Fálkinn - 20.09.1961, Blaðsíða 14

— Þú ýkir, kæra Charlotte, svaraði
Arnold óþolinmóður.
— Nei, það geri ég ekki, mótmælti
hún áköf. — Sjáðu til dæmis þessa
veizlu fyrir kennaraliðið og ættingja
þess í háskólanum í kvöld. Joan og móð-
ir hennar fara, en enginn hefur boðið
mér. En nú langar mig með, þú mátt
vita það, Arnold. En þér finnst nýi kjóll-
inn minn kannski ekki nógu góður til
þess?
Hann leit hvorki á hana né kjólinn.
— Þú hefur aldrei áður sýnt þessum
veizlum slíkan áhuga, sagði hann, og
svipur hans bar þess greinilegan vott,
að hann óskaði þess að hún yrði heima.
— Rétt eftir að við giftum okkur, var
alltaf ætlazt til þess að ég færi með
þér, þegar eitthvað var um að vera í
háskólanum, sagði hún vonsvikin. —
Þá varstu ekki að spyrja mig, hvort ég
kærði mig um það.
— Þú varst öðruvísi þá, svaraði hann
stuttlega, stóð upp og yfirgaf hana.
Charlotte ákvað að neyða Arnold
ekki til að taka hana með í veizluna.
Hún var ein heima, og þegar það dróst
að þau kæmu heim, lagði hún sig í
öllum fötunum á legubekkinn í vinnu-
stofu Arnolds. Hún ætlaði að bíða hans
þar. Skömmu seinna var hún sofnuð.
Hún vaknaði við það að einhver
breiddi umhyggjusamlega teppi yfir
axlir hennar. Hamingjusöm greip hún
í handlegginn, tók utan um hálsinn og
fann að hún var kysst svo blíðlega og
ástúðlega, að hún hafði ekki lengi þekkt
annað eins, nema í draumum sínum.
Arnold var hennar aftur, alveg hennar.
Hann elskaði hana aftur. Að lokum var
hann kominn til hennar..
2. KAFLI.
En á sömu stundu vissi hún að eitt-
hvað var öðru vísi en það átti að vera.
Það var ekki Arnold, sem kyssti hana.
Charlotte leit óttaslegin á manninn, sem
hafði beygt sig yfir hana og kysst hana.
Það var ekki eiginmaður hennar, eins og
hún hafði haldið í fyrstunni, heldur
Jacob Diamond. Augu hennar fylltust
tárum, svo djúp voru vonbrigði hennar
og auðmýking.
Jacob þótti þetta einnig leiðinlegt.
Hann hafði komið inn í vinnustofu Arn-
olds til að leita að bók, og þá hafði þetta
komið fyrir.
— Þér megið ekki gráta, sagði hann
rólega. — Mér er ljóst, að þér hélduð að
þetta væri Arnold, og ég notfærði mér
það í andartaks hugsunarleysi. Þér verð-
ið að fyrirgefa mér þetta.
Charlotte hljóp grátandi upp á loft
og inn til sín.
Þegar Arnold kom heim með Joan, fór
hann að vísu upp og bauð konu sinni
góða nótt, en koss hans var kaldur og
tilfinningalaus. Hann fór strax frá henni
aftur og skildi hana eina eftir, liggjandi
og starandi út í myrkrið, sem hún var
svo hrædd við og var svo einmana í.
Næsta dag, þegar Charlotte var að
gera innkaup í Boston með stjúpmóður
sinni, hitti hún Hamilton Gregory af til-
viljun. Þegar hún var ung, hafði hann
verið mjög hrifinn af henni, en hún
flæmt hann í burtu, þegar hún kynnt-
ist Arnold Bronn, háskólakennara, sem
var eitthvað eldri.
Hamilton vildi skilyrðislaust bjóða
henni í hádegisverð, og hann var svo
hugulsamur og nærgætinn, að hún fór
allt í einu að segja honum frá veikind-
um sínum.
— Það kom eftir inflúenzu, sagði hún.
— Það var eins og ég ætlaði ekki að ná
mér aftur, og stjúpmóðir mín, og dóttir
hennar, Joan, fluttu heim til okkar og
hugsuðu um Arnold og húsið. Á meðan
lá ég bara í rúminu og það var eins og
ég svifi frá öllu saman. Það var hræði-
legt, skal ég segja þér, eins og að
drukkna, án þess að geta kallað á hjálp
eða reynt að komast í land. Ég fékk hin-
ar og þessar hugmyndir, fyrst og fremst
hélt ég að Joan væri mér fjandsamleg.
Hún varð mér sterkari og sterkari, en
ég varð sífellt þróttlausari, og ég fór
að gruna hana um að hún væri að taka
Arnold frá mér.
Hamilton Gregory, sem var orðinn
hátt settur í einum af stærstu bönkun-
um í Boston, þrátt fyrir tiltölulega lág-
an aldur, sat hljóður og hlustaði á hana.
Hann virti hana fyrir sér, eins og væri
hún honum draumsýn.
— Ég hef aldrei gleymt þér, Charlotte,
sagði hann að lokum. — Ég hef aldrei
elskað aðra en þig ... og ég elska þig
enn eins og áður.
Hún hristi undrandi höfuðið. — Það
getur ekki verið alvara þín, Hamilton,
mótmælti hún.
— Jú, sagði hann og kinkaði kolli, —
og ég hefði aldrei átt að láta hann gift- ,
ast þér. Þú varst mín. Maðurinn þinn
vanrækir þig, er það ekki?
— Maðurinn minn tilbiður mig, svar-
aði Charlotte með slíku stærilæti að ef- r
azt varð um hreinlyndi hennar. Hún
vissi vel að hún sagði ósatt og að hún
hafði lengi barizt tilgangslaust gegn því
að horfast í augu við sannleikann. Hinn
óhugnanlega og óskýranlega sannleika,
sem var að gera hana að einni tauga-
hrúgu aftur.
Þegar Hamilton kvaddi hana, sagði
hann alvarlegur: — Þú getur kannske
gabbað alla aðra og jafnvel sjálfa þig,
Charlotte. Þú ert ekki hamingjusöm, það
er ég þegar búinn að sjá. Gleymdu ekki
að koma til mín, ef þú skyldir þarfnast
góðs vinar, sem hvorki ber fram spurn-
ingar né kröfur.
— Því skal ég aldrei gleyma, svaraði
hún hrærð og barðist við grátinn.
Eftir því sem dagarnir liðu fannst
Charlotte hún vera meira kvalin og yf-
irgefin á heimili sínu, án þess þó að
geta bent á neina ástæðu. Arnold hafði
sagt svo greinilega að hún ætti að vera í
næði og vera eins mikið ein og hún