Fálkinn - 19.02.1960, Blaðsíða 5

FALKINN
5
MAÐURINN BAK VIÐ ORÐIÐ
GROGG aðmlráll var vinsæll
- eins og „groggiö"
Það var 44. ágúst 1740, sem
enski aðmírállinn Vermon gaf út
dagskipun til allra skipherra í
flotadeild sinni í Vestur-lndíum,
og sú dagskipun var þess efnis
„að takmarka hinn hœttulega
drykkjuskap sjóliðanna að mikl-
um mun“. Framvegis skyldi
skammtur sá af rommi, arraki og
brennivíni, sem sjóliðarnir fengu
kl. 11 árdegis ag kl. 5 síðdegis,
blandaður með vatni, þannig ein
flaska áfengis skyldi blönduð
hálfri flösku af vatni. Með öðrum
orðum þriðjungur vatns.
— Það má nœrri geta, að þessu
var ekki vel tekið hjá skipshöfn-
unum, enda var kurr í mörgum
er þeir tóku við blöndunni.
Ekki er óhugsandi að uppþot
hefðu orðið á sumum skipunum
út af þessu, ef aðmírállinn hefði
ekki nokkrum dögum síðar gefið
dátunv.m það heilrœði að blanda
ekki áfengið með köldu vatni
heldur heitu. Þessi drykkur
bragðaðist mjög vel, sérstaklega
ef nokkrir sykurmolar voru látn-
ir út í.
— Vermon aðmíráll var virtur
ag vinsœll yfirboðari, og vegna
þess að hann gekk venjulega í
jakka úr „grogram“ — en það er
efni úr silki oq úlfaldahári, —
hafði hann fengið gœlunafnið
„Old Grogg“.
En það var skipslœkninum og
skáldinu Thomas Trotter að
kenna, að þetta nafn festist líka
við hinn nýja drykk, sem nú var
orðinn vinscell í flotanum. Thom-
as Trotter samdi nefnilega langt
Ijóðábréf um aðmírálinn og
hina frcegu blöndunartilkynningu
hans, og lýsti gagnsemi hins nýja
heita drykkjar, sem væri marg-
falt hollari en óblandað áfengi.
í Ijóðábréfinu tók hann fram að
drykkur þessi eða toddí hefði
hlotið nafnið GROGG, aðmíráln-
um til œvarandi heiðurs og veg-
semdar.
Nafnið lifði og er nú komið inn
í mál flestra þjóða heimsins. Og
uppruna sinum samkvœmt er það
öllu meira notað á sjó en á landi.

5í5ö!i0íí0íi!50íiíií50í5i5«00ö0«!síítt0ísísíiíi0000ö«0ö0ttssiitiíiíiísíií5ísís',iíi0í5íi!iííí«iíi01
Þegar barnið vex hækkar höfuðið
en verður óeðlilega mjótt. Með
nokkurra daga millibili tekur móð-
irinn höfuðfjötrana af barninu og
nuddar það svo að blóðrásin stöðv-
ist ekki og ekki komi sár á höfuðið.
Höfuðið verður langt og mjótt,
og ekki ei’ annað að sjá en heilinn
sætti sig við þessa lögun og bíði
ekki tjón af henni.
Menbetufólkið málar andlitið á
sér dökkblátt. Og kvenfólkið ber
útskorin tréhnall aftan á sér í
mittisól. Hann er ekki aðeins til
skrauts heldur líka til að tylla sér
á, þegar það vill hvíla sig.
Eitt einkenni sem ég hef tekið
eftir á afríkönsku kvenfólki, er
bakhlutinn á konum búskmann-
anna. Fitan safnast eins og ístra á
lendarnar. Það er líklega náttúran
sjálf, sem hefur séð konunum fyrir
þessu forðabúri. Þær lifa í Kalahari-
eyðimörkinni og svelta stundum
dögum saman í matarleitinni.
Líkamsmálin á þessum konum
eru óvenjuleg. í safni í London er
líkan af Mantebukonu og ummálin
á henni eru: 86 — 66 — 106. En
meðalhæðin er — 146 sentimetrar.
NÆSTA:
Þar sem konurnar éta
mennina sína.
£kritlur
Alfreð skozki átti strák, sem
spurði hann hvort hann mætti
kaupa sér nýja gramófón-nál.
— Nei, það er óþarfi, sagði Alfreð,
— þú getur brýnt þá gömlu á steini.
Stráksi fór út á dyrahelluna og
fór að brýna nálina. — Nei, þetta
máttu ekki, sagði faðir hans. — Þú
getur farið yfir götuna og brýnt
nálina á dyrahellunni þar.
*
Þeir voru báðir eigendur að sama
fyrirtækinu og höfðu brugðið sér
upp á Öskjuhlíð til að spila golf.
Allt í einu segir annar: — Hvert í
heitasta! Ég gleymdi að læsa pen-
ingaskápnum áður en ég fór!
— Gerir það nokkuð til, svaraði
hinn. — Við erum hérna báðir.
*
Bílstjórinn var svo óheppinn að
aka yfir hana á Flóaveginum, og
konan kom út og jós yfir hann
skömmum.
— Hægan, hægan, ég skal bæta
yður þetta upp, sagði bílstjórinn.
— Þú gerir slag í því. Þá yrðirðu
að vakna klukkan fimm á hverjum
einasta morgni og gala til að vekja
hænurnar.
*
Dómarinn: — Hafið þér kallað
þennan mann fábjána og úlfalda?
Ákærði: — Svei mér ef ég man
það. En því meir sem ég horfi á
hann, því líklegra finnst mér, að ég
kunni að hafa gert það.
*
Píslarlegur karlmaður hnippir í
manninn sem hafði setið við hliðina
á honum í kvikmyndahúsinu. — Af-
sakið þér, ekki munuð þér vera
> ■ ’>'....................
*
Greinarhöf. horfði
á hessa ungu
stúlku meðan þessi
fegrun var gerð á
henni. —
SMÁ-MÚSIK. — Berlínarbúinn
Martinn Zahl gert það að sérgrein
sinni að smíða ofursmáar fiðlur,
sem þó eru þannig gerðar, að hægt
er að leika á þær. Hér sést hann
vera að leika á eina af þeim smæstu,
sem hann hefur smíðað.
FALLEGUR HANI. — F. D. Walli
er Englendingur og mesta ánægjan
sem hann getur veitt sér er að ala
upp fallega hænsni. Á því sviði er
hann óþreytandi, enda fá Wallis-
hænsnin oft verðlaun á sýningum.
Hann hirðir hæsnin sín líka vel.
Hér sést hann með hárþurrku og
er að þurrka svolítinn hana eftir
að hann hefur þvegið honum.
Kristófer Jeremíasson? spyr hann.
— Nei, af hverju spyrjið þér að
því?
— Ég er nefnilega Kristófer Jere-
míasson, og það er ragnhlífin hans,
sem þér eruð með í hendinni.
-x
Tveir kaupsýslumenn voru að
tala saman á heimleiðinni af skrif-
stofunni. — Fólk er alltaf með nef-
ið ofan í því, sem mér kemur við,
segir annar.
— Hversvegna gerið þér ekkert
við því? segir hinn.
— Eins og ég geri það ekki. Ég
sel snýtuklúta.
*
— Ekki skil ég að þú skulir ætla
að giftast henni Moniku, jafn mis-
jafnt orð og af henni fer.
— Ég geri það einmitt þessvegna.
Hún hlýtur að geta gefið mér efni
í eina 5—6 reyfara.
I