum lagið“, — og lagði fyrir
neðan treyjuna og upp í smáþarm-
ana á honum, svo hinn rak þá upp
hljóð og lýsti hann sinn banamann.
Hann sá síðan hvar grár hestur stóð,
er Ari heitinn (sonur Jóns biskups)
hafði átt, hann tók hann strax, og
reið norður í Eyjafjörð á iij dögum,
að sagt var. Engra þeirra nöfn man
ég, sem þar voru að. — Þaðan fóru
þeir til Mársbúða, og drápu þar
annan, er þar lá, en annar slapp,
því hann skaut einn af þeim til
dauða meður einni baun, er hann
lét fyrir byssuna, og svo komst
hann í Skálholt. — Þeir fóru þá um
öll Nes, og drápu hvern og einn
eptirlegumann, og tóku allt það
þeir áttu, og líka það þeir Dönsku
höfðu með sér, og einn Danskur
átti bú inn á Bústöðum; þar tóku
þeir allt það þar var, en vildu drepa
börnin, en þó varð ekki af því. Þá
Danska á Kirkjubóli dysjuðu þeir
fyrir norðan garð; tveir af þeim
hétu Sefrínar: Sefrín Kock og Sef-
rín Ama; en strax þegar húmaði þá
gengu báðir aptur; þeir tóku það
ráð, sem þá höfðu slegið, að þeir
hjuggu af þeim öllum höfuðin og
stungu nefni þeirra( með leyfi að
segja) til saurbæjar, og sú svívirð-
ing gramdist kóngsvaldinu mest, að
vori, þá Danskir komu út. •
IMorðlendingar hefna Jóns Arasonar
>
Ur biskupsannálum J. Egilssonar