Fálkinn - 10.07.1959, Blaðsíða 5

FALKINN
5
Þessi plötuspilari er
úr plasti. Sarnoff
stakk upp á svona
tæki ásamt plötum
yrðu send 1 stórum
stíl austur fyrir
járntjald, í áróðurs-
skyni. Plötuspilar-
inn kostar aðeins 50
scnt og hver plata
aðeins 4—5 cent.
knattspyrnumyndirnar handa sjón-
varpi, og fyrstu kosningarnar —
með vélum, sem hann hafði látið
smíða sjálfur. í mai 1940 gat hann
sýnt hluthöfunum í félaginu fyrsta
sjónvarpið. Sýningin tók klukku-
tíma og draumur Sarnoffs hafði
ræst. Síðan hefur hann verið kall-
aður „faðir sjónvarpsins“.
Þessi síkviki maður er enn starf-
andi og fyrirtæki hans gefur hon-
um 200 þúsund dollara árstekjur.
Hann er bláeygur, afar eyrnastór og
talar hægt og hljóðlega. Hann berst
ekki mikið á, þrátt fyrir öll afrek
sín. Hann hefur orðið að þræla síð-
an hann var níu ára. Honum finnst
það enginn vinnudagur, ef hann
vinnur ekki nema tíu tíma. Hann
hefur gaman af að halda ræður og
situr í stjórn 27 félaga og fimm
klúbba. Hann hefur fengið átta orð-
ur og 14 heiðurspeninga.
Hann hefur ekki haft mikinn
tíma til að sinna heimilinu. Hann
kvæntist 1917 franskri konu og þau
eiga þrjá syni.
Vinnustofa Sarnoffs er að ýmsu
leyti einkennileg. Hann hefur sér-
stakan rakara og sérstaka borð-
stofu og eru margir hnappar við
diskinn hans á matborðinu. Ef
Sarnoff þrýstir á einn af þessum
hnöppum færist stórt málverk á
þilinu andspænis honum til hliðar
og hann sér einhverja sjónvarps-
dagskrána á rúðunni, sem er bak
við málverkið. Með því að þrýsta
á aðra hnappa getur hann fengið
að sjá gamla kvikmynd eða nýjustu
myndir.
En Sarnoff kann best við að sjá
inn í framtíðina. Hann fullyrðir að
einn góðan veðurdag hafi jörðin
fengið útvarpssamband við Júpíter
og Satúrnus, og að hægt verði að
stjórna veðráttunni með útvarps-
bylgjum, og að með tímanum hafi
hver maður á sér tæki, sem hann
geti náð sambandi með við hvern
á jörðinni sem vera skal. Þetta tæki
þarf ekki að vera stærra en venju-
legt úr. Og sjónvarpstæki framtíð-
arinnar verður hægt að stinga í
vasann!
MAÐURINN, SEM — stjórnaði járnbrautarslysi
1) Þegar Billy O’Neill var neitað um leyfi til að halda
nautaat og skylmingaleiki í Ameríku, datt honum í hug að
sýna járnbrautarslys heldur en ekki neitt. Hann leigði sér
allstórt landsvæði, Revere Beach, skammt frá Boston og aug-
lýsti nýung, sem þótti einstök: að láta tvær 90 lesta eimreið-
ar, hvora um sig með lestarstjóra og kyndara, rekast á, —
á fullri ferð.
2) Sýningin skyldi haldin síðdegis á þjóðardegi Banda-
ríkjanna 4. júlí 1904. Aðgangseyrir var 50 cent fyrir stæði,
en einn dollar fyrir sæti. Komu 50.000 áhorfendur, en aðeins
14 eftirlitsmenn voru á leikvanginum. Á síðustu stundu fór
O’Neill að hafa áhyggjur af þessu. Sætin voru að vísu í 250
metra fjarlægð frá brautarteinunum, en O’Neill óttaðist, að
fólkið mundi koma of nærri og verða fyrir brotum úr eim-
reiðunum, er þeim lenti saman.
3) O’Neill hrópaði til fólksins í kallara, og tilkynnti, að
ef fólkið gætti sín ekki, yrði hann að hætt við sýninguna.
Þessu var svarað með ópum og fúkyrðum og aðdróttunum um,
að hann væri féglæframaður. „Við heimtum peningana okkar
aftur!“ öskraði lýðurinn. Og svo réðst hann að eimreiðunum
og drógu lestarstjórann og kyndarana niður. Svo var reynt að
koma eimreiðunum af stað, en þær náðu ekki nægilegum
hraða til þess að velta af sporinu og mölbrotna, er þær rák-
ust á. Var kaðli þá brugðið um reykháfana og skríllinn reyndi
að velta eimreiðunum.
4) Lögreglan gat ekki við neitt ráðið, er múgurinn gerði
atlögu og Hotel Point of Pines, en þangað hafði O’Neill flú-
ið. Skríllinn náði í símastaur til að mölva hurðina og réðst
svo inn og braut allt og bramlaði. O’Neill fannst í frystiklefa
gistihússins og varð að lofa hverjum og einum að endurgreiða
miðana við framvísun. En félagi hans hafði komist undan með
alla peningana, svo að O’Neill gat ekkert borgað. — Síðar
reyndi hann að endurtaka sýninguna, en þá komu ekki nema
fáar hræður.