Fálkinn - 06.11.1959, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
hann missti Dixie konu sína nokkr-
um árum áður. En það var Pete
Martin vinur hans, sem kom hon-
um á réttan kjöl aftur. Hann gerði
sér ferð til Bings, lét sem hann vissi
ekkert um hrakspárnar, en sagðist
þurfa að verða hjá honum nokkra
daga því að hann hefði verið beð-
inn um að skrifa ítarlega grein um
hann fyrir „Saturday Evening
Post“.
Bing þykir mjög vænt um Martin
og telur það sem hann segir vera
þungt á metunum, svo þungt, að
hann hefur beðið hann um að betr-
umbæta sjálfsæfisöguna, sem Bing
hefur skrifað og kallað: „Call me
lucky!“
Martin var einmitt maðurinn,
sem Bing þurfti, þegar svona stóð
á fyrir honum. Hann var orðhvass
og neyðarlegur, svo að Bing neydd-
ist til að andmæla honum og þeir
fóru að rífast. Meðal annars um El-
vis Presley og roc’n roll.
— Mér finnst ruggið og vaggið
einstaklega ómerkilegt, sagði Bing,
— og frumlegt er það að minnsta
kosti ekki. Þetta er gamall söng-
dans, sem þeir tíðkuðu þegar ég
var.krakki og var eiginlega líkast-
ur gömlum stökkdansi. Nú hef ég
séð hvernig þeir dansa hann í dag
— unglingarnir eru eins og þeir
hafi gersamlega misst vitglóruna
. . . vagga sér eins og vitfirringar,
kengbognir í hnjánum og hoppa
svo eins og flær . .. Calypso er held-
ur engin nýjung. Ég heyrði þá
syngja calypso suður í Trinidad fyr-
ir tuttugu og fimm árum, en þá leið
alls ekki yfir fólk af að sjá hann,
eins og það gerir núna, þegar Bele-
fonte syngur. Hvað Presley snert-
ir, skal ég aðeins segja þér eitt:
hann hefur ekki rödd til að raula
svo mikið sem ástarvísu, þó hann
fái kannske rödd einhvern tíman,
ef hann heldur nógu lengi áfram
að skrækja svona, því að það þrosk-
ar þó að minnsta kosti lungun. Það
hafa alltaf verið svona fyrirbæri til
í heiminum, en í gamla daga köll-
uðu menn þau alltaf öðru nafni.
ÉG ER SVÆFANDI .. . “
Martin var ánægður, hann fann,
að hann var kominn á rétt spor með
Bing: Gamla ljónið varði sig eins
og hetja. Þess vegna hélt hann á-
fram til þess að erta Bing: — Ég
hef heyrt, að sumir „tánar og tán-
ur“ vindi sér úr treyjunni og fleygi
henni upp á leiksviðið til rokkar-
anna...
Þá hló Bing svo að glumdi í: —
Ef þetta er satt, þá er' gaman að
því. Aldrei hef ég upplifað slíkt!
En svo varð hann grafalvarlegur og
bætti við: — Hvað Sinatra snertir
þá hafa fimmtán og sextán ára
unglingar aldrei getað staðizt hann.
Frank hefur tekizt að koma þeim í
bál og brand .. . En mér hefur aldr-
ei lukkazt að koma fólki í þess kon-
ar ástand ... ég er nánast svæf-
andi.. .
Martin fann, að hann var að tapa
leiknum: þarna skaut Sinatra upp,
rétt einu sinni — manninum, sem
Bing bar sig alltaf saman við. En
þó tókst honum að lokum að koma
Bing í skap.
— En það var líkast og mótlætið
legði Bing í einelti. Annað bar við,
sem vakti mikla athygli í Holly-
wood. Bing varð saupsáttur við
Mitch Miller, aðalforstjórann í
grammófónfirmanu, sem árum sam-
an hafði séð um alla plötusöngva
Bings. Miller er ef til vill einkenni-
legasti maðurinn í listamannahópi
Bandaríkjanna. í útliti er hann tals-
vert sviplíkur Ernest Hemmingway,
og óþolinn og áreitinn eins og hann.
En hann hefur betra vit á músík en
nokkur annar maður. Hann finnur
undir eins á sér ef smekkur fólks-
ins er að breytast, veit alltaf hvað
bezt gengur og hvað fólk vill heyra.
En það er alkunna, að honum
lendir oft í brýnu við söngfólkið
sitt — enginn, sem hann hefur átt
Daði Guðmundsson í Snóksdal
var mikill maður og stórauðugur,
en þó er sagt hans foreldrar hafi
ei stórríkir verið, heldur hafi hann
auðgazt og yfir jarðir misjafnlega
komist, sérdeilis eptir eina stórsótt,
sem nefnd er Stóra-plága almenni-
lega, þá hennar er getið, og fjöldi
fólks úr andaðist, sem ungbörn eptir
áttu; einnig er sagt sveitir hafi víða
eyðst, en hann hafi þá bréf og jarð-
ir að sér tekið, haft og haldið; einn-
ig er sagt og skrifað: ein fróm,
öldruð kona hafi jarðir átt, hver
eð var rík; til hennar fór Daði og
tók bréf þau hann vildi, kveikti
eld og brenndi bréfin fyrir hennar
augum, en hún átti að segja: „Guð
skili þig við himnaríki, sem þú
skilur mig við eignir og óðul.“ Hann
tók, að sögn, rauða skildahúfu og
kastaði til hennar, sagði hún skyldi
hana fyrir sín bréf hafa. Svo hafa
gamlir menn sagt, að allir þeir
helztu menn, sem voru með Daða
á Sauðafelli, þá biskup Jón og hans
synir voru teknir, er þeir flúðu til
kirkju eptir biskups boði, lét Daði
rjúfa kirkjuna yfir altari, því svein-
ar biskups létu aptur kirkjudyr og
vörðust svo, og þá þar handtaka,
að þeir hafi velflestir karlægir orð-
ið og slegnir með undarlegu sóttar-
ferli, áður önduðust, sem og sjálfur
Daði bóndi, sem nokkur ár lá í
rekkju, varð spítelskur, með öðru
sem sagt er hann þvíngað hafi, úr
hverju hann andaðist. Eitt sinn er
hann lá svo þvíngaður, kom til
Snóksdals sá bóndi er Haukur hét,
hann sagðist gjarnan vilja fá að
tala við Daða og sagði sveininum
sitt erindi. Þeir gengu í litlu-bað-
stofu, þar sem Daði lá, sögðu hon-
um að Haukur vildi finna hann og
hvað hans áform væri. Nú sem
hann það heyrði, sagði hann svein-
inum undir niðri hvernig þeir
skyldu þennan Hauk tractera og
sigra. Þeir komu út og sögðust eiga
að fylgja honum inn, en er hann
kom inn og hefur heilsað, og þá
þeir hafa nokkra stund við talazt,
segir Haukur: „Daði bóndi, eg er
skipti við, hefur komizt hjá að
verða ósáttur við hann. Sinatra hef-
ur heldur ekki komizt hjá því, en
það eru sterkari taugar í honum
en í Bing Crosby. Hann hefur lifað
af marga eldraunina um æfina —
meira að segja getað umborið Ava
Gardner. En Crosby er úr annars
konar efniviði. Og missættið við
grammófónfirmað, sem hafði gert
hann frægan, varð honum um megn
— það gekk fram af honum.
Framh.
nú kominn með bréf, að sýna yður,
og mundu þér ei hafa látið taka
jörð mína, ef séð hefðuð.“ Þá svar-
ar Daði: „á morgun skal eg það
skoða, en gakk nú til stofu með
sveinum mínum, og lát þá gera þér
til góða og gjör þig glaðan í hús-
um mínum.“ Bóndinn Haukur gekk
með þeim til stofu, þeir settu hann
til borðs millum sín, hann fékk sér
vel mat, og drakk trúlega með
þeirra aðfylgi; en er þeir voru með
stórri gleði, varð Haukur var við
að hönd var höfð á púnginum, en
er annar sveinninn fornam, að hann
hafði var við slíkt pútzarí orðið,
segir hann: „það er vondur dýr-
hundur húsbóndinn á, hann gengur
undir borðum og flangrast upp á
ókunnuga menn“; tóku svo til að
drekka, en það varð úr drykkjunni
að Haukur sofnaði undir borðum.
l’ð morgni kalla sveinar á Hauk, að
hann skuli koma til bóndans Daða,
en er hann kemur biður Daði hann
skuli sýna sér bréfið; bóndi leitar
í pungnum, þá er bréfið burtu;
hann segir svo búið. Daði segist
þá ekki kunna svara honum til um
jörðina. Haukur glúpnaði og sagði:
„Þetta er veröldin,“ og því er sá
málsháttur: „Þetta er veröldin sagði
Haukur, bréfið var tekið úr púngi
hans.“ Hann fór burt og náði ekki
jörð sinni. — Með það síðasta, eptir
Daða andaðan, þá Eggert Hannes-
son umboð síns bróðursonar, Hann-
esar Björnssonar; vildu þá Danskir
áklaga eignir Daða heitins fyrir
nokkur misferli, hann skyldi hafa
hent, en það samdist, að Eggert fékk
þeim fimm hundruð Dali, en Hann-
es fékk Eggert, þá hann kom til
lögaldurs, í staðinn Sæból á Ingj-
aldssandi í Dýrafirði.
ísrael hejur fleiri lœkna að til-
tölu við fólksfjölda} en nokkuð ann-
að land í heimi. Þar er einn lækn-
ir fyrir hverja 390 íhúa. í Aden er
öðruvísi ástatt, því að þar er einn
lœknir látinn duga 80.000 íbúum.
Daði í Snóksdal
* ^krítlur
— Segðu mér nú hreinskilnislega
— er það nokkur annar?
—- og ef þér eigið börn á skóla-
aldri, er ágœtur skóli aðeins stein-
snar héðan frá!
— Eilífðarkrullurnar á þér halda
sér svo vel — hvar lœtur þú gera
þœr?
Herlœknir með „ordenssans“.