Fálkinn - 22.05.1959, Síða 12

12
FÁLKINN
3$ *§* fjp 4* 4? Jra,nULa9a *$* *|?
3
GRAFIN LIFANDI?
% V$* vjþ i%L 4* Sa^a «/ /o/« Itlndn dd i|4 i|6 a|* ^ |
^ --^ ■ —-----.. ■=■ ~~ '■ ■ -
Framh.
Arlene dinglaði löppunum fram af rúmstokkn-
um, smeygði séf í laglegan morgunkjól og fór í
mjög kvenlega inniskó. Hún hvarf inn í bað-
klefann og kom aftur eins og nýsleginn túskild-
ingur og fór að klæða sig. Hún fór í fallegasta
svarta kjólinn sinn, því að hún ætlaði til Saks
á eftir.
Mágur hennar var í stofunni. Hann sat við
gluggann og var að lesa dagblað, með lappirn-
ar uppi í gluggakistunni.
— Nú þykir mér týra á skarinu. Ætlarðu
svona prúðbúin í vinnuna?
— Nei, ég fékk frí. Herra Mendham símaði
og sagði að frúin ætlaði úr borginni um hvíta-
sunnuna. Ég ætla bara að skreppa til hennar og
sækja kaupið mitt, síðan ætla ég inn í borgina
og kaupa mér treyju.
— Eina treyjuna enn! Hvað ætlarðu að gera
við allar þessar treyjur? Heyrðu, það er heitt
á könnunni frammi í eldhúsi.
— Má ekki vera að því að drekka kaffi! Heils-
aðu henni Rósu. Bless!
Arlene veifaði til Willys og fór. Þegar kom
út á götuna smokraði hún sér varlega milli org-
andi krakkanna og stefndi að næsta götuhorni.
Það yrði fljótlegast að nota neðanjarðarbraut—
ina. En þetta yndislega veður — eiginlega ætti
maður að fara í sjó í dag. Hún gæti símað til
Rosalie, þegar hún hefði fengið peningana, og
svo gætu þær ....
Hár maður í vel sniðnum fötum og með mjúk-
an hatt kom beint á móti henni á gangstéttinni.
Arlene rétti úr sér og reigði sig þegar hún sá
hann, en ungi maðurinn varð allur eitt bros.
— Þarna ertu þá gullið mitt, .... ég var á
leiðinni til þín.
— Svo-o? Það var misráðið. Ég á annríkt og
er á leiðinni inn í borgina.
— Áttu að vinna um hvítasunnuna?
— Nei, í rauninni ekki, en . ..
— Það var ljómandi gott. Mikil hundaheppni
var þetta. Bíllinn minn stendur þarna fyrir
handan hornið. Skjóstu heim og náðu í það,
sem þú þarft, og svo ökum við suður með sgó.
— Mér er það ómögulegt, Leroy. Ég þai-f að
fara og ná í kaupið mitt.
— Hvað ætli þú hafir við kaupið að gera. Ég
hef næga peninga handa okkur báðum. Arlene
.... hann strauk mjúklega uppeftir handleggj-
unum á henni. — Arlene, þú ert vonandi ekki
reið mér enn þá útaf þessu þarna um daginn?
Þú ert skynsamari en svo. Þú veizt að allir karl-
menn taka sér stundum meira neðan í því en
þeir hafa gott af. Arlene .... gullið mitt ....
Arlene hitnaði um hjartaræturnar og ætlaði
að springa af gleði. — Já-en Leroy, þú mátt ekki
.... ekki hérna úti á miðri götu, æ, Leroy ....
— Ég er svo bálskotinn í þér, Ai’lene. Engin
stúlka er til í veröldinni nema þú, og verður
heldur ekki framvegis! Arlene, heyrir þú það,
elskan mín, þú mátt ekki vera reið mér lengur.
— Ég er heldur ekki reið, en ég . . ..
— Ekki neitt en! Leroy gaf henni olnboga-
skot í gamni. — hlauptu nú heim og náðu í bað-
fötin þín, ég næ í bílinn á meðan.
— Mig langar svo til að fara og ná í kaupið
mitt fyrir .... Svo sneri hún allt í einu við
blaðinu og brosti út undir eyru. Tók í eyrna-
snepilinn á honum og sagði: — Æ, Leroy, þú ger-
ir útaf við mig áður en lýkur, en látum það gossa.
Ég verð að hafa fataskipti og taka smádót með
mér, geturðu ekki blásið fyrir utan dyrnar hjá
mér?
Frú Snow stóð við hurðina og reyndi að hlusta,
hvort hún heyrði ekki neitt hljóð, sem benti til
þess að Arlene væri komin í húsið. Henni var
ómögulegt að gizka á hve framorðið væri, en
klukkan hlaut að vera orðin tólf. Arlene var
alltaf stundvís. Hún var vön að koma inn eld-
húsmegin. Venjulega byrjaði hún á uppþvottin-
um undireins, og kom svo á eftir upp í vinnu-
stofuna til frú Snow til að spyrja hana hvað
hún ætti að kaupa í matinn. Vinnustofan var
á efi’i hæðinni og þaðan var ekki hægt að heyra
þegar Arlene stingi lyklinum í skráargatið. En
ef Bruce hefði skilið dyrnar eftir opnar þegar
hann fór, ætti hún að geta heyrt glamrið 1 boll-
um og diskum.
Frú Snow þóttist heyra ógreinilegt hljóð.
Skjálfandi frá hvirfli til ilja þrýsti hún sér upp
að stálhurðinni. En í sömu svifum heyrðist skip
blása úti á East River og þegar blástrinum lauk,
var dauðaþögn í húsinu.
Hana sveið í fæturna af þi’eytu. Það hafði
verið áreynsla að standa svona í sömu stelling-
um allan þennan tíma, en samt hafði hún gert
það. Hún hafði ekki gert neina tilgangslausa
tilraun til að sleppa úr þessari loftþéttu gildru,
sem hún hafði lent í. Hún hafði ekki liðið sjálfri
sér að hugsa um Bruce, ekki leyft sér að hugsa
til þessara fjögurra ömurlegu veggja sem ógn-
uðu henni. Hún hafði með öðrum orðum haft ör-
uggt taumhald á hugsunum sínum.
Siglingabikarinn hafði verið henni góð stoð.
Hún hafði haldið á honum í hendinni og lifað
upp í endurminningunni alla dvölina í Marble-
head, klukkustund eftir klukkustund, út í æsar.
Hún hafði rifjað upp hvern hún hafði fyrir
sessunaut í þessari og þessari veizlunni, hvað
hún hét, einkennilega konan frá Chile og ...
vitanlega, allar þær stundir, sem hún hafði
verð ein með Gordon.
Loftið var kæfandi... og nú fyrst kom henni
í hug, að þarna var engin loftrás. Hún varð
óstyrk í hnjáliðunum.
— Arlene! Þér verðið að fara að koma, Arlene!
Þessi eins augnabliks veikleiki nægði til að
lama mótstöðuafl hennar. Hún fann æðið streyma
um sig eins og eitraða holskeflu. Bara að hún
vissi hvað klukkan væri. Bara að hún hefði haft
gleraugun sín.
Frú Snow steig fáein skref frá hurðinni, svo
að hún stóð beint undir lampanum, og lyfti svo
hendinni þannig að ljósið félli beint á úrið fyr-
ir neðan augu hennar. Svo lokaði hún augunum
augnablik og opnaði þau aftur. Sem snöggvast
varð úrskífan svo greinileg að hún gat séð vís-
irana.
Klukkuna vantaði kortér í eitt.
Hún hafði rekið upp lágt óp áður en sjálfa
hana varði. Ómur hennar eigin raddar kom eins
og bergmál frá veggnum, og nú missti hún alla
stjórn á sínum eigin hugsunum. Arlene hafði
aldrei verið svona óstundvís í níu ár. Hún mundi
ekki koma. Þá hlaut Bruce að hafa símað til
hennar og sagt henni að hún þyrfti ekki að
koma. Og það þýddi að . . . . að ....
Þú neyðist til að horfast í augu við þetta, Ade-
laide Snow, þú verður að horfast í augu við það.
Bruce hefur læst þig hér inni viljandi. Það varst
þú sem gazt rangt. Hann er meiri glæpamaður
en þú hélzt, og óheimskari. Hann læsti þið hérna
inni til að láta þig deyja, svo að þú fengir ekki
tækifæri til að ljósta upp þessum lúalegu fjár-
svikum hans. Já einmitt .... til þess að þú
skyldir deyja.
Frú Snow riðaði að hillunni með siglingavei’ð-
laununum og varð að halda sér dauðahaldi til að
detta ekki. Stutta stund var ekki annað en myrk-
ur og skelfing kringum hana. Súrefnið þai’na í
klefanum mundi eyðast á stuttri stund og svo
mundi þorstinn fara að kvelja hana. Hún sá
sijálfa sig í huganum sitjandi þarna dag eftir
dag emjandi og berjandi stálhurðina með blóð-
ugum hnúunum.
Hönd hennar kom við einn bikarinn og það
var þessi snerting sem bjargaði henni. Það var
líkast því sem eitthvert dularafl streymdi frá
bikarnum gegnum hana og gæfi henni þrek...
frá Gordon.
Hún beit fast á jaxlinn, eins og óvinur hennar,
æðishræðslan, væri milli tannanna á henni.
En Lorna? Hún hafði sagt Sylvíu að Lorna
yrði að síma til hennar undir eins og hún kæmi
úr skemmtisiglingunni. Og hún hafði meira að
segja sagt, að Lorna yrði að koma heim undir
eins. Lorna vissi vel að frú Snow var ekki móð-
ursjúk æðibuna. Hún mundi eflaust síma, og
fengi hún ekki svar mundi hún tafarlaust koma
heim.
'Já, þetta var í rauninni í fyrsta skiptið, sem
frú Snow hafði gert svona skilyi’ðislausa ki’öfu
til frænku sinnar. Lorna mundi vafalaust koma
heim, ef .. . . Bruce væri ekki þegar á leiðinni
til East Hampton með einhverja trúlega lyga-
sögu.
Frú Snow stöðvaði þennan hugsanaferil með
valdi. Hún hafði ekki efni á að láta hugann fara
með sig í gönur. Hún neyddist til að halda dauða-
haldi í hvert vonarstrá er hún gat náð til. Lorna
mundi áreiðanlega koma. Og kæmi hún ekki þá
hafði Joe sagt, að hann mundi koma og sækja
bónvélina, var það ekki? Jú, hann sagði það á-
reiðanlega. Þá var um bæði Lornu og Joe að
gera. Engin ástæða til að vei’a órólegur.
Frú Snow tókst hægt og hægt að safna kröft-
um til að horfast í augu við veruleikann. Hún
hoi’fði kringum sig þarna í klefanum, sem nú
var fangelsi hennar. Bert sementsgólfið var
nógu langt til þess að hún gæti legið á því endi-
löng, hún gæti sofið á því ef þörf gerðist. Hún
gat setið á gólfinu líka. Það var alls ekki frá-
leitt að setjast og spara fæturna.
Hún sneri sér aftur að hillunni og eftir að
hafa hugsað sig um nokkra stund tók hún einn
bikarinn í hönd sér og settist með hann í fanginu
og studdi bakinu upp að veggnum. Árið 1935 . .
. . þá hafði verið heiðskírt og dásamlegt veður á
Karibskahafi. Hún mundi það svo greinilega . . .
HESTASÝNING. Þó vagnhestum
fækki óðum í London halda öku-
menn fast við gömlu venjuna, að
mæta með fallega hesta á hesta-
sýningunni einu sinni á áii, í Reg-
ent Park. Fjögra ára snáði var
mjög hreykinn af að fá að leiða
þennan fallega hest franx fyrir á-
horfendurna á sýningunni.