Fálkinn - 25.09.1959, Blaðsíða 8

8
FALKINN

Karen var eiginlega engin fríðleiksstúlka, en andlitið var þokkalegt og
vingjarnlegt.
GERDA BERIMTSEM
KVENNAMUNUR
Ken sat í vagninum og horfði á
hina farþegana. Honum fannst
þetta vera geðugt fólk. Svo leit hann
út um gluggann og uppgötvaði þá
að veðrið var einstaklega geðugt
líka. Talsvert skýjað, að vísu, en
birtan var svo einkennilega mjúk.
Ken var í stuttu máli ástfanginn.
Og sáttur við allan heiminn, því
að hann var á leið á stefnumót með
þeirri útvöldu.
Hún hét ungfrú Dupont. Hann
vissi ekki skírnarnafnið hennar, en
hann var viss um að það væri glæsi-
legt nafn, Yvette, Yvonne eða eitt-
hvað þvílíkt. Það var langt síðan
hann hafði orðið ástfanginn af
henni, Það er að segja í röddinni
hennar, því að þau unnu sitt hjá
hvoru fyrirtækinu og töluðu sam-
an í síma á hverjum degi. Röddin
hennar var hlý og yndisleg og ,,pi-
kant“. Hann gat ekki fundið neitt
annað orð, sem átti betur við. Einu
sinni hafði hann átt erindi — eða
réttara sagt gerði sér upp erindi —
upp í skrifstofuna sem ungfrú Du-
pont vann í, og hafði fengið að tala
við hana sjálfa. Honum fannst hann
haga sér eins og kgáni meðan hann
var að tala við hana, því að hún
var svo falleg.
Hún var lítil og grönn. Hárið og
augun hrafnsvart, og hörundið gagn-
sætt og tært eins og finasta postu-
lín. Og augnahárin svo löng að Ken
þóttist viss um, að ekki ein heldur
margar eldspýtur gætu legið á þeim.
Litli munnurinn var mjög roðaður
og mjög fallegur, svo að hann þoldi
varla að líta á hann. Hún var
smekklega og einkennilega klædd.
Hún var svo frönskuleg, og það var
engin furða, því að hún var fædd
og uppalin í Frakklandi. En þegar
hún var þrettán ára hafði faðir
hennar dáið og þá fluttist hún til
Danmerkur með móður sinni, sem
var dönsk. En hún sagðist fara til
Parísar á hverju ári til að heim-
sækja foreldra föður síns, og þá
keypti hún allta^föt á sig i ferð-
inni.
Hann skildi ekkert í því eftir á,
hvernig hann hefði getað talað við
stúlkuna, jafn feiminn og hann var,
en reyndar var það hún, sem hafði
talað mest. Hún brosti og hún horfði
ofan í botn í augunum á honum, svo
að hann varð svo undarlegur í hnjá-
liðunum, en þegar hann kom út á
götuna aftur var hann svo glaður
að hann hefði verið til með að
kyssa fyrstu manneskjuna sem
hann hitti, og segja henni hve ynd-
isleg hún ungfrú Dupont væri.
1 hvert skipti, sem þau töluðu
saman eftir þetta, höfðu þau alltaf
fléttað einhverjum einkamálum inn
í samtalið, og einu sinni hafði Ken
gerzt svo djarfur að bjóða henni í
bíó. Hjartað steypti sér kollskít
þegar hún svaraði já. í kvikmynda-
húsi skammt frá heimili hennar var
sýnd mynd, sem hann langaði til
að sjá, svo að það talaðist svo til
að þau hittust á torginu þar fyrir
utan. Ken hafði hringt og tryggt sér
miða, og nú var hann á leiðinni
þangað.
Gömul kona sat beint á móti hon-
um, hún gat vel verið yfir áttrætt.
Hann varð hrifinn af henni, andht-
ið á henni var svo hrukkótt og
skorpið að hægt var að lesa langa
ævisögu úr því — það sagði frá
striti og mæðu og mótlæti, en um
leið frá því að nú hefði hún tekið
sér hvíld. Hún var gamaldags og
hjákátleg í klæðaburði, svo að fólk
var að glápa á hana. Hún stóð upp
til að fara úr vagninum á sama stað
og Ken, og þegar hann sá hve erf-
itt hún átti með að fóta sig, hjálp-
aði hann henni niður þrepin frá
vagninum.
— Þakka yður innilega fyrir,
ungi maður, sagði gamla konan
þakklát. — Þetta var einstaklega
fallega gert af yður. Ég er ekki orð-
in frá á fæti lengur, eins og þér sjá-
ið. Kannske þér viljið hjálpa mér
upp stigann líka?
Ken taldi það ekki eftir sér. Og
þetta tók tíma, því að konan var
hrum. — Ég er aldrei vön að hætta
mér út ein, sagði hún móð, þegar
þau komu út á götuna — en ég
komst ekki hjá því í dag. Mér gekk
svo vel út eftir, en nú er ég orðin
staðuppgefin. Ég verð að biðja yð-
ur að hjálpa mér að komast heim,
annars er ég hrædd um að ég kom-
ist það ekki — ég á heima skammt
héðan.
— Það skal ég gera, sagði Ken.
Hann tók undir handlegginn á
gömlu konunni og svo gengu þau
hægt fram götuna. Sem betur fór
hafði hann nægan tíma, svo ef hann
flýtti sér eftir að hafa komið gömlu
konunni heim, mundi hann koma á
stefnumótið í tæka tíð.
En þeim seinkaði og seinkaði og
hún var þung í eftirdragi. — Þér
megið ekki toga svona í mig, más-
að hún, — ég get ekki gengið svona
hratt.
Loksins sagði hún: — Hérna á
ég heima. Ken kippti að sér hend-
inni og sagði: — Þér munuð búa á
neðstu hæð?
— Nei, ég bý á fjórðu. Nú hugs-
aði Ken með örvæntingu til ung-
frú Dupont, hann gat ómögulega
verið kominn áður en myndin byrj-
aði nema hann hlypi strax.
— Mér er ómögulegt að komast
upp ein, kveinaði gamla konan, —
þér megið til að hjálpa mér. Ég
kemst ekki ein upp stigann. Ég á
barnabarn, sem fer í erindi fyrir
mig, en hún er vinnukona og gat
ekki losnað í dag.
Ken andvarpaði og svo var byrj-
að á að brölta upp stigann. Hann
var langur og erfiður og Ken frem-
ur bar en leiddi gömlu konuna og
hún varð að hvíla sig á hverjum
stigapalli.
En loksins voru þau komin upp
á fjórðu hæð. — Nú þakka ég yður
innilega fyrir, ungi maður. En þér
verðið að koma inn og tylla yður. Á
ég ekki að setja upp ketilinn?
— Nei, þökk fyrir, ég verð að
fara.
— Þér munuð ekki hafa átt að
vera á ákveðnum stað á vissum
tíma, þvi þá þætti mér mjög leiðin-
legt að ....
— Onei, sagði Ken borginmann-
lega — ég kemst í tæka tíð, en nú
verð ég því miður að fara.
— Þér verðið að koma og heim-
sækja mig einhverntíma þegar þér
hafið tíma til þess — ef þér kærið
yður þá um það — kallaði gamla
konan á eftir honum, — þér vitið
hvar ég á heima.
Já, því miður, hugsaði Ken með
sér er hann hljóp niður stigann. Það
væri kaldhæðni örlaganna ef ung-
frú Dupont væri nú farin þegar
hann kæmi.
. Hún var ekki farin, en hún var
reið. Það var komin úðarigning, og
Parísarhatturinn hennar þoldi ekki
vætu. Ken var svo móður að hann
gat ekki gefið samanhangandi skýr-
ingu á töfinni, en hann reyndi þó
að biðja afsökunar, eins vel og hann
gat.
En þarna var hlaupin snurða á
þráðinn og ekki bætti úr skák er
það kom á daginn að miðarnir
þeirra höfðu verið seldir öðrum.
Þau löbbuðu þegjandi burt og loks
herti Ken upp hugann og stakk upp
á að þau skyldu fara niður í bæ og
dansa í staðinn.
— Nei, þökk fyx-ir, sagði ungfrú
Dupont súr, — ég er ekki upplögð
til þess í kvöld. Viljið þér fylgja
mér heim? En ég get því miður
ekki boðið yður inn.
Ken var vægast talað daufur og
mæddur næstu dagana. Hann varð
að leggja að sér til þess að geta
unnið eins og maður. Þá sjaldan
hann þurfti að tala við ungfrú Du-
pont í símanum, var í'öddin hennar
svo kuldaleg og ópersónuleg, að
hann dii’fðist ekki að reyna að
endurnýja vináttuböndin.
Ég verð að segja að mér finnst
þetta undarleg meinfyndni örlag-
anna, hugsaði hann með sér. Þetta
hefur maður upp úr því að vera
hjálpsamur við gamla konu. Ég veit
að ég er flón, en ég mundi gera
það sama upp aftur, ef svo bæri
undir. Það var að minnsta kosti
happ, að gamla konan vissi ekki
hvað var í veði hjá mér þarna um
kvöldið, þá hefði hún sett það fyrir
sig. En mér er ómögulegt að hugsa
til þess að heimsækja hana, úr því
svona fór. Ef ég hitti hana mundi
ég líklega verða afundinn.
En hálfum mánuði seinna var
hann af tilviljun staddur á þessum
slóðum og það varð úr að hann
heimsótti gömlu konuna. Hann
hafði oft verið að hugsa um hvort
hún hefði ekki orðið veik eftir ferð-
ina, það var ekki gott að vita. Hún
var yfir áttrætt og orðin óvön að
fara út — kannske hafði þetta rið-
ið henni að fullu?
En frú Jensen gamla opnaði sjálf
dyrnar fyrir honum. — Nei, eruð