Fálkinn - 22.05.1959, Síða 9

FÁLKINN
9
geymslunni síðdegis á laugardag.
Flestum varð starsýnt á Rillu, sem
stóð á stökkbrettinu hátt yfir tæru,
bláu vatninu.
Hún teygði upp báða handlegg-
ina og steypti sér fimlega í boga
gegnum loftið. Þegar henni skaut
upp lyfti hún brúnum handleggn-
um og veifaði til Tonys, sem synti
í áttina til hennar.
—Þetta væri fyrir sig ef hún
væri heimsk, sagði Marjorie Bell-
man við hliðina á mér. — En hún
getur allt. Það segir hann Harry
að minnsta kosti.
— Hefur þú kynnst henni líka?
spurði ég.
— Ekki fyrr en í dag. Harry
kynntist henni í blaðinu. Hún var
þar með auglýsingu fyrir verslun-
ina sína. Svo bætti Marjorie þurr-
lega við: — En hún hefur ekkert
saman við hann að sælda nema við-
skiftamál. Ég sé ekki betur en það
sé maðurinn þinn, sem hún leggur
sig eftir.
— Hann hefur ekki þekkt hana
nema nokkra daga.
— Hann hefur þekkt hana nógu
lengi. Ég reyni ekki að gera úlfalda
úr mýflugu, Jane. Tony fór með
hana hingað í gærkvöldi, eða hefur
hann ekki sagt þér það?
— Nei, sagði ég þurrlega. — Hon-
um hefur sjálfsagt ekki fundist það
svo merkilegt að orð væri hafandi
á því.
Marjorie leit þannig á mig að
ég sá að það var ekki til neins að
reyna neina uppgerð. Tony hafði
komið seint heim í gærkvöldi, en
ég vissi ekki um ástæðuna. Og ég
skildi að ef þetta hefði í raun réttri
verið jafn einskisvert og ég vildi
vera láta, mundi hann eflaust hafa
sagt mér frá því.
— Jæja, hvað ætlarðu að gera,
sagði Marjorie lágt.
— Ekkert. Það er þýðingarlaust.
Hún andvarpaði. — Heldurðu nú
það? Ég hef tekið eftir augnaráð-
inu hennar þegar hún er að tala
við Tony. Og hún er svo slyng að
hún kemst það sem hún vill. Hún
hefur fengið Harry til að fallast á
að auglýsa fyrir hana tískusýningu
— í sambandi við sundkeppni. Hann
segir að það geti orðið góð auglýs-
ing fyrir klúbbinn, og hann hefur
lagt peninga í hann.
Ég fór að busla með krökkunum
í öfuga endanum á lauginni. Hugs-
aði um það, sem Marjorie hafði
sagt, og kvaldist af angist.
Hugsum okkur að hún hefði rétt
fyrir sér — hvað átti ég þá að gera.
Hvernig gat ég keppt við mann-
eskju eins og Rillu? Ég hafði aldrei
lent í svona vanda í hjónabandinu,
og vissi ekki mitt rjúkandi ráð —
hvað ég ætti að taka fyrir.
Það var langt þangað til Tony
kom til að sækja okkur.
— Er hún ekki dæmalaus? sagði
hann. — Þú ættir að læra að synda,
gullið mitt. Komið þið nú krakkar,
nú skuluð þið fá rjómaís.
— Ég hef lofað Rillu að spila
tennis við hana, sagði hann meðan
við vorum að drekka teið.
— Það er kominn tími fyrir
börnin til að fara heim.
— Far þú með þeim, Jane. Við
komum seinna.
— Við?
Þegar ég var að hátta börnin um
kvöldið, gat ég ekki annað en hugs-
að um hve síngjarnir menn gætu
orðið eftir marga ára hjónaband,
þegar þeir sæu allt í einu lokkandi
ljós. Ég hugsaði um vopnin, sem
ég hafði — heimilið, börnm og ár-
in sem við höfðum lifað saman.
Rilla gat borið klæði á þau vopn
með einu augnatilliti, sem sagði:
Ég krefst einskis, Tony. Mér er
frjálst að vera með þér. Ég mæði
þig ekki með barnagráti og öllum
leiðinlegu hversdagsskyldunum.
Ég fór í nýjan kjól og gekk niður.
Tony kom inn með Rillu hangandi
á handleggnum á sér.
— Þessi maður yðar er dásam-
legur, frú Lucas. Það munaði
minnstu að hann sneri á mig í
tennis. Við vorum að tala um
tískusýninguna okkar. Við getum
haft gleðskap í lauginni um kvöldið.
Það verður ljómandi skemmtilegt.
Rilla sat hjá okkur kvöldið og
Tony fylgdi henni heim. Ég vissi
orðið hvernig dagskráin var. Rilla
hafði alltaf eitthvað handa honum
til að gera við í húsinu, og sjálf gat
hún ekki lagfært neitt. Þegar hann
koma heim um kvöldið var vararoði
á hökunni á honum.
MÖRGUM dögum síðar minnti ég
hann á að afmælisdagur Dinu væri
daginn eftir. — Þú mátt ekki
gleyma að þú hefur lofað henni að
róa með hana út á ána, þegar þú
kemur heim úr skrifstofunni.
Hann horfði á mig með uppgerð-
ar vandræðasvip. — Hef ég lofað
nokkru fleiru?
— Að við borðum kvöldmat í
Báthússkálanum. Hún hefur hlakk-
að til þess alla vikuna.
—- Allt í lagi. Hann brosti. — Ég
skal koma snemma heim.
Dina stóð og beið hans við hliðið
daginn eftir. Þegar klukkan var
orðin sjö fór mér að verða órótt.
Góði, láttu ekki neitt eyðileggja
þetta kvöld fyrir okkur, bað ég.
Það er okkar kvöld — við eigum
það, öll fjögur.
Klukkan hálfátta sagði Dina dauf
í dálkinn: — Pabbi kemur ekki
snemma heim, samt.
— Ég skal fara út með ykkur,
væna mín. Kannske hefur hann
pabbi þinn orðið að vinna yfir-
vinnu í skrifstofunni.
— Já, en — hann lofaði. .. .
Dina var sofnuð þegar Tony kom
heim kringum klukkan níu. — Af-
sakaðu að ég kem svona seint, elsk-
an mín. Ég skrapp inn í búðina til
Rillu til þess að kaupa plast-önd
handa Dinu. Rilla er að innrétta
íbúðina á loftinu yfir búðinni og
ætlar að leigja hana út. Ég hjálpaði
henni.
Ég horfði á hann. — Afmælis-
dagur Dinu. Bátsferð á ánni. Þú
gleymdir öllu.
— Jane! Þessu var alveg stolið
úr mér — afsakaðu. Hann strauk
á sér hárið. — Tók hún sér þetta
mjög nærri? Ég skal fara út með
henni á morgun.
Mér var léttir að verða reið án
þess að fara dult með það. — Á
morgun er um seinan, þegar maður
er orðinn sjö ára og treystir því,
sem fullorðna fólkið lofar manni.
Þú mátt gjarnan gera þig að at-
hlægi og láta allan bæinn hlæja
að þér, hvernig þú eltir Rillu þína
á röndum, en þú mátt ekki bregð-
ast börnunum þínum.
— Þegi þú! hrópaði hann reiður.
— Ég sagði að ég tæki mér þetta
nærri. Ég skal bæta henni það upp
á morgun.
— Þú hefðir aldrei átt að hafa
gleymt því! Og mér leiðist að sitja
og biða eftir þér, þangað til henni
þóknast að láta þig fara.
— Þér hefur aldrei fallið við
hana, Jane. Hún veit það — hún
er mjög tilfinninganæm viðvíkjandi
þessháttar.
Ég gat ekki annað en farið að
hlæja, þó tárin rynnu niður kinn-
arnar á mér. Tony æddi út og
skellti hurðinni eftir sér.
Það var ekki rétta leiðin að taka
þessu svona, og ég vissi það. Tár
og ásakanir voru einmitt það, sem
rak eiginmanninn í faðm annarar
konu. En ég hugsaði til sáru von-
brigðanna á andlitinu á Dinu, og
til Rillu hangandi á handleggnum á
honum, og ég hef aldrei verið reið-
ari á æfi minni.
Það var ísköld þögn yfir morgun-
verðinum daginn eftir. Ég var að
þvo upp þegar Marjorie kom og
heimsótti mig.
Ég hitaði nýtt kaffi handa henni
og sagði henni hvað gerst hefði
kvöldið áður.
Hún horfði hugsandi á mig. —
Mér er farinn að leiðast lesturinn
í Harry, þegar hann er að dásama
þetta kvendi, sagði hún. — Og það
leggst í mig, að við tökum þetta
ekki réttum tökum. Ég hef boðið
Rillu í miðdegisverð á þriðjudag-
inn, með Miltonshjónunum og þér
og Tony.
— Þú skalt ekki gera ráð fyrir
mér, sagði ég beisk.
Hún hristi höfuðið. — Þú verður
að koma! Hlustaðu nú á. . . .
Tony kom heim með rósir til
merkis um að hann vildi semja frið,
og ég sýndi honum kjólinn, sem ég
hafði keypt vegna boðsins á þriðju-
daginn.
— Rilla kemur þangað líka, sagði
ég. — Góði, mér leiðist svo að ég
skyldi verða svona reið. Hún er
svo útsjónasöm um margt, en það
er leiðinlegt að hún skuli vera
svona mikill klaufi við lagfæringar
í húsinu.
— Já, það er nú meinið, Jane.
Hún er alveg bjargarlaus í eldhús-
inu. En það er ekki allt fengið með
því að vera dugleg húsmóðir. Þú
ættir að koma oftar út. Þú hefur
betra tækifæri til þess en áður,
síðan börnin stækkuðu og efna-
hagurinn okkar varð betri.
Mig hafði ekki grunað að hann
mundi gefa mér trompin á höndina.
— Það segir þú satt, sagði ég glað-
lega. Ég gæti byrjað að læra tennis
og farið að synda. Ég ætla að tala
um það við Rillu.
Marjorie tók þráðinn upp aftur
á þriðjudagskvöldið er við sátum
yfir matnum.
— Við erum allar of bundnar
við heimilið, sagði hún. — Við
þurfum eitthvað til að toga okkur
út, er það ekki rétt, ungfrú Matth-
ews?
— Konan missir einstaklingseðlið
þegar hún giftist, sagði Rilla með
áherslu. — Hún verður leiðinleg
og áhugalaus. Hún ætti að hafa
áhugamál utan heimilisins til að
halda sér við. '
— Heyrirðu það, Harry? sagði
Marjorie. — Nú ætla ég að fara að
læra synda — að gagni. Kannske
ungfrú Matthews vildi kenna mér?
— Mig langar líka til að læra
að synda, sagði ég við Rillu. — Tony
álítur að ég hafi gott af því. Viljið
þér kenna mér líka?
— Ég hefði gaman af að læra
tennis, sagði Sheila Milton. — Þér
vilduð kannske æfa mig nokkra
klukkutíma, ungfrú Matthew?
— Hægan, hægan, sagði Tony.
— Við ætum að ná í lærðan þjálf-
ara. Það er ekki hægt að búast við
að....
— Já,en hún segist hafa gaman
af að gera það, sagði ég. — Og það
væri líka góð auglýsing fyrir versl-
unina yðar.
Rilla leit hvössu hornauga á mig.
Svo brosti hún ofur fallega. — Ég
hef ekkert á móti að gera það,
sagði hún.
ÞEGAR við komum í klúbbinn
síðdegis á laugardag, var Rilla í
grunna laugarhelmingnum með
höndina undir hökunni á Marjorie.
Tony var að ráfa kringum stökk-
pallinn og leiddist. Þegar við höfð-
um drukkið te kom að því að leið-
beina mér á tennivellinum. Ég hef
aldrei verið fim með spaðann, og
Rilla hafði nóg að hugsa.
Þegar við ókum heim á eftir sagði
ég hrifinn: —- Er hún ekki dæma-
laus? Ég vildi óska að ég væri jafn
fim og hún.
— Ég er alls ekki neinn klaufi
heldur, sagði Tony súr á svipinn.
— Að minnsta kosti fannst þér ég
fimur hér einu sinni.
— Jú, víst ertu duglegur, en þú
ættir að fá þér nokkra tíma hjá
Rillu. Þú hefur ekki spilað í mörg
ár.
Honum ofbauð. — Fá tíma hjá
kvenmanni? Kemur ekki til mála!
— En hún er afar leikin, og. . . .
— Já, ég veit að hún er dugleg!
orgaði hann. — En hættu að tala
um hana eins og hún væri Olymp-
íumeistari.
Það var ergelsi í röddinni og ég
fór að hugleiða, að kannske færi
hann að þreytast á að heyra talað
um Rillu. En ég vildi ekki gefast
upp — ekki ennþá.
Alla næstu viku skiftum við
Marjorie, Sheila og ég Rillu á milli
okkar og sungum henni lof og dýrð
þegar við komum heim. Á laugar-
daginn átti hátíðin mikla að fara
fram.
Yfir morgunverðinum sagði Tony'
Framh. á bls. 14.
— Heyrðu, ég held hún sé að
bráðna. Síðustu dagana hefur hún
skvett volgu vatni á mig þegar ég
er að syngja fyrir hana.