Fálkinn - 10.07.1959, Blaðsíða 6

6
FALKINN
£amleikurim uttt
6. grcin
Narriman Egyptalandsdrottningu
UPPREISN.
Þann 26. janúar 1952, skömmu
eftir að Farúk hafði falið hernum
„það dýrmætasta sem hann átti“ —
krónprinsinn — kveiktu uppreisn-
armenn í mörgum byggingum í
Cairo. Ég var heima í Helioplis
þann dag, — úthver'fi við Cairo, og
vissi ekkert um brunann fyrr en ég
var beðinn að koma í konungshöll-
ina.
— Konungurinn vill að þér kom-
ið strax, sagði adjútantinn. — Þér
gangið inn um litlu dyrnar bak-
dyramegin.
Ég ók hratt inn í borgina og nú
fyrst sá ég hvað var á seiði. Óþjóða-
lýður og uppreisnarmenn fóru um
borgina og kveiktu í húsunum.
Skammt frá járnbrautarstöðinni
stöðvaði óþjóðalýðurinn bíl minn.
Einn úr hópnum kom til mín með
trédrumb í hendinni og sagði:
— Gefðu mér bensín úr bílnum
þínum! Það var auðséð að hann
ætlaði að nota það fyrir íkveikju.
Ég bað hann ganga aftur fyrir
bílinn og taka bensínið sjálfur. Um
leið og hann gerði það hélt ég á
fulla ferð áfram og slapp. Dimm
reykjarský lágu yfir borginni, og
sumstaðar gusu logarnir upp úr
þökunum. Shepheard Hotel var
brunnið, og fleiri stórbyggingar.
Loks komst ég að Abdimhöllinni
og laumaðist inn bakdyramegin.
Höllin var orðin að kastala, og
Farúk stóð sjálfur í „battledress"
með byssu í hendinni við einn
gluggann. Lífvörðurinn var önnum
kafinn við að setja slagbranda fyrir
allar dyr og dreifa skotfærum um
höllina. Ég sá Narriman skjálfandi
af hræðslu, með barnið í höndun-
um. Konungur leit á mig og spurði
hvernig spellvirkjunum miðaði á-
fram í borginni. Ég gat iítið sagt
honum, ég vissi ógerla hvað gerst
hafði.
Konunginum gramdist hve lítið
ég gat sagt honum, og hrópaði:
— Veistu þá ekki að þeir hafa gert
uppreisn gegn mér?
Farúk var sannfærður um að
lýðurinn mundi gera aðsúg að höll-
inni undir eins og hann væri búinn
að brenna borgina, en ekki var hægt
að sjá á honum að hann væri
hræddur. Hann glotti, og lagði
sjálfur á ráðin, hvernig ætti að
verja höllina. Hann skipaði svo fyr-
ir, að hermaður með hríðskota-
byssu skyldi standa við hvern
glugga, og tiltók staðina, sem öfl.
ugri byssur skyldu settar á. Farúk
sagði mér að hafa gát á Narriman
meðan hann var á þönum um höll-
ina til þess að líta eftir varnarráð-
stöfunum lífvarðarins.
Narriman hélt dauðahaldi í mig
og hljóðaði í örvæntingu. — Ó,
frændi, skríllinn ætlar að drepa
okkur. Hvað eigum við að gera?
Ég tók í axlirnar á henni og reyndi
að sefa bana og hugga hana með
því, að konungurinn hefði nógan
her til þess að bægja óróaseggjun-
um frá.
ÞETTA
ERU LOKIN ....
Eftir nokkra stund kom konung-
ur aftur og bað mig um að síma á
flugvöllinn og biðja um að hafa
kopta viðbúinn til að senda að höll-
inni ef þörf gerðist.
Ég símaði og bað um samtal við
flugvallarstjórann, en þá var svar-
að að hann væri í Aþenu i erindum
fyrir konunginn. Staðgengill hans
sagði: — Einustu tveir koptarnir
sem við höfum eru í viðgerð og geta
ekki tekið sig á loft.
— Hvað á ég að segja við kon-
unginn? spurði ég og var kvíðinn
fyrir því hvernig Farúk mundi
bregðast við.
— Kæri Mustafa, gerðu þitt
besta, svaraði hann.
Ég gerði mitt bezta, en konung-
urinn varð uppvægur samt. Kopti
var það eina, sem gat bjargað hon-
um úr höllinni ef lýðurinn brytist
inn.
Ég gleymi aldrei hvað hann sagði
og hvernig hann leit út á þeirri
stundu: — Mustafa, ég er hræddur
um að þetta séu leikslokin. Við
lendum í klónum á uppreisnar-
mönnunum.
Hann missti alveg stjórnina á
sér um stund, og ég gat ekkert gert.
Farúk var aðstoðarlaus þessa stund
ina, allir ráðunautar hans voru
fjarverandi.
Loks leitaði hann á náðir hersins,
sem ekk; var við uppreisnina rið-
inn, — ennþá. Heidar pasja her-
málaráðherra var látinn tefla fram
her gegn uppreisnarmönnunum og
halda þeim í skefjum. En lífvörð-
urinn skyldi skjóta alla, sem reyndu
að brjótast inn í höllina.
Ég komst svo lítið bar á út úr
höllinni til þess að snuðra um
hvernig gengi í borginni. Mér þótti
skrítið að fjöldi af fólki var alveg
sinnulaus um hvernig þessu mundi
reiða af. í kaffihúsi einu, sem var
brunnið að nokkru leyti, sátu
nokkrir menn, sem voru að spila
kotru og drekka kaffi.
Eftir nokkra stund kom vopnað
lið frá hernum. Uppreisnin var
kæfð í bili og slökkviliðið fékk að-
stoð til að vinna bug á eldunum.
Bruninn í Cairo gaf hernum
tækifæri til að sýna þjóðinni mátt
sinn og megin — samskonar mátt
sem herinn sýndi konunginum
sjálfum sex mánuðum síðar, er
hann valt úr hásætinu, 26. júlí . . .
SAMA SUKKIÐ ÁFRAM ....
Farúk hélt áfram uppteknum
hætti með svall og fjárhættuspil.
Hann var í Bílaklúbbnum á hverri
nóttu og sóaði kynstrum af pening-
um. Einhver meðlimurinn þar hafði
bent honum á það áður, að hann
mætti ekki halda þessu líferni á-
fram, svo allir vissu. Það voru
margir sem notuðu sér það til þess
að magna óánægjuna gegn honum.
En þrátt fyrir það sem skeð hafði
sagði Farúk jafnan það sama: hann
hirti ekkert um hvað óánægðir
ólundarseggir segðu eða gerðu.
Farúk símaði trúnaðarvini sín-
um Pulli og bað hann um að koma
aftur frá ítaliu. Og nokkrum dög-
um síðar skaut Pulli upp í nánd við
konunginn, ásamt ungri ítalskri
stúlku, sem konungurinn sýndi af-
ar mikla athygli. Hann fór út með
henni á hverju einasta kvöldi; það
var svo að sjá sem hún hefði hann
alveg á sínu valdi.
Þegar Narriman komst á snoðir
um þetta varð hún fokreið og vildi
kvarta við konunginn, en mér tókst
á síðustu stundu að stöðva hana og
telja henni trú um að það væri
hyggilegra fyrir hana að láta sem
hún vissi ekkert af þessu.
Farúk stóð orðið alveg á sama um
Narriman. Það var á honum að sjá,
sem hún hefði lokið hlutverki sínu
— að leggja honum til ríkiserfingja.
En afbrýði hennar fór sívaxandi
og var sífellt að kvarta undan því
við konunginn að hann hefði afrækt
hana. Hann hafði lofað henni Cadil-
lacbíl og smaragðafesti ef hún eign-
aðist son, en svikið það. Ég ráð-
lagði henni að minna- hann á lof-
orðið einhverntíma þegar vel lægi
á honum, og það gerði hún. Daginn
eftir bað hann hana um að líta út
um gluggann. Þar sá hún Ijómandi
fallegan lúxusvagn — Cadillac. —
En Narriman fékk aldrei að aka í
þeim bíl. Nokkrum dögum síðar
hafði honum verið velt úr hásætinu
og eignir hans gerðar upptækar.
Um smaragðfestina er önnur
saga. Hvenær sem Narriman minnt-
ist á það, svaraði hann því að hann
hefði talað við Ahmed Naguib
Elgwahirgy, gullsmiðinn fræga,
sem á sínum tíma hafði náð í Narri-
man handa honum.
Assila, móður Narriman hringdi
til að spyrja hvort það væri rétt að
konungur hefði pantað hálsfestina,
og Ahmed hafði hugsun á að láta
sem svo væri og notaði tækifærið
til að spyrja hana hvernig drottn-
ingin mundi vilja hafa það. Og
nokkru síðar hringdi hann til kon-
ungsins og sagðist hafa hálsfesti,
sem væri kjörin til að gefa drottn-
ingunni hana.
Farúk tók boðinu fegins hendi og
keypti festina.
LETRUNIN
Á VEGGNUM.
Farúk sá ekki að vegur hans fór
versandi með hverjum degi. Ég
upplifaði glöggt dæmi um hvílíka
fyrirlitningu hann hafði á almenn-
ingsálitinu. Eina nóttina höfðu
nokkrir áróðursmenn laumast fram
hjá hallarvörðunum og skrifað
ósvífnar skammir um Farúk og
móður hans á hallarveggina. Kon-
ungsmóðirin var í Bandaríkjunum
um þær mundir.
Farúk í Sviss í júlí 1956 með börn sín: Ferial 17 ára, Fadia 12,
Fawsia 16, dætur Faridu drottningar. Á hnénu liefur hann Ahmed
Fuad, 4 ára, son Narriman.