Fálkinn - 25.10.1961, Page 12

Gömul kona, sem var óvön mörgu
því, sem fólk notar í bæjum og borg-
um til stáss eða hlífðar, hrópaði
sunnudag nokkurn fyrir framan
dyrnar hjá vinkonu sinni, sem bjó
upp á lofti í gömlu húsi í Reykjavík:
„Hjálp, hjálp, Guðný mín blessuð.
Ég sit nú hér föst með höfuðdjásnið
af hefðarfrúnni”.
Vinkonan opnaði og var þá gamla
konan í stiganum með uppspennta
regnhlíf, sem hún hafði fengið lánaða
og kunni ekki að hleypa niður.
★
Gömlu og heyrnarsljó kona bjó í
enskum hafnarbæ. Einhverju sinni
var skotið af nokkrum fallbyssum
á skipi skammt frá bústað hennar.
Gamla konan reis þá á fætur, gekk
áleiðis til dyranna og mælti blíðlega:
„Kom inn”
★
Harold Macmillan forsætisráð-
'herra og Lord Home hafa mikið yndi
af því að segja skotasögur, enda
rennur örlítið skozkt blóð í æðum
þeirra. Hér kemur uppáhaldssaga
Macmillans: Maður nokkur í Aber-
deen hafði pantað 12 flöskur af
frönsku kampavíni hjá vínsalanum
á staðnum. Vínsalinn afhenti honum
auðvitað flöskurnar, en það leið mán-
uður en hann fengi eitt einasta penny
frá þessum skota, sem hafði pantað
þessar 12 flöskur. Fór þá vínsalinn
heim til mannsins og sá þar nokkrar
flöskur úti í einu horninu. „Hvað er
þetta maður, þér eruð búnir að drekka
úr flöskunum og ekki farnir að borga
eyri fyrir. Hvað meinið þér eigin-
lega með þessu? Og hvers vegna
skilið þér ekki tómu flöskunum
aftur?
„Já, en hvað borgið þér fyrir tómar
flöskur?“ spurði Skotinn þá.
★
Nú er aftur farið að skammta kjöt
í Austur-Þýzkalandi og vesalings
húsmæðurnar verða að standa í
endalausum biðröðum til þess að fá
einn munnbita eða svo. Nýlega
mættust tvær húsmæður í Leipzig
og sagði þá önnur: „Þetta er alveg
12 FÁLKINN
gjörsamlega ómögulegt. Nú verður
maður að fara til Dresden til þess
að fá sinn kjötskammt”.
„Til Dresden, eiga þeir meira kjöt
þar?”
„Nei, en þar byrja biðraðirnar við
sláturhúsin hér.”
★
Tveir skotar mætast á götu í Aber-
deen. Þá segir annar: „Heyrðu, þú
getur ekki lánað mér tíu pund?”
„Ertu vitlaus, heldurðu að ég gangi
með svo mikið á mér?”
„En heima?”
„Þakka þér fyrir, en hvað það var
fallegt af þér að spyrja að þessu”.
★
Fyrir utan verzlunina var stórt
skilti, sem á stóð: „Allt fyrir veiði-
manninn”.
Viðskiptavinur gekk inn í búðina
og spurði: „Eigið þér til svissneskan
ost?”
„Svissneskan ost”, endurtók búð-
armaðurinn, „hafið þér ekki lesið
það sem stendur á skiltinu: „Alltfyrir
veiðimanninn”.
„Jú, það hef ég, en getur veiði-
maður ekki borðað svissneskan ost?“
★
Liðþjálfi og óbreyttur hermaður
voru leiddir fyrir herrétt, ákærðir
fyrir að hafa báðir sparkað í foringja
sinn. Liðþjálfinn svaraði þannig til
saka:
„Foringinn gekk fram hjá mér og
steig viljandi ofan á líkþorn á tánni
á mér. Ég sparkaði því í hann í nauð-
vörn”. — Hann var sýknaður.
Óbreytti hermaðurinn sagði:
„Þegar ég sá liðþjálfann sparka í
foringjann, hélt ég að stríðinu væri
lokið.”
★
Pabbi hans og mamma voru að
slíta samvistum fyrir fullt og allt,
en þau deildu um, hvort þeirra ætti
að hafa soninn hjá sér.
„Hjá hvoru viltu vera, hjá pabba
þínum eða hjá mér”, spurði
mamman. Drengurinn varð dálítið
hugsi við, en spurði svo: „Hver á að
hafa bílinn og sjónvarpið?”
\ hvað trúi ég?
„Þetta er allt mjög hversdagslegt,
menn dýrka sinn Guð, eða trúa á mátt
sinn og megin. Ég drakk þetta í mig
með móðurmjólkinni, foreldrar mínir
voru í Hernum og ég fór í hann, jafn-
skjótt og ég hafði aldur og þroska til
og hef verið í honum síðan. Aðallega
hefur söngurinn og tónlistin heillað mig,
enda hefur söngur og hljómlist jafnan
verið mitt yndi, ég spila á tenórhorn."
„Hvenær kom herinn hingað til
lands?“
„Hann mun hafa komið hingað árið
1895 og ári seinna gengu foreldrar mín-
ir í hann. Það lá því beint við að ég
gengi í hann. Við vorum þrjú systkinin
og voru systur mínar tvær báðar for-
ingjar, í Danmörku, en eru nú látnar.“
Póstmenn hafa margvísleg áhuga-
mál og einn þeirra er Bjarni Þórodds-
son, sem starfað hefur við bréfburð í
áratugi og auk þess sorterað bréf í
fjöldamörg ár. Því er nefnilega þannig
varið, að þegar aldurinn færist yfir þá
menn, sem starfað hafa við bréfburð
lengi, eru þeir teknir í léttari störf
innanhúss. Bjarni Þóroddsson mun nú
vera einn af þeim mönnum, sem lengst
hafa fengizt við þessa þjónustu og tók-
um við hann því tali og báðum hann
að segja okkur frá starfinu og áhuga-
málum sínum.
Allmargar sögur höfum við heyrt og
lesið um hrakninga póstanna fyrr á
öldum. Póstar urðu úti, þeir lentu í
svaðilförum og mannraunum, allt
vegna þess að þeir þurftu að bera mönn-
um tíðindi og fregnir, enda má segja,
að póstarnir hafi verið nokkurs konar
fréttablöð í gamla daga. Póstarnir voru
og eru enn vinsælir menn. því að yfir-
leitt hafa þeir eitthvað að færa mönn-
um. sem gleður þá, enda þótt þeir bringi
manni ekki annað en Lögbirting eða
Hagtíðindi, það skiptir engu máli, því
að tíðindi eru það samt sem áður.
Stundum kom og bréf frá nákomnum
ættingja, og voru þau oftast nær til ein-
hverrar ánægju og yndisauka í fámenn-
inu.“
„Hvenær eruð þér fæddur, Bjarni?“
„Ég er fæddur 15. september 1903 í
Reykjavík, og er í þennan heim bor-
inn í kvistherbergi nokkru í Suðurgötu
10, eða húsinu, sem kallað var Andrésar-
hús. Foreldrar mínir bjuggu þar í einu
litlu herbergi Það var ekki verið að
hlaða undir fólkið í þá daga.“
„En hvenær byrjuðu þér að bera út
póst?“
„15. október 1925, þá fór ég að vinna
að þessu fyrir alvöru. Ég hafði að vísu
hjálpað föður mínum, þegar ég var
smástrákur. Þegar ég hóf þetta starf, þá
vorum við fimm bréfberarnir. Starfið
var mjög erfitt, ótakmarkaður vinnutími
og maður varð að vinna, þar til öllu var