Fálkinn - 08.02.1961, Side 30

Hallarfrúin gat ekki haft augun af
höndinni sem hvíldi á skildinum. Scar-
let greifi hélt áfram að þvæla dóma-
dags vitleysu, en frúin veitti orðum
hans enga athygli.
— Ó, sagði hún við sjálfa sig. — Þetta
er tómt þvaður. Hvers vegna ætti ég að
horfa á þetta. En um leið og hún leit
undan, var eins og henni væri skipað
að líta aftur á skjöldinn.
Greifinn dró skemilinn nær henni og
kreisti skjöldinn af öllum kröftum. Frú-
in varð hrædd.
— Hvers vegna eruð þér hræddar við
mig?, sagði greifinn brosandi. Ég ætla
ekki að gera yður neitt illt, þvert á
móti.
— Það væri máske betra að við skild-
um þau eftir einsömul, sagði ein af
þernunum bak við tjöldin.
Svo heyrðist létt fótatak og hinar 33
þernur læddust burtu á tánum og
studdu fingri á vör sér.
— Ég hef elskað yður lengi, sagði
greifinn þíðum rómi.
Frúin saup hveljur, en reyndi að i-
mynda sér að þetta væri allt saman
tómur hugarburður.
— Ég dáist að yður.
Frúin gat ekki haft augun af skild-
inum og sagði í bænarrómi:
— Ef þér elskið mig, þá takið hönd
yðar af sverðinu.
— Aldrei, sagði greifinn og dró skem-
ilinn nær henni.
„Húsið er hræódýrt. Það hlýtur að
búa eitthvað undir þessu.“
Óheiðarleg samkeppni.
30 FALKINN
Frúin skalf eins og lauf í vindi.
— Þú ert dásamleg, hrópaði greifinn.
Þú ert dásamleg eins og morgunstjarn-
an, og ég ætla að gera þig að ástmey
minni.
Hann tók fastar um skjöldinn.
Hann ætlar ekki að sleppa honum,
hugsaði frúin utan við sig af skelfingu.
Hann ætlar ekki að sleppa. Það er úti
um mig. Hún reyndi að standa á fætur,
en í sama mund fann hún að greifinn
þrýsti rauðu yfirvaraskegginu að vör-
um hennar. Hann greip utan um hana
með hægri hendinni, en þá vinstri
kreppti hann utan um skjöldinn. Koss-
unum rigndi yfir andlit hennar.
— Nú hef ég þig, sagði greifinn og
kreisti skjöldinn af öllum kröftum.
— Verði þinn vilji, andvarpaði frú-
in ....
★
— Hvernig er formúlan, spurði
Blái baróninn hinn deyjandi Maestro
tíu árum seinna, því að hann hafði
keypt efnafræðinginn af Rauða greifan-
um fyrir hundrað þúsund gullpeninga.
Hann var mjög hrifinn og nú um tiu
ára skeið hafði Rauði greifinn haft all-
ar fegurstu konur í umhverfinu á valdi
sínu fyrir kraft silfurskjaldarins.
— Hvernig er formúlan?
— Andskotinn eigi það, það er engin
formúla, stundi Maestro í rúmi sínu.
Það er ,sama hvort það er silfurskjöldur,
buxnatala eða hestaskónagli. Það skipt-
ir engu máli. Maður verður að vera ör-
uggur í framkomu og treysta sjálfum
sér. Það er formúlan. Það stenzt engin
kona þann mann, sem treystir sjálfum
sér og er öruggur. En þú verður að trúa
á silfurskjöldinn, því að ef þú trúir ekki
á hann, þá trúir kvenfólkið ekki á hann
heldur. Jæja þá, hvort sem þú trúir á
silfurskjöld, buxnatölu eða hestaskó-
nagla, þá er það sjálfsöryggi þitt og
djarfmannleg framkoma, sem máli
skiptir. En fyrst ég hef nú sagt þér
þetta, Blái barón, þá er þér árangurs-
laust að leita hófanna hjá kvenfólki eft-
ir þetta með silfurskjöldinn, því að þú
trúir ekki á hann framar. Og konur
finna það strax, ef þú trúir ekki á þinn
eigin mátt. Og þú færð hvarvetna hrygg-
brot, ó, aumingja Blái bar . . .
Hann gat ekki lokið setningunni, því
Blái baróninn sló hann í höfuðið. Hann
hefði dáið hvort sem var á næstu mín-
útum, en Bláa baróninum fannst viðeig'-
andi að hjálpa honum inn í eilífðina á
þennan hátt.
Þannig dó Maestro Conrad Superpoll-
ingerianus, hinn gráskeggjaði bragða-
refur — með sannleikann á vörunum.
— Lánaðu mér hundrað-kall, sagði
Teddi við Bjössa. Ég gleymdi vesk-
inu minu í skrifstofunni.
— Og ætlarðu að láta það liggja
þar á glámbekk?
— Það gerir ekkert til. Það var
ekkert í því.
Á villigötum -
Framh. af bls. 9.
þessum stað. Hvers vegna? Hvað gagn-
aði það? Hann horfði á sjálfan sig í
speglinum fyrir ofan borðið. Hann sá
miðaldra mann klæddan gráum fötum,
dálítið þreytulegt andlit. En hvað sá
María, þegar hún horfði á hann? Hún
kom strax aftur og var nú á háhæluðum
skóm, í rauðum, þröngum kjól og mál-
uð í framan. Hún settist fyrir framan.
hann eins og hún hafði séð Lisu sitja og
hagræddi sér í stólnum. En henni tókst
ekki að leika hlutverkið til enda: Hún
slengdi fótunum fram eins og skóla-
stelpa.
— Lisa sagði, að ég mætti nota kjól-
ana hennar, sagði hún og lagaði á sér
kjólinn. — Hún sagði í dag, að ég gæti
búið hér, þangað til ég væri búin að
þéna nóg til að geta leigt mér íbúð
sjálf. Hún sagði, að það yrði fljótlega.
María stundi og hélt áfram.
— Mamma yrði óð, ef hún vissi þetta.
— Já, það er áreiðanlegt, sagði Jan-
sen þurrlega.
María lagaði enn á sér kjólinn, leit
kurteislega til hans og beið þess, að
hann skemmti henni.
Lisa kom inn og horfði með sínum
glaðlegu augum frá systur sinni og til
Jansens á víxl. Loks brosti hún og sagði:
— Ég þarf að skreppa dálítið. Látið
þið bara fara vel um ykkur. Ég kem
bráðum aftur.
Vinur Lisu kom inn og tók undir hand-
legginn á henni. Hann var stór og sól-
brúnn maður, sem brosti ánægjulega
til Maríu. Hún svaraði með augnaráði,
sem lýsti slíkri aðdáun, að Jansen sá
óðara, að hann hlaut að valda henni
vonbrigðum með hegðun sinni.
— Jæja, sagði ungi maðurinn við
Maríu. — Ég sé að þú kemur til!
Þau voru tvö ein eftir og hún reyndi
að standa sig d þessu nýja og spennandi
hlutverki sínu. En Jansen stóðst ekki
mátið, gat ekki annað en reynt að leiða
henni fyrir sjónir allan sannleikann.
Hann byrjaði ofur varlega, en þegar
hann sá að það dugði ekki, notaði hann
sterkari og ljótari orð. En því hrein-
skilnislegar sem hann talaði, því minna
skildi hún.
— Systir mín er á skrifstofu, sagði
hún. — Hún skrifar á ritvél.
— Haldið þér að hún hafi ráð á að
lifa svona á lágum skrifstofulaunum?
— Vinur hennar gefur henni svo
margt. Hún segir, að hann sé svo flott
í sér, sagði María, en nú var farið að
kenna ærið mikils óstyrks hjá henni.
— Hvað eruð þér gömul, María?
— Átján.
— Þegar þér eruð tuttugu og fimm