Fálkinn - 19.02.1960, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
G. BRANDT:
Leyndarmál Smiths
Ifíttv embtcttistnaður —
snuthjjét í t' i /i iss íjjértt ttrvéli n tt i
- lietttsi tfSiv /t et'tt tt ðtt t'letftt tltt r-
tttttl. *- Otf svtt...
ARTHUR SMITH, hinn vinnu-
sami embættismaður, var að-
eins fertugur, en virtist eldri en
hann var. Hann var ritari í utan-
ríkisáðuneytinu — eitt örugga smá-
hjólið, sem má ekki bregðast ef
ríkisstjórnarvélin á að ganga. Hann
og aðrir af sama tagi, önnuðust
allan undirbúninginn og skiluðu
málinu í hendur þess, sem var næst-
ur fyrir ofan þá að virðingu, og
yfirmennirnir krotuðu nafnið sitt
undir bréfin, og vissu varla hvert
efni þeirra var. Þeir fengu heiður-
inn fyrir vel unnið starf, en Smith
og félagar hans fengu skömmina,
ef eitthvað var aðfinnsluvert.
Arthur Smith var undirtylla ráð-
herrans, Herberts Bryan, og upp á
síðkastið hafði svo margt hlaðist á
hann, að það gekk út yfir minnið.
Hann gleymdi stundum ýmsu eða
lagði málskjöl á skakkan stað, og á
hverjum degi varð hann að hafa
heim með sér ýms skjöl til að vinna
úr þeim í tómlegu herbergjunum
sínum í gamla húsinu, sem hann
hafði átt heima í síðustu tíu árin.
Þar sat hann og vann á hverju
kvöldi og um hverja helgi, til þess
að reyna að láta ekki safnast fyrir
hjá sér öll þau ósköp, sem bárust að
honum.
Einn laugardag var hann að vinsa
úr ýms skjöl, sem hann ætlaði að
hafa heim með sér til að vinna úr
um helgina, og var um leið að tala
við viðfeldna ritarann sinn, Maud
Miller, sem hann hafði haft mikla,
en leynda aðdáun fyrir síðustu tvö
árin. Að sú sama Maud geymdi al-
veg samskonar tilfinningar i brjósti
til hins vingjarnlega, iðna hús-
bónda síns, hafði hann enga hug-
mynd um, — honum var þvert á
móti ómögulegt að hugsa sér að
jafn falleg og dugleg ung stúlka
gæti látið sér lítast á hann — og
við það sat, vitanlega. Honum var
yndi að hafa hana nærri sér, hún
var bæði viðkunnanleg og dugleg
— og hann vonaði innilega að hún
yrði ekki flutt í aðra deild, eða
tæki upp á því að giftast, því að þá
hvarf honum eini ljósdepillinn í
grárri tilverunni.
— Viljið þér gera svo vel að ná
í mál nr. 11.789 ásamt öllum fylgi-
skjölunum, ungfrú Miller, sagði
hann og læsti einni skúffunni i
skrifborðinu sínu. — Ég verð að
hafa það með mér heim. Ég er orð-
inn svo ótrúlega gleyminn upp á
síðkastið.
— Ég hef lagt það allt í möpp-
una yðar, svaraði hún og brosti.
— Ég hef tekið eftir að þér eruð
stundum dálítið viðutan. Eins og t.
d. þegar þér höfuð með yður þrjú
sápustykki í stað nestisböggulsins.
Þér hafið alltof margt að hugsa.
Mér finnst að ráðherrann gæti lát-
ið yður fá aðstoðarmann.
Hann brosti bara og hélt áfram:
— Er það komið, þetta mál sem
Gordon kapteinn bað mig um að
líta á? Hann sagðist skyldi senda
það, en hann hefur kannske gleymt
því. . . .
— Nei, það er komið. Það liggur
líka í möppunni yðar.
— Þökk fyrir. Hvernig ætti ég
að bjarga mér án yðar? Ég óska
yður alls góðs um helgina, ungfrú
Miller, þér munuð ætla yður að
nota góða veðrið?
— Það ættuð þér að gera líka,
sagði hún og horfði á hann. Hann
hristi höfuðið, tók möppuna og
gekk til dyra.
— Það væri gaman, en því mið-
ur, annríkið.... Hann kinkaði kolli
og fór út og lokaði hurðinni var-
lega. Svo bætti hann við, lágt en
með áherzlu: Alltaf þessi bölvaða
vinna! Hann leit skelkaður kring-
um sig — nei, það voru aðeins
gráir veggirnir í utanríkisráðuneyt-
inu, sem höfðu heyrt þenna form-
fasta og stillta embættismann
bölva. . . .
Kiukkan var háífellefu laugar-
dagskvöld, og Arthur Smith hafði
pælt gegnum ótal skjöl þegar hann
loksins kom að erindinu frá her-
varnarráðuneytinu, sem hann átti
að lesa.
Allt í einu leit hann undrandi á
blað, sem lá á milli blaðsíðu 6 og
7 í skjölunum, sem hann sat með.
Hann leit fljótlega yfir blaðið og sá
að það var málinu óviðkomandi, það
var ítarleg lýsing á nýja leynivopn-
inu, sem verið var að reyna. Blaðið
var merkt: ,,Top Secret — má ekki
hreyfast úr skrifstofu ráðherrans.“
Þarna hlaut að hafa orðið leiður
misgáningur, hugsaði Smith og varð
órótt. Hann hringdi samstundis til
ráðherrans, sem aldrei þessu vant
var heima, vegna þess að hann var
að halda samkvæmi.
— Gætuð þér ekki fundið annan
Hvernig í ósköp-
unurn getur það
týnst, heima hjá
ráðherranum?
spurði Arthur
Smith.
heppilegri tíma til að trufla mig',
sagði ráðherrann önugur þegar
Smith hafði sagt honum hver hann
var. En þegar hann heyrði hvað í
efni var, varð hann mýkri í máli og
spurði skelkaður og uppvægur:
— Hvernig í dauðanum hefur þetta
plagg komist burt úr skrifstofunni
minni? Það var svei mér gott að
þér hringdu strax. Ég hlýt að hafa
haft bæði málin á borðinu hjá mér
samtímis og hef stungið skjalinu
inn í skakkt mál til að fela það. . . .
Hafið þér lesið um hvað þetta fjall-
ar, Smith?
— Já, því miður. Mig grunaði
ekki að það væri eitthvað, sem ég
mætti ekki sjá, mér þykir þetta
mjög leitt en....
— Leggið' blaðið í umslag undir
eins og innsiglið það! tók ráðherr-
ann fram í, önugur. — Ég sendi
bílstjórann minn til yðar með lög-
reglufylgd eftir nokkrar mínútur,
svo að ég geti haft skjalið í skjála-
skápnum mínum í nótt. Svo gleymið
þér því sem þér hafið lesið, Smith.
Skiljið þér það?
— Ráðherranum er óhætt að
treysta mér, sagði Smith undirgef-
inn.
— Ég treysti engum, svaraði ráð-
herrann kuldalega. — Og ég vara
yður við að minnast á þetta við
nokkurn mann. Ef þér ljóstið ein-
hverju upp, getur það haft hroða-
legar afleiðingar — fyrir yður líka!
Þegar Arthur Smith kom í skrif-
stofuna á mánudagsmorgun varð
hann hissa að sjá Gordon kaptein
sitja við borð Maud Miller. Gordon,
sem Smith hafði oft lent í árekstr-
um við og var mjög lítið um — var
fölur og sjáanlega hræddur. Hann
beið þangað til Smith hafði lokað
eftir sér dyrunum, svo tafsaði hann:
— Nú hefur tekist hræðilega til,
Smith! Hroðalegt! — og þér eruð
eini maðurinn, sem getur hjálpað
okkur! Það er þetta skjal, sem yður
var sent af misgáningi.
— Þekkið þér nokkuð til þess?
spurði Smith hissa.
— Já. Ráðherrann sagði mér það
snemma í morgun. Hann símaði og
bað mig um að koma — og að hann
trúði mér fyrir þessu, kemur af
því að nú er skjalið týnt aítur, og
finnst líklega aldrei.
— Hvernig í ósköpunum getur
það týnst heima hjá ráðherranum?
spurði Smith.
Ráðherrann tók þáð úr skápnum
í morgun. Og á eftir týndi hann úr
ýms skjöl í skjalaskápnum og
fleygði því, sem var afgreitt og úr
sögunni. Hann hefur líklega fleygt.
skjalinu í bréfakörfuna, en það sem
í henni var fór niður í kjallara og
var brennt í miðstöðunni.
Gordon tók málhvíld, kveikti i
vindlingi og hélt áfram, nokkru
rólegri: — Ráðherrann var á för-
um, og átti að fljúga á áríðandi
fund og kemur ekki aftur fyrr en
í næstu viku. Hann lagði fyrir mig
að annast þetta mál og tala við yður.
Hér er um að ræða keðju af óhöpp-
um. Aðeins þetta eina eintak var
til af lýsingunni og Bolton yfir-
verkfræðingur, sem samdi hana, er
dáinn — hann dó í vikunni sem leið,
eins og þér vitið. — Við gætum
kannske fengið einhverjar upplýs-
ingar hjá nánustu samverkamönn-
um hans, en þeir vita hver um sig
ekki um annað en eitt einstakt