Fálkinn - 22.05.1959, Page 13
FÁLKINN
13
TISKA lY
ER EITTHVAÐ
AÐ MITTINU?
Sé maður grannur en
gremjist að mittismálið
sé 5 sentimetrum meira
en gott cr, væri rétt að
reyna matrósakjólinn
með lausu blússunni.
Hann er úr grænbláu
ullarefni með hvítum
organdi-kraga, og hattur
og hanskar með sama lit.
Þetta er gullfallegur úti-
kjóll, frá tískuhúsinu
DIOR.
SÁ DROPÓTTI.
Útgáfa NINU RICCI af
smádropnótta silkikjóln-
um, sem kemur fram á
hverju ári, er óvenjulega
falleg í ár. Hann er mik-
ið fleginn í hálsinn og
ermarnar ná niður að
olnboga, kraginn breiður
og tvöfaldur með bund-
inni slaufu. Þessi kjóll er
nothæfur allan ársins
hring, til leikhúsferða og
í samkvæmi.
sjálfa kappsiglinguna, og bráðum fannst henni
hafgolan leika um hárið á sér . . . blátt haf var
kringum hana á alla vegu. Beggja vegna hafn-
arinnar teygðu pálmarnir granna stofna sína,
méð laufið eins og fjaðraskúfa yfir. silfurglitr-
andi fjörunni.
Gordon leit um öxl sér og brosti til hennar,
andlitið var eirrautt af sólbruna. Já, það var
meira að segja sjávarselta í hárinu á honum.
Larry Emmett var að ganga frá bátnum sín-
um, sem hann hafði bundið við bryggjuna, en
Lorna lá endilöng á bakið fremst á bryggjunni
og lét sólina baka sig. Hún pírði augunum á-
nægjuleg á svipinn og horfði á himinblámann.
Þetta hafði verið unaðsleg sjóferð í morgungol-
unni, máfarnir svifu hljóðlaust yfir þeim, þeir
voru svo ótrúlega fallegir. Og nú mundi Bruce
koma bráðum, og það var þó allra bezt. Lorna
ki;osslagði lappirnar í bláum strigabuxunum og
teygði upp beran fótinn. Hún var svo ótrúlega
sæl.
Og þetta var alls ekkert nýtt . . . . í hálft ann-
að ár hafði hún lifað í eins konar ævintýra-
heimi. Hún skildi ekki enn, að ástin gæti gert
mann svona hamingjusaman. Áður fyrr hafði
alltaf eithvað verið til, sem ástæða var til að
kvíða fyrir, hún hafði aldrei verið fyllilega ör-
ugg, hvorki um útlitið á sér eða hvort fólk hefði
samúð með henni — stundum fannst henni líf-
ið blátt áfram óraunverulegt. En svo hafði Bruce
komið til sögunnar.
Kannske var hún orðin dálítið sljó og kæru-
laus af eintómri hamingju. Því að lífið var nú
ekki eins fagurt í raun og veru og hún vildi
vera láta. Addy frænka var afbrýðisöm gagn-
vart Bruce, þó hún reyndi að láta sem minnst á
því bera. Hún hafði alltaf svo margt út á Bruce
að setja, og Bruce kom ekki vel saman við Addy
heldur, þó hann væri svo nærgætinn og elsku-
legur að hann vildi ekki játa það. Vitanlega var
það hann, sem hafði rétt fyrir sér. Það var mis-
ráðið, að þau skyldu eiga heima hjá Addy
frænku og vera háð henni. Það var ekki laust
við að Addy frænka væri dálítið ráðrík. Hún
hafði gaman af að skipa fyrir og ráða bæði stóru
og smáu. Ef Lorna hefði verið dálítið fram-
kvæmdasamari mundu þau hafa flutt burt fyrir
mörgum mánuðum. En Lorna var of sæl til þess
að geta verið athafnasöm. Aumingja Addy
frænka, hún átti enga til að elska aðra en Lornu,
síðan Gordon frændi dó. Því ekki að gera henni
það til ánægju að búa hjá henni, nokkra stund
enn, að minnsta kosti? Hamingja Lornu var
nógu mikil til þess að lofa Addy að njóta hennar
líka.
En það veitti ekkert af að taka ofurlítið í
hnakkadrambið á Addy. Bruce hafði alveg rétt
fyrir sér í því. Hún varð að læra að skilja að
þó að það væri hún, sem átti peningana, mátti
hún ekki ráða annarra manna gerðum. Ekki
alltaf.
Lorna velti sér á magann. Plankarnir í bryggj-
unni voru hrjúfir og heitir og sjávar-, þangs- og
tjörulyktin af þeim svo ilmandi.
Sylvia Emmett kom hlaupandi við fót niður
brekkuna í svörtum langbrókum og hvítri peysu.
Lorna nennti ekki að standa upp, en veifaði leti-
lega til hennar. — Sæl-nú! sagði hún, er hún
sá öklana á Sylviu rétt hjá sér.
— Lorna, hún frænka þín hringdi. Þú áttir að
síma til hennar undir eins og þú kæmir í land.
Hún sagði að það væri mjög áríðandi. Hún vildi
að þú kæmir heim undir eins.
Lornu fannst bryggjan fara að rugga ónota-
lega undir sér. Hún spratt upp. — Er eitthvað
að? Það hefur vonandi ekki komið neitt fyrir
Bruce?
— Hún minntist ekkert á hvað að væri.
— Er Bruce kominn?
— Ekki ennþá.
Lorna hljóp heim á leið. Nú fann hún að sælu-
tifinning hennar hafði aðeins verið fyrirboði
ógæfu.
Eitthvað voðalegt hafði komið fyrir Bruce.
Hvers vegna varð hún nú að fara á undan með
Sylviu hingað og láta þessa morgunsiglingu
freista sín .... æ, hvers vegna hafði hún gert
það. Þetta var í fyrsta skipti síðan þau giftust,
að hún hafði verið nótt burtu frá honum. Hvern-
ig gat henni dottið önnur eins vitleysa í hug?
Þetta var allt henni að kenna.
Hún hljóp upp frá bryggjunni og gegnum
garðinn að húsdyrunum, og þegar hún kom
þangað lafmóð, sá hún græna sportbílinn, sem
Bruce átti, sveigja heim að húsinu.
Hjartað í henni hoppaði af kæti. Hún hljóp
að bílnum og kom að honum í sömu svifum og
Bruce opnaði hurðina. Hún fleygði sér um háls-
inn á honum og hann hringsneri henni í loftinu
áður en hann kyssti hana.
— Þetta voru meiri móttökux-nar!
— Það gengur vonandi ekkert að þér, Bruce?
— Nei. Hvað ætti svo sem að ganga að mér?
— Ég veit ekki .... en Addy frænka hringdi.
Hún sagði að erindið væri mjög áríðandi og ég
verði að koma heim undir eins .... svo að ég
hélt að eitthvað hefði komið fyrir þig.
— Nú .... ekki annað.
Bruce setti hana niður á veginn aftur. Hann
Það var eitthvað sérstakt við bros Bruce, það
var svo glaðlegt. Þegar Bruce brosti var ekki
hægt að hugsa sér, að nokkur maður í heimi
gæti verið einmana og ógæfusamur.
— Hvað vildi Addy frænka mér, Bruce?
— Æ, það var ekki annað en eitt af þessum
venjulegu köstum hennar.
— Köstum?
— Já, meðan við vorum að fara gegnum póst-
inn í morgun fór hún að klifa á þessum safír-
hring rétt einu sinni. Hún sagði að honum hlyti
að hafa verð stolið, og kannske væri búið a'3
stela fleiri dýrgripum frá sér. Svo fór hún inn
í öryggisklefann og athugaði skrínið með skart-
gripunum — og sleppti sér alveg. Smaragðaim-
ir voru horfnir.
Bruce teygði höndina að aftui'sætinu og tók
möppuna sína.
— Þú getur ímyndað þér hvernig hún lét. Hún
kom æðandi út úr klefanum og öskraði: „Það
hefur vei'ið stolið frá mér. Hér hafa verið þjóf-
ar og ræningjar!“
Hún afréð að síma til lögreglunnar og til þín.
Þú áttir að koma heim tafarlaust. Ég fékk hana
til að síma til þín fyrst, og það var gott, því að
— nú skellti Bruce upp úr og Lorna smitaðist
og fór að skellihlæja líka.
— Hvers vegna var það gott, Bruce?
— Ætli þú getir ekki gizkað á það .... við
fundum auðvitað smai'agðana í snyrtiborðsskúff-
unni í svefnherberginu hennar. Hún hafði not-
að þá hjá Silionsfólkinu fyrir nokkrum dögum.
Og ekki þar með búið. Safírhi’ingurinn ....
— Þú segir ekki, að hún hafi fundið hann
líka?
— Jú, hún fann hann í sófanum í stofunni,
milli baksins og sætisins. •
Nú hlógu þau hjartanlega bæði tvö.
— Þetta var svei mér gott, sagði Lorna. —
Og skrítnast finnst mér að ég leitaði sjálf marga
klukkutíma í sófanum. Og svo hefur hi'ingur-
inn legið þar allan tímann.
Hún er orðin hálfbrengluð, blessuð frænkan.
Enda er hún farin að eldast og minnið ekki
eins gott og það var.
— Blessuð væna, góða Addy frænka, sagði
Lorna og færði sig spölkorn frá manninum sín-
um. — Ég held nú að ég verði að hringja til
hennar samt.
— Nei. .. nei, gerðu það ekki, hún hefur
sjálfsagt jafnað sig eftir þetta og er oi'ðin ró-
leg aftur. Bi'uce var allt í einu orðinn alvarleg-
ur. — Ja, heyrðu annars, auðvitað skaltu síma
ef þú villt, Lorna mín, Þú þekkir mig og veizt
að ekki vil ég taka af þér ráðin. En .. . heldurðu
að það sé hyggilegt? Ég á við — heldurðu að
það sé hyggilegt að láta hana finna að hún geti
vafið okkur um fingur sér eins og hana lystir?
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 8, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og lVz—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stj.: Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
Félagsprentsmiðjan h.f.