Fálkinn - 26.06.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
*$* 4* rlr ddramkaídiia^a
*$? *$(* *$* %
6
GRAFIN LIFANDI?
4* «/ llindri dit *$* 4* 4* 4*
Framh.
En kannske var það einmitt þess vegna, að hann
reyndi alltaf að þykjast mikill maður, þegar
hann var að tala við Emmettshjónin. Vitanlega
var það flónska af honum, þetta í gær, að vera
að státa af öllu þessu fræga fólki, sem hann
hefði kynnst við Rivierunni. En gátu Larry og
Sylvia ekki fyrirgefið honum það og skilið hvers
vegna hann gerði það? Voru þau ekki svo mikl-
ir mannþekkjarar að þau sæi, að Bruce var gæða-
blóð og einstaklega tillitssamur maður — auk
þess sem hann hafði heillandi útlit? Nei, þau urðu
strax tortryggin, aðeins af því að hann var ekki
af þeirra sauðahúsi.
Sylvia masaði í sífellu um forngripina, sem
hún hafði haft heim með sér frá Ítalíu og allt í
einu skammaðist Lorna sín fyrir að vera 1 svona
slæmu skapi. Flónska að taka sér þetta svona
nærri. Emmettshjónin mundu með tímanum læra
að meta Bruce að verðleikum. Vitanlega mundu
þau gera það. Og svo einbeitti hún sér að því
að taka eftir hvað Sylvia var að segja.
.... — en það hefur farið slysalega með þetta
veneziaskrifborð. Það var í fullu lagi þegar við
keyptum það 1 Milanó, en nú er framhliðin á
einni skúffunni brotin. Þessir afgreiðslumenn
eru klaufar. Og nú er ómögulegt að ná í góðan
húsgagnasmið. Við höfum reynt það — en árang-
urslaust.
— Addy frænka hefur reglulega gamaldags
smið.
— Er það satt? Sylvia hallaði sér áköf fram
á borðið. — Hvað heitir hann?
— Það man eg nú ekki.
— Vildir þú ekki gera svo vel að síma til henn-
ar frænku þinnar núna strax, Lorna? Ég skal
falla á kné fyrir þessum smið og biðja hann um
að koma hingað í næstu viku.
— Það er ekki nema sjálfsagt að ég sími til
Addy frænku.
Lorna fann allt í einu að henni þótti vænt um
að fá átyllu til að hringja til frænku sinnar. Hún
var auðvitað sammála Bruce um, að þægilegast
væri að hafa frænku í hæfilegri fjarlægð. En eigi
að síður var hún með samvizkubit síðan 1 gær.
Þó Addy frænka væri stundum dálítið erfið, var
ástæðulaust að fara með hana eins og óþægan
krakka.
Þegar hún stóð upp og gekk fram svalirnar sá
hún Bruce í dyrunum. Það sópaði að honum í
hvítu brókunum með hárauðan silkiklút bund-
inn um hálsinn yfir silkiskyrtunni. Lorna tók
öndina á lofti er hún sá hann — eins og hún var
vön. En um leið kom önnur mynd fram í huga
hennar um leið — af Larry. Larry, sem var að
taka til í bátnum í gömlum bláum strigabuxum
og bómullarpeysu. Eina sekúndu sá hún Bruce
með augum Sylviu, en svo blöskraði henni við
sjálfa sig og hljóp til hans.
Hann faðmaði hana að sér og kyssti hana. —
Góðan daginn aftur, elskan! Hvert ertu að fara?
— Ég ætla inn og síma til Addy frænku. Sylviu
langar til að vita nafnið á húsgagnasmiðnum
hennar.
Allt í einu þrýsti hann henni svo fast að sér
að hana langaði til að hljóða. Svo sagði hann
rólega: — Veiztu símanúmerið hennar frá Lind-
say, þá?
— Frú Lindsay?
Nú hélt hann eðlilega utanum hana og strauk
hnakkann á henni með annarri hendinni. — Já,
. . . heitir hún það ekki gamla vinkonan hennar,
sem átti heima í Kaupmannahöfn, eða hvar það
nú var?
— Já, en hvað kemur frú Lindsay þessu máli
við?
Hann hélt henni frá sér brosandi og horfði á
hana: — Heyrðu, væna mín, þú ert víst ekki
vöknuð ennþá?
— Hvað ertu að tala um, Bruce?
— Sagði ég þér það ekki í gær? Ég er viss um
að ég gerði það. Frú Lindsay símaði í gær, ein-
mitt þegar allt uppistandið var útaf smarögð-
unum. Hún er komin hingað aftur og hefur sezt
að í Connecticut. Hún bauð Addy til sín um
helgina, og hún fór með síðdegislestinni.
Lorna starði forviða á hann. Hún hafði ekki
haft hugmynd um að frú Lindsay ætlaði að koma
aftur til Ameríku. Og hún var handviss um að
Bruce hafði ekki minnzt á þetta einu orði í gær.
Hann hlaut að hafa gleymt því vegna umhugs-
unarinnar um Addy frænku og hringinn.
— Hvar í Connecticut á frú Lindsay heima,
Bruce?
— Addy frænka sagði mér það, en nú hef ég
gleymt því. Hét það Lichfield? Eða Redding?
— Það kemur í sama stað niður, Lorna, heyrð-
ist Sylvia segja bak við hana, því að ég get ekki
náð í smiðinn fyrr en á þriðjudaginn hvort sem
er.
— Nei, vitanlega ekki, sagði Lorna.
En þetta var einkennilegt. Frú Lindsay hefði
áreiðanlega skrifað Addy frænku um fyrirætlun
sína, að koma til baka, og þá hefði Addy minnzt
á það. Og svo hafði Bruce verið eitthvað skrít-
inn, rétt í svip. Var hugsanlegt að hann hefði
búið þetta til, af því að hann vildi ekki að hún
símaði til Addy. En kynni ekki við að segja það
berum orðum?
Lornu blöskraði að hún skyldi láta sér detta
þetta í hug, og svo vaknaði gremjan til Larrys
og Sylviu aftur. Þetta var allt Sylviu að kenna.
Ef henni hefði ekki verið til að dreifa mundi
Lorna aldrei hafa látið sér detta þetta i hug, um
Bruce. Auðvitað var Addy frænka hjá frú
Lindsay.
— Þú verður að flýta þér að borða, Bruce,
sagði Sylvia. — Larry er tilbúinn með bátinn.
Frú Snow sat enn á gólfinu hjá loftrásarhólkn-
um, sem hún hafði náð sundur, en nú var henni
horfin öll von og vænting. Hún hafði kallað á
Joe með ákveðnu millibili, hún hafði meira að
segja kallað á kettina, sem höfðu svarað henni
með eymdarlegu mjálmi. Hún hafði skrifað á
miða líka: „Joe, Bruce hefur lokað mig inni í
öryggisklefanum11. Hún vissi að vindauga vr við
endann á lofthólknum, kannske miðinn hennar
lenti innanvert við grindina fyrir því og hver
veit nema Joe tæki eftir blaðinu? Hún hafði ver-
ið orðin svo vongóð, taldi sig næstum úr hættu.
En svo hafði þetta breyzt aftur. Það var ekki
nóg að hún fengi loft. Eftir því sem lengur leið
án þess að Joe kæmi var líkast og hillurnar
kæmu skríðandi að henni með öll kappsiglinga-
verðlaunin. Og þorstinn kvaldi hana ógurlega,
tungan varð eins og þykkildi í munninum á henni i
og varirnar skrælþurrar og hún fékk svima.. .
Röddin, sem kallaði „Joe“, var ekki annað en
veik örvæntingarstuna. Hún hætti að kalla en
fór að berja í hólkinn aftur. Henni veitti ekki af
kröftunum ef hún ætti að sigrast á örvænting-
unni.
Þó að hún héldi áfram að berja var hún í raun-
inni orðin úrkula vonar um Joe. Hún gerði sér
ljóst, að hætulegast af öllu, eins og á stóð, var
að gera sér tálvonir. Nú hugsaði hún aðeins um
Hilary Prynne. Það var þó alltaf víst að hann
kæmi. Og hann kom stundvíslega klukkan hálf-
eitt. Hann kom aldrei mínútu of seint eða
snemma, þegar hann var að sækja hana í þenn-
an vikulega mat. Klukkan hálfeitt mundi hún
heyra dyrabjöllunni hringt.
Fyrir stuttri stundu hafði hún dregist fram
á mitt gólfið til að sjá hvað klukkan var. Hún var
kortér yfir tólf.
Nú hlaut hún að fara að verða hálfeitt. Hún
var stirð í hnjáliðunum af að sitja í keng við
lofthólkinn, en hún tók varla eftir því. Hún hélt
dauðahaldi í hólkinn og beið tækifærisins.
Allt í einu kom það — hljóðið í dyrabjöllunni,
það glumdi í kjallaranum og ómurinn barst
gegnum lofthólkinn. Og nú tók hún á því, sem
hún átti til og fór að æpa: — Hilary! Hjálp!
Henni fannst röddin berast eins og þrumuhljóð
niður hólkinn og upp til hennar aftur. Hilary
hlaut að heyra þetta út á götu.
Bjallan hringdi aftur
— Hjálp! Hjálp .... æ„ hjálp!
Henni fannst röddin gnæfa yfir allt, og henni
fannst hún vera lifandi. Það var líkast og hún
héldi áfram að gjalla löngu eftir að hún hafði
lokað munninum.
En svo athugaði hún þetta betur. Það var alls
ekki rödd hennar sjálfrar, það var kveinandi
svar kattanna í kjallaranum, sem hún heyrði.
Rödd hennar sjálfrar var lítið meira en hást
hvísl, sem drukknaði í kattamjálminu.
Hilary Prynne stóð við forstofudyrnar hjá frú
Snow. Hann var snyrtilega klæddur að vanda. í
hendinni hélt hann á lítilli öskju frá blómaverzl-
un, og í öskjunni var hvít orkidea. Adelaide elsk-
aði hvít blóm.
Skæra sólina lagði á fyrirmannlegt, frísklegt
andlitið. Hann var í sérlega góðu skapi, hann
hresstist ávallt við tilhugsunina um að eiga að
vera dálitla stund með Adelaide. Þau áttu að
snæða saman á Plaza, eins og venjulega. Og á
eftir gat Adelaide ef til vill hugsað sér að aka
með honum um stund í skemmtigarðinum. Þau
gátu verið saman til klukkan fimm, því að lest-
in, sem hann ætlaði til Hartford í, fór ekki fyrr
en sex. Og hann hafði þegar komið farangrinum
sínum á brautarstöðina.
Um leið og hann hringdi datt honum nokkuð
djarft í hug: Var ekki dagurinn í dag vel til þess
fallinn að spyrja Adelaide hvort hún vildi gift-
ast honum? Nú voru liðin fimm ár síðan Gordon
vinur hans dó. Hilary hafði yndi af tilhugsun-
inni um að eiga að fá að verða með Adelaide. Að
vísu mundi það kannske verða erfitt að venjast
af piparsveinstiktúrunum. En hvað fengi hann
í staðinn? Sambúðina við Adelaide, ráðdeildar-
semi hennar og þann mikla kost hennar að vera
fljót að taka ákvörðun.
Hann hætti allt í einu að hugsa um þetta.
Hvað gekk að Maggie? Hún var alltaf vön að
koma og opna að vörmu spori.
Hann þrýsti fingrinum á hnappinn einu sinni
enn, og um leið og hann gerði það heyrði hann
undarlegt hljóð innan úr húsinu. Honum varð
órótt — þetta var líkast því að einhver væri að
gráta.
Hann laut fram og lagði eyrað að hurðinni. Nú
heyrði hann sama hljóðið aftur. Æ, það voru þá
Hvar er ræðarinn?