Fálkinn - 22.05.1959, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
RANGSI KLUMPITR Myndasaya fyrir böra 144.
— Mig svimar, Klumpur, og
ég er með Velgju. Ég verð að
kasta upp, eða líkast til kast-
ast ég niður. Ég þori ekki að
horfa kringum mig.
— Jæja, þá skal ég hugsa
mig um, hvernig við eigum að
lenda. Æ, mig verkjar svo mik-
ið í handleggina.
— Við skulum reyna að
komast niður, Klumpur, —
mig gildir einu hvernig. Ég
ætla að loka augunum og
hrapa.
— Skelfing var gott að kom
ast niður á jörðina aftur; þó
hún hefði helzt átt að vera
mýkri.
— Viltu losa mig við það, sem eftir
er af vængjunum, Klumpur? Ég ætla
aldrei að fljúga framar á ævi minni.
— Það var leitt, því að nú er ég bú-
inn að læra að lenda.
— Heyrðu, Peli. Fyrst gekk allt vel, en
svo fékk Strútur svima og mig fór að
verkja í handleggina og þá gekk allt illa.
Svo lentum við og þá gekk allt vel aftur.
— Það var heppilegt, að Mogens pró-
fessor hefur ekki fundið mausangúsa enn-
þá. Nú skulum við hjálpa honum; við
höfum líklega meira vit á því en fluginu.
— Sjáum til, það er þá ennþá fjör í — Þú munt ekki hafa séð hann Skegg — Jú, þarna sitja þeir. Skeggur hefur
prófessornum. Heyrðu, • bíddu svolítið, nýlega, Króka gamla? gát á kökunni og Díll hefur gát á Skegg,
Mogens minn. Þetta er ekki mausangúsi, — Jú, hann situr þarna við tréð og lít- og ég hef gát á sjálfum mér, og þá er
heldur hann Soðhlaups-Ólsen, sem þú ert ur eftir kökunum. Það er sú sjötta, sem allt í lagi.
að elta. hann lítur eftir í dag.
-jc Shrítlur jc
— Jú, við fórum til Feneyja í
sumarfríinu, konan mín og ég.
*
Heilbrigðisfulltrúinn er í eftirlits-
ferð í herbúðunum og spyr meðal
annars: — Hvaða varúðarráðstafan-
ir hafið þið gert gegn því að ekki
sé notað óhollt vatn?
— Við sjóðum vatnið, svaraði
deildarstjórinn.
— Alveg rétt.
— Og svo síjum við það.
— Alveg rétt.
— Og svo drekkum við bjór.
— Þú ert orðin svo kuldaleg upp
á síðkastið. Svaraðu mér hreinskiln-
islega: Elskarðu nokkurn annan
mann?
— Nei, síðan ég giftist þér, hef
ég ekki elskað nokkurn mann.
Andvarp þeirrar ljóshærðu: —
Stúlkan í snyrtivörubúðinni sagði,
að þetta ilmvatn rnundi koma hon-
um til að opna hjarta sitt. En svo
opnaði hann bara gluggann í stað-
inn, durturinn sá!
Bóndinn hafði keypt hænuunga
frá hænsnabúi og voru þeir sendir
honum í lélegum rimlalaup. Hann
sendi hænsnabúinu klögubréf:
„Það voru aumu umbúðirnar, sem
þér senduð ungana í. Rimlarnir
höfðu losnað og ungarnir sluppu
hver í sína áttina. Loksins hefur mér
tekist að hafa upp á ellefu af þeim.“
Hann fékk þetta svar: „Þér hafið
verið heppinn. Við sendum yður
ekki nema sex unga.“
Fjölskyldan í skemmtiferð.
Og svo var það sjómannsfrúin,
sem sagði á skilnaðarstundinni: —
Þú verður að lofa mér því, að vera
aðeins með karlmönnum þar sem
þú kemur í höfn. Þá skal ég lofa
þér því sama!