Fálkinn - 25.10.1961, Síða 19

urinn hoppaði og studdi sig við rönd
þess. Augu hennar voru vot af tárum.
Ég var undarlega vel að mér í forn-
egypzkri tungu þessa nótt, því að undir
eins skildi ég orðin, þegar prinsessan
ávarpaði fótinn.
— Alltaf strýkur þú frá mér, litli
fótur. Ég læt mér þó annt um þig. Ég
baðaði þig með ilmvatni úr alabasturs-
keri og smurði þig dýrustu smyrslum.
Þegar prinsessan þagnaði, tók fóturinn
til máls:
— Þú veizt það sjálf, að ég er ekki
sjálfum mér ráðandi. Ég hef verið
keyptur því verði sem upp var sett.
Gamli kaupmaðurinn hefur ekki ennþá
gleymt að þú neitaðir honum eiginorði.
Þetta er hefnd hans. Það var líka hon-
um að kenna, þegar Arabinn rændi hina
konunglegu kistu þína í neðanjarðar
grafhvelfingum Þebuborgar . .. Áttu
ekki fimm gullpeninga svo að þú getir
keypt mig aftur?
— Æ, nei. Gimsteinar mínir, hring-
neska ilskó og kvaðst þess albúinn að
fylgja prinsessunni.
Prinsessan losaði nú af sér líkneskj-
una, sem hún hafði á brjóstinu og setti
hana ofan á blöðin á skrifborðinu mínu,
þar sem fóturinn hafði staðið.
— Það er ekki nema sanngjarnt, að
ég gefi yður þetta í staðinn sagði hún
brosandi. Síðan rétti hún mér hönd
sína, sem var mjúk og köld viðkomu,
eins og nöðruskinn. Svo hófst ferða-
lagið.
í nokkra stund þutum við sem ör af
boga gegnum gráleitar, iðandi víðáttur,
þar sem glórði í hálfskapaðar skugga-
myndir til hægri og vinstri. sem voru
horfnar áður en auga á festi. Eitt and-
artak sáum við ekkert nema haf og
himin, en á næsta augnabliki hyllti
undir óbeliskana álengdar og við náð-
um til ákvörðunarstaðarins.
Prinsessan leiddi mig að gráleitu
granítfjalli. Þar fórum við inn um frem-
ur þrönga og torfundna glufu. Þegar
þeirra voru steind og starandi eins og
augu sfinxanna og skegg þeirra voru
hvít af snævi tímans. Bak við þá stóðu
þegnar þeirra í hinum stirðlegu stell-
ingum egypzkar listar, og þar fyrir aft-
an öll hin heilögu dýr, kettir, Ibiskálf-
ar og krókódílar.
Þarna voru allir Faraóarnir:
Cheops, Cheprenes, Psammetichus,
Sesostris. Amenotaph — allir þessir
horfnu höfðingjar og í ennþá hærri há-
sætum gnæfðu Chronos og Xizouthros,
sem uppi var samtímis syndaflóðinu,
og Tubal og Cain, sem uppi voru þar
áður.
Skegg Xixouthrosar konungs hafði
vaxið í sjöfaldan hring utan um granít-
borðið, sem hann hallaðist fram á, sokk-
inn niður í þungar hugsanir og drauma.
Lengra burtu eins og í gegnum- móðu
— grillti ég í hina sjötíu og tvo kon-
unga, sem uppi voru á undan Adam,
og hina sjötíu og tvo þjóðflokka þeirra,
Smásaga
eftir
Theophile
Gauthier
arnir og fjársjóðirnir, sem fullir voru
af gulli og silfri, — öllu er búið að
stela frá mér, sagði prinsessan.
— Prinsessa! sagði ég. — Það gerir
ekkert til þó að þér hafið ekki þessa
gullpeninga. Ég gef yður fótinn með
glöðu geði. Ég gæti alls ekki afborið
þá tilhugsun, að jafn hávirðuleg per-
sóna og Hermonthía prinsessa gengi
hölt mín vegna.
Hún leit til mín með djúpu þakklæti.
Síðan tók hún fótinn, lét hann við stúf-
inn. rétt eins og hún væri að setja upp
skó, því næst gekk hún nokkur skref
um gólfið til þess að fullvissa sig um,
að nú gæti hún gengið um óhölt.
— Ó, hvað faðir minn verður glaður.
Hann tók sér það svo nærri, að ég skyldi
vera rænd og limlest, hann sem þegar
við fæðingu mína lét heila þjóð fara
að vinna að því að grafa svo djúpa gröf
handa mér, að ég mætti hvíla ósködduð
til hins efsta dags, þegar Amenthi veg-
ur sálirnar á metaskálum sínum. Kom-
ið með mér til föður míns. Hann mun
taka vel á móti yður sem hafið gefið
mér fótinn minn aftur.
Mér fannst þetta mjög eðlileg uppá-
stunga. Ég sveipaði um mig stórrós-
óttum innifrakka, sem veitti mér fara-
óskan svip. smeygði fótunum í tyrk-
þangað kom, kveikti hún á kyndli og
vísaði mér svo veginn áfram.
Gangarnir sem við fórum eftir, voru
svo langir og víðir, að þúsundum manna
hefði ekki veitt af þúsundum ára til
þess að höggva þá í gegnum bergið.
Veggirnir voru þaktir alls konar áletr-
unum og táknrænum málverkum.
Úr þessum gangi komum við inn í
ferhyrnt herbergi. Það var djúp gjá í
miðju gólfi. Þar klifruðum við niður
og fórum eftir gjánni, unz við komum
í annað herbergi, þaðan aftur um ganga
og ýmiss konar ranghala.
Að lokum komum við inn í sal einn,
svo stóran og víðáttumikinn, að ekki
sá til lofts eða veggja. Hermonthía
prinsessa leiddi mig við hönd sér inn
eftir salnum og heilsaði kunningjum
sínum meðal múmíanna um leið og við
gengum fram hjá.
Þegar augu mín voru farin að venj-
ast umhverfinu, gat ég greint hina
gömlu. löngu liðnu konunga, er sátu
þarna í hásætum sínum.
Þeir voru uppþornaðir og hrukkóttir
eins og nergament og dökkir af nafta
og asfalti, en eigi að síður tígulegir
öldungar.
Þeir báru tignarmerki úr gulli og
voru hlaðnir dýrum steinum. Augu
sem fyrir ævalöngu hurfu af yfirborði
jarðar.
Þegar Hermonthía prinsessa hafði
lofað mér að litast um í þessu furðu-
lega umhverfi um stund. leiddi hún
mig fyrir föður sinn, sem kinkaði kolli
mér til heiðurs.
— Ég hef fengið fótinn minn aftur,
hrópaði prinsessan og klappaði saman
lófunum af gleði og það var þessi heið-
ursmaður sem gaf mér hann aftur. Og
allir hinir brons- og koparlitu þjóð-
flokkar tóku undir í kór:
— Hermonthía prinsessa hefur feng-
ið fótinn sinn aftur.
Jafnvel sjálfur Xixouthros lyfti hin-
um þungu augnalokum sínum og virti
mig viðlits.
— Það sver ég við Oms. hund helj-
ar, og Tmei, dóttur sannleikans og sól-
arinnar, að þetta er vel af sér vikið,
sagði Farao og benti á mig með lótus-
blómskrýddum veldissprota sínum. —
Hverra launa æskið þér?
Fullur þeirrar djörfungar, sem
draumar einir geta blásið manni í
brjóst, þegar ekkert sýndist ómögulegt,
bað ég Faraó um hönd Hermonthíu
prinsessu. Farao varð svo hissa að hann
starði á mig galopnum augum sínum.
Framhald á bls. 36.
FÁLKINN 19