Fálkinn - 19.02.1960, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
Htienkatarihh
-x
*
6
„Þetta er hræðilegt, Brenda,“ sagði hún þeg-
ar þær urðu samferða út úr kennslustofunni.
„Við vitum öll, að einhver á sjúkrahúsinu hefur
gert þetta, og þetta grunsemdarloft er óhugnan-
legt.
„Já,“ svaraði Brenda, „en það hlýtur að kom-
ast upp. Ég þori að vegja um, að einhver er
með lífið í lúkunum núna.“
„Karlmaður, Brenda?“
„Já, vitanlega. Sá samseki, ef hægt er að orða
það svo. Ég geri ráð fyrir að það sé hann, sem
hefur gefið Kathleen lyfið.“
„Það kann að vera að þú hafir rétt fyrir þér,“
svaraði Sonja hugsandi. „Að minnsta kosti er
eitt víst: hún hafði ekki fengið neitt klukkan
tíu, þegar hún var að grátbæna mig um að gefa
sér skammtinn.“
Sonja sagði henni í stuttu máli frá samtalinu
við Kathleen daginn áður.
„Það var leiðinlegt,“ sagði Brenda. „En það
var þó bót í máli, að þú neitaðir henni svona
ákveðið. Annars hefðir þú sjálf getað farið illa
út úr þessu.“
„Já, það er víst um það, en það var ekki þess
vegna, sem ég neitaði henni. Ég hugsaði um
veslings stúlkuna, en ekki um sjálfa mig.“
Brenda leit snöggt á hana. Stundum var hún
beinlínis hrædd við skapfestu Sonju. Það gat
auðveldlega komið fyrir, að dirfska og fórnfýsi
hennar stofnaði henni í voða. Systir Mary kom
til þeirra.
„MacDonald yfirlæknir biður yður um að
koma inn á skrifstofuna undir eins, ungfrú Harri-
son,“ sagði hún óvenjulega hvasst. „Það er mjög
alvarlegt mál, sem hann þarf að tala við yður
um.“
Sonja var sannfærð um að nú hefði hann feng-
ið ráðningu á gátunni og flýtti sér inn í skrifstof-
una til hans. ,
„Vilduð þér tála við mig, yfirlæknir?" sagði
hún. „Hafið þér kannske komist að hver gaf ung-
frú O’Hara meðalið?“
„Mig furðar að þér skuluð vera svo frökk að
koma með svona spurningu, ungfrú Harrison.
Setjist þér.“
Sonja hafði aldrei heyrt læknirinn tala svona
hvatskeytslega. Hún settist á eina stólinn, sem
var í skrifstofunni, auk stóls læknisins sjálfs.
„Hvað eigið þér við, læknir?“
„Þér vitið þag ofur vel, og ég verð að biðja yð-
ur skýringar á þessu bréfi, sem systir Mary fann
í skáp systur Kathleen í dag. Ég skal lesa það
fyrir yður, svo að það rifjist upp:
„Kæra systir Kathleen: — Aðeins örfá orð til
að staðfesta, að ég skal hjálpa yður. Treystið því
að ég skal gera allt sem ég get. Verið hughraust
og berið höfuðið hátt! Yðar einlæg Sonja Harri-
son.“
Philip MacDonald lagði bréfið frá sér og
hvessti' augun á Sonju, eins og hann reyndi að
lesa innstu hugsanir hennar.
„Voruð þér ekki ein í lyfjabúðinni í gær, ung-
frú Harrison?“ hélt hann áfram. „Sú staðreynd
í sambandi við þetta bréf, neyðir mig til að draga
ákveðnar ályktanir, þó mér sé það nauðugt.“
„Og hvaða ályktanir, MacDonald yfirlæknir?“
Rödd Sonju var ekki nema hvísl. Nú fyrst skildi
hún hve hættulega var ástatt fyrir henni.
„Að það hafið verið þér, sem gáfuð systv.
Kathleen meðalið.“
Sonja spratt upp og rak upp angistaróp.
„Leyfið þér yður að bera svona sakir á mig,
yfirlæknir. Með hvaða rétti ákærið þér mig fyr-
ir svona glæp — mig, aðstoðarlæknir yðar, sem
hef unnið með yður daglega í þrjá mánuði? Þér
ættuð að vita, að mér hefði aldrei getað komið
til hugar að gera þetta.“
„Þér hafið skilyrði til að verða góður læknir,
ungfrú Harrison,“ sagði MacDonald og radd-
hreimurinn orkaði ógeðslega á Sonju. -,,En yður
hættir því miður talsvert til að verða æst og
móðursjúk. Það stafar kannske af því að þér
eruð kvenmaður — það er kannske þess vegna,
sem þér hafið ekki það andlega jafnvægi, sem
maður verður að krefjast af lækni. Fyrst var það
þessi zigaunakona, sem þér hleyptuð inn í barna-
deildina þvert ofan í fyrirskipanir mínar. Og í
morgun gerðuð þér mjög áfellisverðar athuga-
semdir um afstöðu mína til systur Kathleen, svo
að Mary hjúkrunarkona hlustaði á.“
Sonja beit á vörina. Enn einu sinni hafði hún
látið skapið hlaupa með sig í gönur.
„Ég skil að ég sagði meira en ég hefði átt
að gera yfirlæknir. En það er þessu máli óvið-
komandi."
Læknirinn sneri sér hægt í stólnum og horfði
á Sonju einkennilegu, nærri biðjandi augnaráði.
„Heyrið þér nú,“ sagði hann, „hvers vegna
ekki að meðganga strax? Ég met yður mikils,
ungfrú Harrison. Þér eruð óvenjulega duglegur
aðstoðarlæknir við uppskurði. Mig tæki það
mjög sárt, ef framtíð yðar sem læknis ætti að
fara í hundana fyrir þetta víxlspor. Ég er viss
um að það hefur verið löngunin til að hjálpa,
sem hefur ráðið gerðum yðar, og nú hefur stúlk-
an lifað þetta af, svo að ekki varð neitt tjón. Ef
þér vilduð verða hreinskilin við mig mundi ég
gefa yður drengskaparheit um, að þér verðið
ekki fyrir neinum óþægindum af þessu. Systir
Mary fengi ekki einu sinni að vita það. Ég get
látið hana halda, að Kathleen hafi náð í meðal-
ið utan sjúkrahússins, og þér getið haldið áfram
störfum hérna, eins og ekkert hefði komið fyrir.“
Sonja var skelfingu lostin að hlusta á það sem
læknirinn sagði. Það var svo óhugnanlegt, að
hún vildi ekki trúa sínum eigin eyrum. Það
gat ekki verið mögulegt, að MacDonald tryði
að hún hefði gert sig seka um svona alvarlegan
verknað.
„Yður skjátlast, herra yfirlæknir,“ sagði hún
— Ef ég finnst króknuð einhvern
daginn, er það þér að kenna.
og gerði sitt ítrasta til að tala rólega. „Það er
satt, að þetta leiðinlega mál er mér algerlega
óviðkomandi.“
„Hvers vegna skrifuðuð þér þá þetta bréf?“
„Til þess að reyna að hindra að ungfrú Kath-
leen O’Hara gripi til þessara örþrifaráða. í gær-
morgun, þega.r ég var í lyfjabúðinni, bað hún
mig um að láta sig fá skammt af þessu sama
lyfi. Fyrst sagði hún að það væri handa sjjúkl-
ingi í einkadeildinni, en af því að hún gat ekki
sýnt neinn lyfseðil eða beiðni, skildi ég hvei'nig
í öllu lá. Ég reyndi að telja í hana kjark og
taka afleiðingunum af því hvernig komið var.
En ég vildi hjálpa henni eftir beztu getu og
bauð henni að aðstoða hana sjálf þegar sá tími
kæmi, svo að þetta gæti farið leynt. Hún var
svo sáraum — þess vegna skrifaði ég henni um
kvöldið og staðfesti að ég skyldi hjálpa henni.
„Þér játið þá að systir Kathleen hafi beðið yð-
ur um skammt af meðalinu, og það er sannað,
að þér voruð sú eina, sem voruð í lyfjabúðinni
fyrsta klukkutímann. Ungfrú Richards kom
klukkutíma of seint. Og samt ætlist þér til að
ég trúi þessum uppspuna. Nei, ungfrú Harrison
— þetta tekur út yfir allan þjófabálk. Hvers
vegna lögðuð þér málið ekki fyrir mig, úr því
að yður var svona annt um ungfrú 0’Hara?“
„Það datt mér ekki í hug, yfirlæknir," svar-
aði Sonja og augun í henni leiftruðu.
„En ég er yfirlæknir hérna. Það er skylda yð-
ar að gera mér aðvart um svona mál.“
„Ég hef skyldur gagnvart öðrum líka,“ svar-
aði Sonja. „Þér eruð svo harðbrjósta og hjarta-
laus, MacDonald yfirlæknir, að þér gætuð blátt
áfram gert unga, veiklaða stúlku brjálaða. Ég
veit það sjálf, að ég hefði verið fyllilega fær um
að hjálpa stúlkunni.“
„Allt þetta, sem þér segið, sannfærir mig enn
betur um, að þér séuð sú seka,“ sagði MacDon-
ald dræmt.
Sonja náfölnaði. Andardrátturinn var erfiður
og líkast þvi að hún kveinaði.
„En þegar ég segi, að ég hafi ekki gert það,
yfirlæknir.“
„Ég heyri það, en staðreyndirnar tala á móti
yður, ungfrú Harrison. Ég get ekki notað yður
til að aðstoða mig fyrr en þér hafið komið með
sannanir — óhrekjanlegar sannanir fyrir því að
þér séuð saklaus. Verið þér sælar.“
Ef Sonju hefði fallist hugur og hún farið að
gráta mundi MacDonald yfirlæknir eflaust hafa
mildast. En hin móðurlausa dóttir Roberts Harri-
son hafði aldrei tamið sér að beita því vopni.
Hún spratt upp, augun voru gljáandi og varirnar
fölar.
„Þetta getur ekki verið annað en átylla af
yðar hálfu til að losna við mig, MacDonald yfir-
læknir,“ hrópaði hún. „Þér hafið frá því fyrsta
haft óbeit á að hafa mig — kvenmanninn —
yður til aðstoðar, og nú Sijáið þér yður leik á
borði til að losna við mig. Jæja, það gleður mig
mjög, að yður skuli hafa orðið þó þetta ágengt.
Ég er ekki vön að starfa með lækni, sem ekki
lítur efnislega á hvert mál, en lætur persónuleg-
ar hvatir ráða gerðum sínum. Jafnvel þó að mér
takist að sanna sakleysi mitt, ætla ég mér ekki
að verða aðstoðarlæknir yðar deginum lengur."
Sá seki.
MacDonald sat hreyfingarlaus og starði út í
bláinn eftir að Sona var farin út. Þessi maður,
sem venjulega var svo rólegur, var allur í upp-
námi. Jafnframt því sem hann tók sér nærri þær
beinu ásakanír, sem Sonja hafði borið á hann
persónulega, tók hann sér nærri að hún skyldi
hafa verið viðriðin þetta leiðindamál. Hann var
enn sannfærður um að það væri hún, sem hefði
látið Kathleen O’Hara fá meðalið. En hann hafði
jafnframt einkennilega löngun til að fá sann-
anir fyrir hinu gagnstæða. Ungfrú Harrison var
afbragðs aðstoðarlæknir, svo að það hefði glatt
hann ef sakleysi hennar hefði sannast. En þessi
óhemjuskapur, sem hún svaraði honum með, var
ljós vottur um vonda samvizku.
Þá heyrðist drepið varlega á dyrnar. Læknir-
inn leit við, spyrjandi. Hver var nú að koma og
trufla hann? En þegar hann sá Elsie á þröskuld-
inum brosti hann.
„Komið þér inn, Elsie,“ sagði hann. „Hvað er
yður á höndum?“