Fálkinn - 29.05.1959, Blaðsíða 11
FÁLKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAGAN ☆☆☆
í fuSium skrúða
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
FRÚ Fínesen tók bakföll þegar
boðsbréfið kom. Draumur hennar —
áratuga þrá, var loksins að rætast.
Hvað eftir annað tók hún gull-
bryddað boðskortið úr umslaginu
og renndi augunum yfir þessar fáu
línur, sem á því stóðu.
— Belgfinnsen útgerðarmaður og
frú óska sér þess heiðurs, o.s.frv.
Hún gat varla trúað þessu. Nú,
þegar frú Fínesen stóð á þröskuld-
inum að stofum fyrirfólksins, átti
hún bágt með að gera sér grein
fyrir hve afdrifaríkur atburður
þetta væri. Hún hafði svo lengi þráð
að fá að komast í kynni við fyrir-
fólkið í bænum, að þetta boðsbréf
yfirskyggði allt, sem hún hafði upp-
lifað áður.
Frú Fínesen vanmat ekki þá þýð-
ingu, sem það hefði að kynnast fína
fólkinu, svo sem Belgfinnsen út-
gerðarmanni og Þverfer málaflutn-
ingsmanni, Skógalín óðalsher'ra, að
maður nú ekki tali um Ríkarðsen
og frú hans, — þetta var allt hefð-
arfólk.
Hún fór að undirbúa sig hálfum
mánuði fyrir boðið. Hún gerðist
áskrifandi að tíu andlitsfegrunum á
snyrtistofum bæjarins, og gekk ríkt
eftir að árangurinn yrði góður. í
því sambandi má segja jómfrú Pet-
tersen — snyrtistofueigandanum —
það til hróss, að hún gerði beinlínis
kraftaverk. Lágkúrulegar og litlaus-
ar augnabrúnirnar á frú Fínesen
voru farnar að hvelfast og skýrast
eftir aðeins tvær umferðir, svo að
miklu minna bar á því en áður, hve
augun í henni voru lík og í karfa.
Og nuddið eyddi fjölda af hrukk-
um, sem höfðu safnast fyrir í and-
liti frú Fínesen í mörg ár, að maður
tali nú ekki um, að búkonuvartan
og hýjungurinn á efri vörinni varð
að víkja.
Það er svo sem auðvitað, að frúin
varð að fá sér nýjan kjól, og þrátt
fyrir ítrekuð mótmæli herra Fíne-
sen var hann pantaður á dýrustu
saumastofu bæjarins, hjá ungfrú
Brynkasen, sem rak tískuhúsið „La
Femme“. Kjólinn átti að vera úr
silki og einhverju hýjalíni, sem kall-
að var tyll. Fínesen fékk andarteppu
þegar hann sá reikninginn.
Nýr kjóll með jafn djarflegum lit
og ljós-fjólublátt er, varð vitanlega
að fá skófatnað í stíl við sig, og frú
Fínesen varð að gera sér ferð til
höfuðborgarinnar til þess að fá skó,
sem samrýmdust kjólnum. Ferða-
kostnaðurinn og skórnir gerðu nýja
árás á veski Fínesens, sem alls ekki
var úttroðið fyrir, en frúin kærði
sig kollótta um það.
„Þú hlýtur að skilja, Ágúst,“ sagði
hún við manninn sinn er hún stóð
við spegilinn og prófaði fjóra hatta,
sem hún hafði fengið heim til
reynslu. „Þú hlýtur að skilja, að
framtíðarálit okkar hérna í bæn-
um stendur og fellur með því, að
það sópi að mér í samkvæminu.“
Fínesen kaus, eftir langa íhugun,
að taka þessu með stillingu, það var
FÓR FRAM ÚR JÓHANNI SVARFDÆLING. — Yoshimitsu Mat-
suzaka heitir 23 ára Japani, sem var orðinn 233 sentimetra hár en of-
vextinum fylgdi lieilsuleysi. Heilaskurðlæknarnir á háskólanum í
Tokíó tóku hann þá að sér og tókst að stöðva ofvöxtinn og bæta heils-
una. Hér er hann að kveðja eina hjúkrunarkonuna í sjúkrahúsinu.
Kveðst hann vera orðinn svo hress, að hann muni geta stundað ein-
hverja atvinnu, en hað gat hann ekki áður vegna slens og máttleysis.
eitthvað til í því, sem konan hans
var að segja. Hann borgaði og borg-
aði orðalaust, hvort heldur reikn-
ingurinn var fyrir nýtt hálsmen,
nýja sokka eða samkvæmistuðru,
eða vikukaup hjálparstúlku við hús-
verkin. Frú Fínesen varð nefnilega
að hvíla sig algerlega frá húsverk-
unum góðan tíma fyrir boðið.
Og svo rann dagurinn mikli upp.
Frúin var þrjá tíma á snyrtistof-
unni, og lét greiða það, sem hún
átti eftír af hári, þannig að það yrði
sem fyrirferðarmest. Og svo lét hú.'1
lagfæra á sér andlitið.
Fataskiptin sjálf voru margra
klukkutíma verk. Fínesen varð að
aðstoða hana við að girða magabelt-
ið sem fastast og yfirleitt snúast
kringum hana. Ókyrrð frúarinnar
fór vaxandi eftir því sem tíminn
leið, hún fann að mikilsverðasta
augnablik æfinnar var að nálgast.
Loksins, klukkan hálfátta, var
allt klappað og klárt, frú Fínesen
leit i spegilinn og sá að allt var
harla gott, nema rauðu rósirnar í
kinnunum voru til nokkurra lýta.
Og taugarnar voru í ólagi, það var
enginn vafi á því.
Fínesen virtist vera annars hugar
er hann sat í kjólfötunum og beið
eftir leigubílnum. Og frúin pikkaði
fingurgómunum í stólbríkina.
„Hugsum okkur ef við komum of
seint,“ sagði hún.
Fínesen hristi höfuðið.
„Við höfum hálfan annan tíma
upp á að hlaupa,“ sagði hann..
„Fáðu þér taugapillu, þá róastu.“
„Já, það skal ég svei mér gera,“
sagði hún og stóð upp.
„Þær eru á náttborðsskúffunni
minni,“ sagði hann. „Taktu tvær,
þá er þér óhætt.“
Frúin innbyrti tvær pillur, og eft-
ir fáeinar mínútur fannst henni sér
verða rórra.
Svo kom bíllinn, og eftir tíu mín-
útur stigu Fínesenshjónin inn í sam-
kvæmislíf bæjarins. Frú Fínesen
hafði notalega tilfinningu um að
hún væri gjaldgeng í hópnum.
Maturinn var afbragð, en frúin
hélt í tauminn á matarlystinni í sér.
Magabeltið leyfði henni ekki að
gildna um of.
Það byrjaði í miðri ræðu útgerð-
armannsins. Frú Fínesen geispaði
útundir eyru og vakti nokkra eftir-
tekt með því háttalagi. Eftir tvær
mínútur endurtók sama sagan sig,
og nú var geispinn svo áberandi,
að útgerðarmaðurinn taldi víst, að
þetta væri gert viljandi, til þess að
gera lítið úr ræðumannshæfileikum
hans.
Fínesen reyndi að hnyppa í kon-
una sína, og mikil var skelfing hans
er hann sá, að hún var að sofna.
Enn liðu þrjár mínútur — þá
heyrðust háar hrotur, sem tilkynntu
að frú Fínesen hefði ekki megnað
að halda sér vakandi.
Hneykslið var óhjákvæmilegt. Út-
gerðarmaðurinn hætti ræðunni, og
frú Fínesen var borin út. Fínesen
gerði það sjálfur, og heyrði útgerð-
armanninn tala eitthvað um vöntun
á mannasiðum á meðan.
Frú Fínesen svaf langt fram á
næsta dag. En maðurinn hennar
varð hins vegar andvaka í rúminu
sínu og hugsaði um afleiðingarnar.
Grunur hans rættist. Það voru
tvær pilludósir í náttborðsskúffunni
hans — önnur með taugapillum, en
hin með svefnpillum. Og frú Fíne-
sen hafði tekið pillurnar úr skökku
öskjunni. ★
r-ÆLf-------------------
*■---------HISSA--------
Groucho Marx, trúðurinn frægi,
skilgreinir barnsmeðlag þannig:
„Það er þegar maður þarf ekki að
fara með peningana heim til kon-
unnar sinnar, en getur sent þá í
pósti.“
★
Hjartað í nýfæddu barni slær
kringum tvöfalt hraðar en hjarta
fullorðinnar manneskju.
★
í Stokkhólmi búa nú yfir 800
þúsund manns. Á síðustu 30 árum
hefur fólkinu þar fjölgað um ná-
lægt 60 af hundraði.
★
Pólverjar, sem búa meðfram
Vistula-fljóti hafa sjaldan haft
tækifæri til að skoða söfn. En til
þess að ráða bót á þessu hefur hið
opinbera keypt skip, sem nefnist
„Gullna öndin“, og gert í því sýn-
ingasali og velur gripi úr öllum
helztu söfnunum í Varsjá og siglir
skipið svo með þessa sýningu endi-
langt fljótið og kemur við í þorp-
unum. Um 200 gripir eru sýndir í
hverri ferð. Byrjað var með sýn-
ingu á þjóðmenjum frá Afríku,
Indónesíu, Suðurhafseyjum og
Ameríku — aðallega húsgögnum
og listiðnaði, og jafnframt sýndar
ljósmyndir af stöðunum, sem grip-
irnir eru frá.
— Vilduð þér ekki gera svo vel
að skilja eftir eina krónu og sjötíu,
svo að ég hafi fýrir strætisvagni
heim?
AJVJVÁJLAH -
Framh. af 7. síðu.
það hafi svo til Ifomið, það kongur
hafi boðað biskup Jón fram, anno
1547, en biskupinn lét síra Sigurð
sigla sinna vegna, og hann lofaði
að halda allt það kóngurinn vildi ög
síra Sigurður játaði, og þar uppá
sór síra Sigurður eið kónginum. En
þá hann kom aptur, þá vildi bisk-
upinn ekki neitt halda, en síra Sig-
urður vildi ekki á sín heit ganga;
en sumir þá vidtu honum það til
hugleysis, og svo hafi Ari átt að
ansa, þá hann lagðist á höggstokk-
inn, að hann vildi það hjartað á sér
væri komið í síra Sigurð frænda
sinn, en kálfshjarta aptur í staðinn
til sín.