Fálkinn - 26.06.1959, Blaðsíða 6

6
FALKTNN
^ 4. grein
^amleikutim um
Narriman Egyptalandsdrottningu
Alvara eða ekki?
Fáeinum dögum síðar, er ég af
tilviljun skrúfaði frá útvarpinu,
frétti ég síðustu tíðindi: Farúk kon-
ungur var trúlofaður Narriman! Ég
hringdi strax til að óska henni til
hamingju. Hún hló og var sæl, og
ég gat heyrt að einhver í stofunni
spurði, hvern hún væri að tala við.
— Það er Mustafa frændi, sagði
hún.
— Viltu biðja hann um að koma
hingað, heyrði ég röddina segja.
Ég þóttist vita, að þetta væri kon-
ungurinn.
Ég fór heim til Narriman og þar
var fullt af fólki, sem var að óska
henni til hamingju. Allir iéku á als
oddi, ekki sízt Narriman.
Konungurinn heilsaði mér og
sagði: — Þarna sjáið þér, Mustafa.
Ég var ekki að leika mér að ykkur.
Ég held alltaf loforð mín.
Ég ætlaði að fara að svara, en
hann hélt áfram: — Fólk uppá-
stendur að ég hafi ekki þurft nema
fimm mínútur til að ákveða að ég
giftist Narriman, og það er satt. Ég
hef nefnilega erft tvo mikilsverða
eiginleika frá forfeðrum mínum, —
gott vit á tóbaki og kvenfólki .. .
Mér fannst skrítið að segja þetta
við svona tækifæri, og var í vafa
um hverju ég ætti að svara. En þá
kom Narriman og þrýsti sér að
handleggnum á honum.
Fáeinum dögum fyrir bi'úðkaup-
ið flaug sú saga, að Farúk hefði
heimsótt fyrri konu sína, Faridu.
Og sagan sagði, að Farúk ætlaði að
rjúfa heit sitt við Narriman og gift-
ast Faridu aftur.
Narriman frétti þetta og leið
hræðilega. Hún var hrædd um að
þetta væri satt og bað mig um að
spyrja Ahmed gullsmið hvort nokk-
uð væri til í þessu.
Ahmed sagði, að það væri helber
uppspuni, en Narriman lét ekki
sannfærast. Hann grét eins og barn:
— Við verður aldrei örugg, frændi.
Ég finn á mér, að honum getur
snúizt hugur, þegar minnst varir.
Þegar ég hélt áfram að sann-
færa hana um að þetta væri upp-
spuni og ekkert annað, tók Assila
fram í: — Mér finnst þú ekki líta
alvarlega á þetta mál. Og ég get
ekki fundið, að þú styðjir málstað
okkar, því að þú trúir öllu, sem
konungurinn segir.
Ég hafði tekið eftir ýmsum breyt-
ingum á Assilu upp á síðkastið, eft-
ir að trúlofunin var opinberuð. Hún
var orðin snobbuð og tilgerð og'
reyndi að leika „drottningarmóð-
ir“, jafnvel gagnvart mér. Mér mis-
líkaði stórum hvernig hún hagaði
sér.
Á brúðkaupsdaginn fór Narriman
að heiman í brúðarskartinu ásamt
Fawisu prinsessu, systur Farúks.
Þær óku í einum konungsbílnum,
og halarófa af bílum á eftir. Var
ekið lafhægt að Kubbeh-höllinni,
en þar átti brúðkaupið að fara fram.
Göturnar voru trcðfullar af fólki,
sem vildi sjá Narriman, en ekki
var neina hrifningu að sjá á mann-
fjöldanum. Þjóðin var á bandi Far-
idu drottningar. Ég var áhorfandi
á götunni þann daginn og heyrði
hljóðið í fólkinu. Farida hafði verið
afar vinsæl, og eðlilegt að fólk
hugsaði til hennar við þetta tæki-
færi.
Boðið í brúðkaupsferð.
Á sömu stundu og Farúk og
Narriman voru gefin saman var ég
orðin föðurbróður drottningar. Æfi
mín breyttist, en ekki eingöngu til
bóta. Ég var enn sveitarstjóri í flug-
hernum og þegar ég hvarf aftur
að starfi mínu voru æðri foringj-
arnir alúðlegir og brosandi, en áð-
ur höfðu þeir verið afundnir. Þeir
báðu mig jafnvel um að tala máli
sínu við konunginn.
Einn daginn kvartaði Assila við
mig undan gylltu brúðkaupsskrín-
unum, sem venjulega geyma ó-
væntar gjafir til gestanna. — Við
höfum verið göbbuð, sagði hún, —
sum skrínin eru úr silfri, með gyll-
ingu, en sum úr ódýrum málmi.
Ég hélt að þau ættu að vera úr
skýru gulli.
Farúk og Narriman voru farin
til Capri í brúðkaupsferð, og við
Assila héldum að nú lilði hún sæl-
ustu daga æfi sinnar með konung-
inum. Narriman minntist aldrei á
nein hjúskaparvandræði í bréfun-
um, sem hún sendi okkur. Farúk
las nefnilega bréf hennar og hélt
til baka þeim, sem honum líkaði
ekki.
Einn daginn fékk ég bréf frá hirð-
inni um að konungur óskaði að ég
kæmi til Capri. Ég átti að vera í
venjulegum fötum og hafa sem
minnst af farangri með mér. Ég
fékk sérstakt vegabréf og átti að
fara undir eins daginn eftir.
Mér datt í hug að konungurinn
hefði fyrirhugað mér eitthvert sér-
stakt verkefni, úr því að hann
gerði boð eftir mér. Ég símaði til
Assilu og spurði hvort ég ætti að
taka eitthvað með mér frá henni til
dóttur hennar, en það fyrsta sem
hún sagði var: — Ertu viss um að
konungurinn hafi ekki boðið mér að
koma líka? Þegar ég svaraði neit-
andi varð hún svo gröm að hún
sleit sambandinu.
Undarlegar
viðtökur.
Ég flaug til Róm og hélt áfram
þaðan til Capri. Farúk bjó með
fylgdarliði sínu í Hótel Agosto.
Ég kom að honum þar sem hann
sat við borð ásamt Egypta. Þeir
voru að spila. Narriman sat þögul
við hliðina á honum og horfði á.
Konungurinn var allur í spilunum
og tók ekki eftir að ég kom.
Þegar ég hafði staðið við borðið
um stund og ekkert gerðist, tók ég
mig til að heilsa honum. Hann leit
aðeins upp og sagði kuldalega:
— Eruð það þér, Mustafa. Svo bað
hann einhvern viðstaddan að vísa
mér til herbergis míns.
Narriman var líka fálát þegar
hún heilsaði mér.
Þegar ég kom inn í herbergið
mitt settist ég í stól og fannst að
einhver hætta vofði yfir mér.
Hversvegna hafði konungurinn ver-
ið svona ónotalegur? Það kom flatt
upp á mig. Á leiðinni til Capri
hafði ég verið að útmála fyrir mér
að ég ætti einhverja upphefð í
vændum. Ég hélt að ég ætti að
verða handgenginn konungi í fram-
tíðinni, trúnaðarmaður hans, og
var að velta fyrir mér hvað ég ætti
að gera til að vinna hylli hans.
Hvílík vonbrigði. Allar mínar skýja-
borgir höfðu hrunið við þessar
viðtökur. Ég var eins og væng-
brotin séður.
Þá opnuðust dyrnar allt í einu
og Narriman kom kjökrandi inn.
Hún fleygði sér í fangið á mér með
krampagráti. Veslings barnið, hugs-
aði ég með mér, hún var í þann
veginn að sleppa sér. Nú fyrst skildi
ég að hún var óhamingjusöm í
hjónabandinu. Von hennar um
hamingjusama sambúð við Farúk
hafði slokknað í byrjun brúðkaups-
ferðarinnar.
Hún stamaði fram afsökun á því
að hún hefði tekið mér svo kulda-
lega. Hún sagði að hún hefði orðið
að láta sem sig gilti einu þó ég
kæmi, því að annars hefði Farúk
orðið gramur. Einhver af hirðdöm-
unum hafði ráðlagt henni að láta
sem hún sæi ekki neitt nema kon-
unginn.
— Fyrirgefðu mér frændi, en ég
hélt að það væri hyggilegt að fara
að þessum ráðum. Ef ég hefði látið
sjást að ég glte&áist af að sjá þig,
hefði hann kannske sent þig aftur
til Cairo.
Hún sagði mér frá öllum sínum
vanda, og kvartaði undan hegðun
konungsins. Hún sagði að hann léti
hana oft sitja eina inni á kvöldin en
færi sjálfur út á svall og kæmi
ekki heim fyrr en með morgninum.
Hún gat aldrei sofnað fyrr en hann
var kominn heim, og grátbændi
hann um að lofa sér að fara út með
honum á kvöldin, en það var ekki
við það komandi.
Narriman kvaldist. Hún var í
rauninni barn og gat ekki skilið
hve erfitt Farúk átti með að venja
sig af sínu fyrra líferni. Af því að
hún vildi alltaf fara með honum
þegar hann fór út, hafði brúðkaups-
ferðin orðið samhangandi ónot og
rifrildi.
Á reikning
hans hátignar!
Nú skildi ég hversvegna konung-
urinn hafði gert boð eftir mér. Ég
átti að vera með Narriman þegar
hann færi sjálfur í náttklúbba og
Narriman sem drottning, við móttöku í Abdimhöllinni í Cairo í maí 1952.
T. v. stendur spánska sendiherrafrúin í Cairo, og til hægri dóttir Francos,
greifynjan af Villaverde.