Fálkinn - 06.11.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
KtienkatariHH
*
*
*
Sonja hljóp eftir luktinni og nú fór læknirinn
að rannsaka grátandi sængurkonuna.
„Þetta lítur ekki vel út,“ sagði hann við ljós-
móðurina. „Við verðum að gera uppskurð, og
sjúklingurinn er ekki sterkur fyrir, er ég hrædd-
ur um.“
Sonja hafði horft róleg á föður sinn á meðan,
en allt í einu sagði hún:
„Má ég fást við þetta, pabbi. Við höfðum hér-
umbil eins tilfelli á sjúkrahúsinu fyrir viku, og
ég held að ég geti ráðið við það.“
Harrison læknir hugsaði sig um sem snöggv-
asþ Sonja hafði ekki tekið embættispróf ennþá,
og ef eitthvað færi illa og sjúklingurinn dæi,
var hægt að refsa honum fyrir að leyfa þetta.
En jafnframt fannst honum á sér, að dóttir hans
mundi ekki bjóðast til að gera þetta, nema hún
væri viss um sig.
„Jú, Sonja, þú færð klukkutíma," sagði hann
og losaði úrið sitt úr festinni og lagði það á
borðið. „Ef þér gengur ekkert með þetta á ein-
um klukkutíma, verð ég að skera.“
„Já, pabbi. Ég tók slopp með mér, ef ske
kynni að ég gæti orðið að liði,“ svaraði Sonja
og vatt sér úr skinnjakkanum og bretti upp erm-
unum. „Látið þér mig fá sjóðandi vatn, ungfrú
Tompson, fljótt, fyrir alla muni, og farið ekk
að malda í móinn þó ég geri eitthvað, sem yður
finnst skrítið.“
Óafvitandi skipunartónninn í rödd Sonju
hljómaði einkennilega í eyrum föður hennar.
Þetta var ekki ung stúlka, sem var að tala, nei, á
þessu augnabliki var hún kynlaus og hörð, hún
var hvorki maður né kona en aðeins fæðingar-
læknirinn.
Mínúturnar liðu hægt og Ijósmóðirin og lækn-
irinn héldu niðri í sér andanum. Það var líkast
og einhver undramáttur væri í hinum smá-
gerðu höndum Sonju. Þau hin tvö voru miklu
eldri en hún, hlýddu þau umsvifalaust því sem
hún skipaði. Þegar klukkutíminn sem Harrison
hafði tiltekið var liðinn, minntist hann ekki
neitt á uppskurð. í staðinn stakk hann úrinu í
vasann og brosti, og í brosinu var bæði aðdáun
og auðmýkt. Og hann lét hana halda áfram.
Eftir tvo tíma rétti Sonja úr sér og varp önd-
inni. í rúminu láu tvö spriklandi sveinbörn, sem
orguðu átakanlega til að mótmæla þessari köldu
veröld, sem þau voru komin í. En móðirin lá enn
meðvitundarlaus eftir svæfinguna.
„Þú ert dásamleg, Sonja min. Til hamingju,“
stamaði Harrison. Hann var svo klökkur að rödd-
in brast.
„Þetta var blátt áfram stórfenglegt, læknir,“
sagði ljósmóðirin og vafði króana inn í teppi
áður en hún fór að búa út laugina handa þeim.
„Þvílíkur læknir verður hún Sonja hérna í hér-
aðinu, þegar þér dragið yður í hlé, læknir.“
„Hún er orðin læknir þó að hana vanti lækn-
isnafnið ennþá,“ svaraði gamli læknirinn og
studdi hendinni á öxlina á Sonju.
„Ég vildi óska að ég hefði kunnað eins mikið
og þú kannt núna, þegar hún móðir þín var að
fæða þig í heiminn. Hefði ég gert það væri hún
kannske lifandi enn þann dag í dag, og þú ættir
bræður og systur til að vera með, í staðinn fyr-
ir gamlan og geðvondan karlfausk, eins og mig.
Hef ég nokkurn tíma sagt þér, að þú áttir tvíbura-
bróður, Sonja?“
„Nei, pabbi, það hefurðu ekki gert,“ svaraði
Sonja og hneig niður á stól úrvinda af þreytu.
„Ég hef aldrei minnzt á það fyrr, því að það
hefur alltaf kvalið mig að hugsa til þess,“ sagði
Harrison loðmæltur. „Hún móðir þín gekk með
tvíbura, en svo urðu svipuð tilvik eins og í þessu
tilfelli núna. Ég gat vitanlega ekki hjálpað minni
eigin konu, en stóð yfir henni meðan á þessu
stóð. Þú fékkst lífið, en . ..“ Hann þagnaði. „Ég
gleymi ekki þeirri hræðilegu nótt meðan ég
lifi.“
„Veslings pabbi,“ sagði Sonja og klappaði hon-
um á kinnina.
„Þetta var ein ástæðan til þess að mér var
svo umhugað um, að þú sérmenntaðist í fæðing-
arhjálp,“ hélt hann áfram.
Sonja kinkaði kolli.
„En komdu nú pabbi,“ sagði hún, „það er mál
til komið að þú fáir að fara að sofa. Við verðum
að fara snemma á fætur í fyrramálið og vitja um
sjúklinginn okkar.“
„Hún hressist sjálfsagt von bráðar," sagði
Ijósmóðirin og brosti.
Þau rákust á unga eiginmanninn frammi í
þröngum göngunum. Hann sat og beið. Hann var
kvíðandi og kindarlegur á svipinn.
„Verið þér góður við konuna yðar,“ sagði Sonja
og brosti svo vingjarnlega að áminningin varð
ekki sár. „Hún hefur gefið yður tvo fallega
drengi.“
„Já,“ svaraði maðurinn loðmæltur. „Ég skal
ekki vera eins og ég hef verið.“
„Nú skil ég hvers vegna þú varst efst í próf-
inu,“ sagði Harrison Jæknir, er þau voru komin
á heimleið í bílskrjóðnum. „Það var ekki heppni
heldur blátt áfram seigla og strit, sem olli því,
og trúin á þig sjálfa. Sir James Wilcox fær
bezta aðstoðariæknirinn, sem hann hefur nokk-
urn tíma haft, þegar hann fær þig.“
„Ég á það allt þér að þakka,“ svaraði Sonja
brosandi. „Án hvatningar og hjálpar þinnar hefði
ég aldrei orðið efst. Þegar ég er orðin frægur
læknir skal ég byggja sjúkrahús, sem ber nafnið
þitt.“
Þegar Sonja kom á sjúkrahúsið á mánudags-
morgun frétti hún að hún ætti að verða aðstoð-
arlæknir hjá öðrum lækni.
„Það verður erfiður uppskurður klukkan tíu
á sjúklingi nr. 48,“ sagði yfirhjúkrunarkonan.
„Þér verðið að fara með systur Elsie inn í skurð-
— Ungfrú Ólsen, — viljið þér
strax skrifa fyrir mig bréf til
gluggafágarastofunnar . . .
stofuna núna strax, og búa allt undir. Þetta er
afarflókið tilfelli, svo að þér fáið að læra margt.
undir eins frá byrjun.“
„Ég er með bréf til sir James frá honum föður
mínum,“ sagði Sonja og tók bréf upp úr vasan-
um. „Þeir lærðu læknisfræði saman, og faðir
minn hélt að það væri gott fyrir mig að hafa
meðmælabréf.‘“
„Sir James er hættur störfum," sagði yfirhjúkr-
unarkonan. „Hann varð veikur allt í einu fyrir
nokkrum dögum og er hættur að vinna. Það er
ungur læknir frá Edinburg, sem hefur tekið við
stöðunni — hann heitir Philip MacDonald. Hann
kvað vera afar duglegur skurðlæknir."
„En hvað það var leiðinlegt,“ sagði Sonja. „Ég
hafði hlakkað svo mikið til að vinna með göml-
um vini hans föður míns.“
„Það verður ekki við því gert,“ sagði Eve
hjúkrunarkona og brosti. „Doktbr MacDonald er
framúrskarandi duglegur, og það er mál til
komið að þeir hleypi yngri mönnunum að. Ég
er viss um að það verður gaman að starfa með
nýja yfirlækninum."
Elsie hjúkrunarkona var inni í skurðscofunni
þegar Sonja kom þangað, umkringd af lækna-
stúdentum. Elsie var langfallegasta stúlkan á
sjúkrahúsinu. Hún var grönn og ljómandi fallega
vaxin. Undir hettunni sá í ský af gullgljáandi
hári. Bláu augun voru blíð og mild, en þau voru
ekki spegill sálarinnar, því að Elsie var síngjörn
og öfundsjúk. Eins og flestar hjúkrunarkonur af
því tagi hataði hún og fyrirleit alla kvenlækna,
því að í návist þeirra gat hún ekki beitt ástleitn-
inni, sem var hennar líf og yndi. Hún heilsaði
Sonju Harrison með súrsætu brosi.
„Eruð þér búin að öllu?“ spurði Sonja og
leit með eftirtekt á verkfærin, sem höfðu verið
lögð fram á borðið. „Við ættum ekki að nota
þessa hnífa. Þei.r litlu eru betri við magaskurði,
serstaklega þegar þess er gætt að sjúklingur 48
er mjög magur.“
„Það er læknirinn, sem velur verkfærin,"
sagði systir Elsie stutt í spuna. „Ég hef aldrei
vitað áður, að aðstoðarlæknarnir sletti sér fram
í það.“
„Ég hef tekið þátt í svipuðum uppskurðum og
þessum,“ sagði Sonja rólega. „Gerið þér svo vel
að hafa skipti á hnífunum strax.“
„Ég skipti mér ekkert af því.“
Áður en Sonja fékk tíma til að svara opnuð-
ust dyrnar og læknirinn kom inn. Samstundis
kom einhvers konar óskiljanlegt fát á Sonju, er
hún stóð andspænis þessum hávaxna manni, al-
varlegum á svip og með hrafnsvart hár.
„Góðan daginn, systir,“ sagði hann alvarlega
með mjúkum skozkum hreim. „Hvar er nýi að-
stoðarlæknirinn?“
„Það er ég,“ sagði Somja og gekk fram.
„Talaði ég ekki nægilega greinilega? Ég spurði
eftir nýja aðstoðarlækninum mínum, doktor
Harrison.“
„Það er ég, sem heiti Harrison, Sonja Harri-
son .. .“
„Hvað er nú þetta? Á ég að hafa kvenmann
sem aðstoðarlækni?“
„Það var greinileg gremja í röddinni og Sonja
roðnaði í kinnum.
Ef læknarnir á stóra skozka sjúkrahúsinu, sem
MacDonald læknir kom frá, hefðu frétt þessi
orðaskipti, mundu þeir hafa skemmt sér dátt,
að vita að jafn stækur kvenhatari og MacDonald
var, hefði fengið stúlku sem aðstoðarlækni.
Það fóru sögur af kvenhatri Philips MacDon-
alds meðal félaga hans, en enginn þeirra vissi
um hina raunalegu ástæðu, sem var þar að baki.
Fyrir fjórtán árum, þegar MacDonald var fá-
tækur stúdent ofan úr Hálöndum, hafði hann
orðið ástfanginn af Marie Hary, kornungri dótt-
ur sir Christophers Hardy. Sir Christopher var
yfirlæknir sjúkrahússins, sem MacDonald var
nemandi í þá. Marie hafði látist vera ástfangin
af honum, aðeins til að espa í sér hégómagirnd-
ina, en svikið hann svo upp úr þurru og gifst
ríkum iðjuhöldi. Félagar hins unga, tilfinninga-
næma manns spottuðust að honum. Þeir teikn-
uðu skrípamyndir af hinum smáða biðli á allar
svartar töflur, og sendu honum ástarbréf á lyf-
seðlaeyðublöðum, án þess að hafa hugmynd um,
hve nærri sér hann tók þetta.
„Kvenmann sem aðstoðarlækni,“ endurtók