Fálkinn - 08.02.1961, Side 20

wmírnmmm
TIL AUGLYSENDA!
Aug-Iýsingagetraun sú, sem hefur göngu sína
í þessu blaði, er algjör nýlunda hér á landi.
Gerir blaðið sér vonir um, að getraunin veki
athygli lesenda.
Með þessari gerð auglýsinga vonum við, að
okkur hafi tekizt að leysa að verulegu leyti
þann vanda að gera auglýsingarnar hvort
tveggja í senn skemmtilegar og áhrifamiklar.
Blaðið vill því hvetja þá kaupsýslumenn, sem
hug hafa á að auglýsa á þennan hátt að hafa
samband við blaðið og fá upplýsingar um
auglýsingarnar.
Elltíma
iiitiiii

Skýringar við auglýsingagetraun
Lesendum til leiðbeimngar skal þess getið, að þegar fyrsti stafur
hvers orðs, sem finna skal er tekinn og skrifaður í fremri auðu lín-
una, myndast lóðrétt nafnið á verðlaunagripnum.
Sú undantekmng er þú, að í síðasta orðinu á að nota annan staf
orðsins, sem spurt er um.
Verzlunarfyrirtæki hér í bæ hefur sýnt blaðinu þá rausn að gefa
glæsileg verðlaun að andvirði milli 1 og 2 þúsund krónur.
Lausnir verða að hafa borizt fyrir 8. marz og þurfa að vera skrif-
aðar á getraunablaðið. Utanásknftin er: Fálkmn, Pósthólf 1411,
Rvík, Auglýsingagetraun.
Eins og venja er verður dregið, ef margar réttar lausnir berast.
20
FÁLKINN
VINUR MINN
PÚLLI -
Framh. af bls. 7.
voru engir af herbergisfélögum okkar
mættir. Er við vöknuðum eldsnemma
næsta morgun og litum í kringum okk-
ur, sáum við hrjótandi hausa í hverju
rúmi. En nú var líðan okkar ólík því,
sem verið hafði kvöldið áður, mesti
glansinn farinn af tilverunni. Eins og
vitað er, þá eru timburmennirnir einu
íslenzku iðnaðarmennirnir, sem ávallt
mæta stundvíslega á vinnustað, og
stundum svo að óhugnanlegt verður að
teljast, Umræddan morgun voru þeir sér-
staklega árrisulir og athafnasamir, og
var engu líkara en þeir ynnu í ákvæðis-
vinnu eða upp á uppmælingu. Var nú
aðeins eitt ráð fyrir hendi til þess að
reyna að lama starfsgetu þessara þokka-
pilta, og það var að stramma sig af.
Vegna þess hvað við Púlli vorum 'báðir
ráðþegnir að eðlisfari, létum við okkur
hafa það og hófum afströmmunina af
mikilli elju og ódrepandi dugnaði. —
Er við höfðum stundað okkar skemmti-
legu og þjóðlegu iðju um stund, varð
Púlli þess var, að járnsmiður var að
skríða ofan á sænginni hans. Hann
strauk hann í burtu svo lítið bar á, enda
kannske ekki alveg viss um raunveru-
lega tilveru skriðdýrsins. Ef tveir menn
sitja að drykkju og annar sér annarleg-
ar pöddur en hinn ekki, þá er sjaldn-
ast gott í efni. En innan stundar var
annar járnsmiður kominn þarna, og nú
var ekki um neitt að villast, því við sá-
um hann báðir. Þó Púlli væri rólegasti
og þolinmæðasti maður veraldar, þá of-
bauð honum þessi óvænti átroðningur,
enda rann honum svo í skap, að hann
sló dýrið ofan af sænginni um leið og
hann sagði: „Hvaða helvítis járnsmiðir
eru þetta?“ Þá reis maður upp við dogg
í einu rúminu og sagði afar hæglátlega:
„Við erum úr Héðni.“
Síðustu ár ævi sinnar dvaldi Púlli hér
í höfuðstaðnum. Hann var tíður gestur
í Austurstræti, enda elskaði hann þann
blett ættjarðarinnar meira en nokkurn
annan. Eitt sinn sagði hann við mig:
„Það er hvergi í heiminum eins fallegt
landslag og hér í Austurstræti.“ Púlli
varð bráðkvaddur í Austurstræti fyrir
fáeinum árum.
Ég mun ávallt sakna vinar míns Púlla,
og ég hlakka til að hitta hann aftur, er
ég hverf yfir hina miklu móðu. Hann
var eflaust sá rólyndasti, nægjusamasti
og hæglátasti íslendingur, sem nokkru
sinni hefur verið uppi. En hann rann
skeið sitt á enda þó hægt færi, enda
sagði hann eitt sinn: „Sumum finnst ég
fara mér hægt, en ég hugsa nú að ég
muni lifa til æviloka, rétt eins og hinir,
sem hafa meiri hraða á“.