Fálkinn


Fálkinn - 27.09.1961, Blaðsíða 24

Fálkinn - 27.09.1961, Blaðsíða 24
„Pamela var að rífa hann í sundur niðri á ströndinni. Hún var að skemmta sér við það, skal ég segja þér. Og ekki virtist skaplyndi hans batna við þann verknað. Hann var eins og þrumuský, þegar ég fór þaðan. Það er óveður í að- sigi, trú mér til.“ ,,Það er eitthvað, sem ég ekki skil,“ tautaði Poirot. „Þetta er ósköp skiljanlegt,“ mælti Sara. „En hvað verður úr því, það er spurningin.“ Poirot hristi höfuðið og sagði lágt: „Satt hjá þér, ungfrú — það er fram- tíðin, sem er ráðgátan.“ „En hvað þetta var fallega orðað," svaraði Sara og gekk inn í hótelið. í dyrunum gekk hún beint í flasið á Douglas Gold, sem var að koma út. Var hann fremur ánægjulegur í fasi, en þó jafnframt ofurlítið sakbitinn. „Góðan dag, herra Poirot,“ mælti hann, og bætti við eins og hálf feiminn: „Ég var að sýna frú Sjantry Krossfara- múrana. Marjorí gat ekki hert sig upp í að koma líka.“ Poirot lyfti örlítið brúnum, en hefði ekki haft tíma til að svara, þó hann hefði ætlað sér, því Valentína Sjantry geystist út úr dyrunum og hrópaði hárri röddu: „Douglas — sterkt gin — ég verð fortakslaust að fá sterkt gin.“ Douglas Gold fór til að sækja drykk- inn, en Valentína tyllti sér niður í stól hjá Poirot. Hún var hrífandi fögur í dag. Þegar hún sé hvar maður hennar og Pamela komu upp að húsinu, veifaðl hún til þeirra og kallaði: „Hefur þér liðið vel í baðinu, Tony, elskan? Er þetta ekki guðdómlegur morsunn?“ Sjantry flotaforingi svaraði henni ekki orði. Hann snaraðist upp þrepin, gekk þegjandi framhjá, án þess að líta við henni, og hvarf inn í vínstofuna. Hann kreppti hnefana niður með hlið- unum og var áþekkastur górillaapa. Valentína Sjantry gapti sínum fagra en flónslega munni. Svo sagði hún fremur tómlátlega: „Óh!“ Af svip Pamelu mátti sjá, að hún skemmti sér vel yfir því sem fram fór. Reyndi hún þó að leyna því sem unnt var fyrir manneskju með jafn hrein- skilna lund og hennar, settist hjá Valent- ínu og spurði: „Hafið þér skemmt yður vel í morg- un?“ Valentína var skjót til svars. „Bein- línis undursamlega. Við . ..“ En nú reis Poirot úr sæti og gekk rólega til vín- stofunnar. Þar rakst hann á Gold hinn unga, sem beið eftir gininu, eldrauður í andliti. Virtist hann óánægður og ergi- legur. „Þessi maður er hrotti," sag'ði hann við Poirot og hnykkti höfði í átt til Sjantrys flotaforingja, sem var að gang'a út. „Það getur vel verið,“ svaraði Poirot. „Já, það er vel mögulegt, en konur 20 FALKINN kunna vel við hrotta, þér ættuð að minnast þess.“ „Mig skyldi ekki furða þótt hann mis- þyrmdi henni,“ tuldraði Douglas. „Að líkindum kynni hún líka vel við það.“ Douglas leit til hans eins og hann skildi ekki baun, síðan tók hann drykk- inn og fór með hann. Herkúles Poirot settist á stól og pant- aði sirop de cassis, sem var uppáhalds- drykkur hans. Meðan hann var að sötra þetta, kom herra Sjantry inn og hellti í sig nokkrum sjússum af gini, hverjum eftir annan. Allt í einu sagði hann hátt og ofsa- lega, öllu fremur eins og hann væri að tala við allan heim en Poirot einan: „Ef Valentína heldur að hún geti los- að sig við mig, eins og hún hefur kast- að hinum helvítis fíflunum frá sér, þá skjátlast henni. Ég hef náð í hana og ég ætla mér að halda henni. Ef einhver annar náungi ætlar sér að ná í hana, verður hann að stíga yfir lík mitt.“ Hann fleygði peningi á borðið, sner- ist á hæli og gekk út. Ný, örstutt framhaids- saga eftir MATHA CHRISTIE 3. KAFLI. Það var þrem dögum síðar, að Herkú- les Poirot gerði sér ferð upp á svonefnt Spámannsfjall á eynni. Þetta var hress- andi og þægilegur akstur, um grængull- inn furuskóg, vegurinn lá í bugðum upp hlíðina, ofar smáskítlegum krit og slúðri mannanna. Loks nam vagninn staðar við gildaskálann uppi á fjallinu. Poirot steig út og reikaði inn í skóginn, þar til hann stóð á hæð einni er virtist gnæfa of heima alla. Langt fyrir neðan lá haf- ið, tært og tindrandi blátt. Hér gat hann loksins verið í friði, — laus við áhyggjur ofar heimsins harki. Hann fór úr yfirhöfn sinni, braut hana vandlega saman og lagði á trjábút, síð- an settist Herkúles Poirot niður. „Vissulega veit sá góði guð hvað hann gerir, ekki er að efa það. En skrítið er þó, að hann skuli hafa leyft sér að skapa sumar manneskjur. Nú, ekki er um það að fást, hér er ég þó að minnsta kosti útilokaður frá öllum vandamálum um sinn.“ Þannig lét hann hugann reika. Hann leit snöggt upp úr þessum hug- leiðingum. Lágvaxin kona í brúnni treyju og pilsi, kom hröðum skrefum í átt til hans. Það var Marjorí Gold, og að þessu sinni hafði hún varpað frá sér allri uppgerð. Andlit hennar flóði í tárum. Poirot var ekki undankomu aúðið. Hún var komin til hans. „Herra Poirot. Þér verðið að hjálpa mér. Ég er svo yfirkomin, að ég veit ekki hvernig ég á að haga mér. Ó, hvað á ég að gera? Hvað á ég nú að gera?“ Hún leit á hann og virtist alveg utan við sig. Svo greip hún í boðanginn á treyju hans. En þá var eins og hún sæi eitthvað í svip hans, sem henni hnykkti við, svo hún hopaði ögn á hæli. „Hvað — hvað er þetta?“ stamaði hún. 3. HLUTI „Þér viljið spyrja mig ráða, frú? Eig- ið þér ekki við það?“ „Jú ... jú .. .“ stamaði hún á ný. „Gott og vel — hér er þá mín ráð- legging.“ Hann mælti þetta snöggt og hörkulega. „Farið héðan undir eins — áður en það verður um seinan.“ „Hvað þá?“ Hún starði á hann. „Þér heyrðuð hvað ég sagði. Hverfið brott frá eyjunni." „Fara frá eyjunni?“ Hún glápti á hann eins og fáviti. „Það er það, sem ég var að segja.“ „En hvers vegna — vegna hvers?“ „Ég ráðlegg yður þetta — ej yður er lífið kært.“ Hún saup hveljur. „Ó! hvað eigið þér við? Þér eruð að hræða mig — þér eruð að hræða . ..“

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.