Fálkinn - 22.05.1959, Blaðsíða 8
8
FALKINN
Jennifer &icki
Mýi nágranninn
Þegar ég kom út á svalirnar aftur sat hún þar og mændi augunum á
Tony.
Ég man vel hvaða dag Fairdale
klúbburinn tók til starfa, því að
það var sama daginn sem netta
kven-sportvörubúðin var opnuð í
Aðalstræti. „Rilla“ stóð yfir dyrun-
um, með eldrauðum bókstöfum. Ég
tók eftir þessari nýju búð er ég var
úti í snatti þenna sama morgun, og
mér datt í hug, að það væri einmitt
rétti tíminn núna, til þess að opna
svona verslun. Fairdale-bæ vantaði
einmitt eitthvað í þessum stíl, núna
þegar þessi margumtalaði klúbbur
var að fæðast.
Tony kom venju seinna heim
þetta kvöld.
— Ég brá mér til að skoða þenn-
an nýja klúbb, sagði hann. Það er
sannarlega þörf á honum í þessum
bæ. Þar er allt — veitingasalur,
sundlaug með kaffiveitingum og
sólsegli, tennisbrautir og bogaskot-
völlur. Kunnið þér að skjóta af
boga, frú Lucas?
Ég hló honum til samlætis. Ég
var engin sundhetja, hafði ekki
snert á tennisspaða í átta ár, og því
síður kunni ég að handleika ör og
boga. Allur minn tími hafði farið
í húsverkin og tveggja barna upp-
eldi — ekki svo að skilja að mig
iðraði, hugsaði ég með mér er ég
horfði á sólbakað andlitið á Tony
og úfið, ljóst hárið lafandi niður á
enni.
Þetta höfðu verið spennandi,
yndisleg ár. Framan af höfðum við
átt erfitt, fjárhagslega, en efnahag-
urinn fór síbatnandi. Nú gátum við
leyft okkur hvíldarstund við og við.
Við höfðum efni á að hafa bíl og
gátum hugsað okkur að sjá Dinu
og Jeremy fyrir góðri menntun
þegar þau stækkuðu. Og það fór
ágætlega um okkur þarna í litla
húsinu úti í bæjarjaðri í Fairdale.
— Dina er sofnuð, sagði ég.
— Og Jeremy bíður eftir því að þú
komir og bjóðir honum góða nótt.
Þau hafa verið úti í garði í allan
dag — finnst þér veðrið ekki yndis-
legt?
— Ekki inni í bænum. Þar er
maður steiktur lifandi.
— En nú geturðu hvílt þig, Tony.
Og það er öl í kæliskápnum og við
fáum kalt svínslæri og salat í kvöld-
mat.
Hann stansaði í dyrunum úti í
eldhúsið. — Ég hitti Harry Bell-
man í klúbbnum, Jane. Hann var
með nýja nágrannanum okkar —
Rillu Matthews. Hún á nýju versl-
unina í Aðalstræti.
— Nýja nágrannanum? Gegnum
opinn eldhúsgluggann sá ég hvíta
nýtískuhúsið inni á milli trjánna
fyrir ofan grasflötina. Það höfðu
staðið flutningabílar þar fyrir utan
í allan dag, en ég hafði þurft að
sinna börnunum og ekki gefið mér
tíma til að athuga það nánar. — Er
það hún, sem keypt hefur nýja
húsið þarna?
— Já, einmitt. Það var eins og
augu hans störðu út í fjarska. —
Ég bauð henni að líta inn og heilsa
upp á þig í kvöld.
Það var ekkert við rödd hans,
sem gat búið mig undir þessa sam-
fundi við Rillu Matthews. Hún kom
meðan við vorum að drekka kaffið
úti á svölunum, og stóð með hönd-
ina á lásnum í hliðinu, fullviss um
að sér yrði tekið opnura örmum.
— Gott kvöld! sagði hún lágt.
Lagleg, hugsaði ég með mér —
grönn og lappalöng, ferskjuhörund
og þétt, rauðgullið hár. Það þurfti
djarfa konu til þess að vera í app-
elsínugulum kjól við þetta hár.
Augu hennar voru kuldaleg, og
eins handabandið. Hún leit þegj-
andalega á mig meðan Tony var
að kynna okkur, en brosti innilega
til hans. Tony starði á hana eins og
bergnuminn.
Ég flýði inn í eldhúsið til að ná
í bolla í viðbót. Það var hlægilegt
að óttast að hún gæti orðið hættu-
leg, þó hún brosti svona hlýlega til
Tonys, sagði ég við sjálfa mig. Rilla
Matthews var ný og spennandi —
það var allt og sumt.
Þegar ég kom út á svalirnar
aftur var hún sest og horfði á Tony.
—Hvað hafið þér eiginlega fyrir
stafni? spurði hún hann.
— Ég fæst við auglýsingastarf-
semi. Sé um auglýsingar fyrir
nokkur af stærri fyrirtækjunum
hérna í bænum.
Hún glennti upp augun. — Þá
eruð þér einmitt maðurinn, sem ég
þarf að ná í. Við verðum að hafa
samvinnu um þetta. Ég er að opna
verslun með sportfatnað, og þarf
auglýsingar til að koma öllu af
stað. Hvaða ráð getið þér gefið mér?
— Hverskonar ráða óskið þér?
spurði hann ertandi. — Tískusýn-
ingu kringum sundlaugina? Sýn-
ingu í tennisbrautinni — stúlkur í
sportkjólum frá „Rillu“?
— Það er ágæt hugmynd. Við
getum gert eitthvað úr þessu. Harry
Bellman vinur yðar er ritstjóri
blaðsins hérna, er ekki svo? Eftir
hverju ætum við að bíða?
Hún er slyng, hugsaði ég með
mér. Hún veit hvað hún vill. Ég
hugsaði til veslings frú Marjorie
Bellman, sem var mesta dugnaðar
kona á fimmtugsaldri, og fór að
brjóta heilann um hvar Rilla hefði
kynnst Harry.
Ég rétti Rillu kaffibollann og
sagði: — Hvernig datt yður í hug
að byrja á sporttískuverslun, ung-
frú Matthews?
— Ég var orðin leið á að vera
sýnistúlka, sagði hún létt. — Það
er of erlisamt. Þetta á miklu betur
við mig.
— En þér eruð ekkert íþróttaleg
stúlka, sagði Tony með aðdáunar-
svip.
— Jæja, ég kann þó að synda,
sagði hún ofur hógvær. — Og ég
spila tennis líka. Og ég hef gaman
af að skjóta af boga og spila golf.
Þetta er alltof gott til að vera
satt, hugsaði eg með mér. Engin
stúlka sem leit út eins og Rilla
Matthews gat gert allt þetta.
— Við Jane spiluðum oft tennis
áður en við giftumst, sagði Tony.
— Og hún hafði gaman af að gösla
á grynningunum þegar við vorum
við sjóinn í sumarleyfunum okkar,
er það ekki rétt, elskan mín? En
hún vill helst ekki synda.
— Helst ekki synda? Hvað er að
heyra þetta. Þér ættuð fyrir alla
muni að hafa holla hreyfingu, eftir
að þér hafið staðið í eldhúsinu all-
an daginn.
— Ég not alla mína orku í eld-
húsinu og til þess að fást við börn-
in mín, sagði ég stutt. — Ég hef lít-
inn tíma haft til annars síðustu
átta árin.
Rödd hennar var hunangsblíð og
sefjandi: — En það er ekki holt
fyrir kvenfólk að vera um of bund-
ið við húsverkin.
Mig. langaði til að berja hana.
Hún gerði mig eins og kaldan graut
— hversdaglega húsmóður, önn-
um kafna við búsáhyggjurnar, sem
forsómaði manninn sinn og gat ekki
hugsað um annað en börnin og eld-
húsið. Þetta var skrípamyndin sem
hún gerði af mér handa Tony, hugs-
aði ég með mér og gat ekki annað
en gramist.
Sólin hvarf bak við trén, og þarna
sat hún enn með rauðgullna hárið
eins og loga í rökrinu. Mér létti
þegar hún loksins stóð upp og
myndaði sig til að fara.
— Ég skal fylgja yður, sagði
Tony uppveðraður.
ÉG ætlaði honum tuttugu mín-
útur, en þegar heill klukkutími
var liðinn fór ég að hátta og reyndi
að vera ekki með neinn þóttasvip
þegar hann loksins kom heim.
Ég varð svona lengi vegna þess
að ég varð að gera við rafmagns-
tengil í eldhúsinu hjá Rillu, sagði
hann án þess ég spyrði. — Hún er
stúlka sem segir sex, finnst þér
það ekki, Jane? Lagleg, og útsjón-
arsöm. Finnst þér ekki hún hafa
hressandi áhrif á mann?
— Jú, mjög, sagði ég reið.
Hann hlustaði ekki á mig. Hann
stóð við spegilinn og leysti háls-
bindið með ánægjusvip. Við skul-
um fara í klúbbinn síðdegis á laug-
ardaginn, sagði hann. Kauptu þér
ný baðföt, gullið mitt. Krakkarnir
geta baðað sig í grynnri endanum
á lauginni.
— Kemur þessi Rilla þangað
líka?
— Já, svaraði hann sakleysis-
lega. — Hún lokar búðinni klukkan
tólf á laugardögum. Flestir úr klík-
unni koma sjálfsagt þangað líka,
og þá get ég kynnt hana fyrir því
fólki.
Ágætt, sagði ég. — Fyrir alla
muni sjáðu um að henni leiðist
ekki.
Fjöldi fólks var kringum sund-
laugina er við komum út úr fata-