Fálkinn - 27.09.1961, Blaðsíða 25

„Já,“ svaraði Poirot alvarlega, „það
er tilgangur minn.“
Hún hneig niður og grúfði andlitið í
höndum sér.
„En ég get það ekki. Hann myndi
ekki vilja koma. Ég á við að Douglas
myndi ekki fást til að fara. Hún myndi
ekki leyfa honum það. Hún hefur náð
tökum á honum — bæði líkama hans og
sál. Hann myndi ekki fást til neins gegn
hennar vilja. Hann er brjálaður eftir
henni. . . Hann trúir öllu sem hún segir
honum — að maðurinn hennar misþyrmi
henni — að hún sé særður sakleysingi
— að enginn hafi nokkru sinni skilið
hana . .. Hann er meir að segja stein-
hættur að hugsa um mig. Ég er ekki
talin með — ég er honum einskis virði.
Hann vill að ég gefi honum frelsi —
skilji við hann . . . Hann treystir því að
hún skilji við manninn sinn og giftist
honum. En ég er hrædd um að.. .
Sjantry vilji ekki sleppa henni. Hann er
ekki svoleiðis maður. í gærkvöldi sýndi
hún honum marblett á handlegg sínum
og sagði að hann væri eftir manninn
sinn. Douglas ætlaði alveg að sleppa
sér. Hann er svo riddaralegur ... O, ég
er svo hrædd! Hvað skyldi verða úr
þessu? Segið mér hvað ég á að gera!“
Herkúles Poirot stóð og starði út yfir
hafið til blárra fjalla, sem djarfaði fyrir
í fjarska hinum megin, Það var megin-
land Asíu. Hann mælti;
„Ég er búinn að segja yður það. Farið
brott af eyjunni — áður en það er orð-
ið oj seint . . .“
Hún hristi höfuðið.
„Ég get það ekki — ég get það ekki
— nema Douglas komi. ..“
Poirot varp öndinni. Svo yppti hann
öxlum.
4. KAFLI.
Herkúles Poirot sat niðri á ströndinni
hjá Pamelu Lyall.
Það var glettnishreimur í röddinni er
hún mælti: „Og þrenningin er við beztu
heilsu. í gærkvöld sátu þeir sinn hvor-
um megin við hana og hvesstu haturs-
augum hvor á annan! Sjantry hafði
drukkið full mikið. Hann gerði sér bein-
línis far um að móðga Douglas Gold.
Gold var hinn prúðasti, og stillti sig
sem bezt hann gat. Auðvitað þótti þess-
ari Valentínu varið í allt saman. Hún
urraði og kurraði eins og blóðþyrst tigr-
isdýr, sem hún líka er. Hvað heldurðu
annars að í skerist?“
Poirot hristi höfuðið.
„Ég er hræddur. Ég er beinlínis laf-
hræddur . . .“
„Uss, það erum við öll,“ sagði ung-
frú Lyall í hræsnistón. Siðan bætti hún
við: „Þarna er fyrst og fremst starf við
þitt hæfi. Eða gæti orðið það. Getur
þú ekki gert eitthvað?"
„Ég er búinn að gera það sem ég get.“
Ungfrú Lyall hallaði sér að honum
með ákafa.
„Hvað ertu búinn að gera?“ spurði
hún með nær skoplegri eftirvænting.
„Ég ráðlagði frú Gold að fara áður
en það yrði um seinan.“
„O-ó, svo þú heldur-----“ hún þagn-
aði við.
„Já, ungfrú?“
„Svo þú heldur þá að það geti komið
fyrir!“ mælti Pamela með hægð og
þunga. „En hann gæti aldrei — hann
myndi aldrei fá sig til að gera neitt því-
líkt. .. Hann er svo góður maður. Það
er allt þessi Sjantry kvenmaður. Hann
myndi aldrei — hann myndi ekki
gera-------“
Hún þagnaði við en hélt því næst
áfram í mjúkum rómi
„Morð? Er það — er það í raun og
vera orðið, sem þér hafið í huga?“
„Það orð hefur einhver í huga, ung-
frú. Það skal ég segja yður.“
„Allt í einu fór skjálfti um Pamelu.
„Ég trúi því ekki,“ sagði hún ákveðin.
5. KAFLI.
Atburðarásin að kvöldi hins tuttug-
asta og níunda október, var óslitin og
glögg.
Til að byrja með lentu þeir í hörku-
rimmu, Gold og Sjantry. Flotaforinginn
hækkaði róminn í sífellu, og síðustu orð-
in, sem hann mælti, heyrðu að minnsta
kosti fjórar menneskjur. Voru það gjald.
keri hótelsins og forstöðumaður, Bar-
nes hershöfðingi og Pamela Lyall.
„Helvítis svínið yðar! Ef þið haldið,
að þér og konan mín getið náð að koma
þessu fram við mig, skjátlast yður hrap-
allega. Valentína verður konan mín,
meðan ég er á lífi.“
Síðan hafði hann snarast út úr gisti-
húsinu, blýgrár í framan af reiði.
Þetta gerðist fyrir hádegisverð. En
upp úr hádeginu tókust sættir með þeim
á ný, þótt engin vissi hvernig þeim
hafði verið komið í kring. Valentína bað
Marjoarí Gold að koma í ökuferð með
sér, í tunglskininu. Sara og Pamela fóru
með þeim. Þeir Gold og Sjantry léku
knattborðsleik saman. Eftir það slógust
þeir í hópinn með Poirot og Barnes hers-
höfðingja, í setustofunni.
Þetta var í fyrsta skipti er Sjantry
sást í góðu skapi og glaður í bragði.
„Voru þér heppnir í leiknum?" spurði
hershöfðinginn.
„Þessi náungi er ofjarl minn!“ sagði
flotaforinginn. „Lauk leik með fjörutíu
og sex yfir.“
Douglas Gold eyddi þessu hæversk-
lega.
„Hreinasta slembilukka. Ég fullvissa
yður um að svo var. Hvað viljið þið
drekka? Ég ætla að fara og ná í þjón.“
„Sterkt gin fyrir mig, þakka yður
fyrir.“
„Rétt, hershöfðingi.“
„Með leyfi, ég vil helzt viský og sóda-
vatn.“
„Sama og ég. En hvað handa yður,
Poirot?"
„Þér eruð ágætur. Mér þætti vænt
um að fá sirop de cassis.“
„Sirop — hvað sögðuð þér?“
,,Sirop de cassis. Safa úr svörtum kúr-
ennum.“
„Nú, líkjör. Ég skil. Vonandi eiga þeir
hann til hérna? Ég hef aldrei heyrt hann
nefndan.“
„Já, þeir eiga hann. En það er ekki
líkjör.“
Douglas Gold hló og mælti:
„Einkennilega lætur þessi smekkur í
mínum eyrum. En hverjum það, sem
honum hentar. Ég fer og sæki drykkj-
arföngin.“
Sjantry flotaforingi settist niður. í
eðli sínu var hann hvorki ræðinn mað-
ur né félagslyndur. En nú gerði hann
sér bersýnilega far um að vera við-
kunnanlegur.
„En hvað maður getur vanizt þvi að
fá engar fréttir," hóf hann máls.
Hershöfðinginn rumdi við.
„Ekki get ég sagt að ég hafi mikið
gagn af Continental Daily Mail, fjög-
urra daga gömlu. Náttúrlega læt ég
senda mér bæði Times og Punch viku-
lega, en þau eru bara svo helvíti lengi
á leiðinni.“
„Skyldu nú verða kosningar út al
þessu Palestínumáli?"
„Þessu hefur öllu verið illa stjórnað,“
fullyrti hershöfðinginn í því er Douglas
Gold kom aftur í ljós og þjónn með
drykkina á hælum hans.
Nú tók Barnes að segja sögu frá því
er hann gegndi herþjónustu á Indlandi
árið 1905. Englendingarnir tveir hlýddu
á hana fyrir kurteisis sakir, þótt áhug-
Framh. á bls. 29.
FÁLKINN 21