Fálkinn - 08.11.1961, Side 21

I hringekjunni: Auður Guðmundsdóttir og Friðleifur
Guðmundsson sem Helena og Hólm læknir.
áheyrendum. Þrír piltar á
gagnfræðaskólaaldri beygja
sig fram á stólbökin og stara
stjörfum augum og með opinn
mimni, og þegar inngjöfin fer
fram, heyrðist lág stuna úr
bekknum fyrir aftan.
Það er auðséð og heyrt, að
leikararnir hafa náð tök á á-
horfendum.
Spenningurinn eykst og á-
horfendur eru orðnir í vafa um
hvort Helene Blom er að leika
áhrifin frá inngjöfinni, eða
hvort henni hafi ekki tekizt
að hella meðalinu niður og
láta vatn í glasið. Það er líka
sýnilegt, að læknirinn er byrj-
aður að sjá eftir öllu saman.
Það stóð lengst hlé eftir ann-
an þátt í leikskránni, og þá
stóðu flestir upp og fóru í
„kókið“ frammi í forsalnum.
Við vissum, að það er oft
gaman að tala við leikarana
í hléinu, og fórum rakleitt í
búningsherbergin, sem eru
ekki allt of stór, en hvað um
það: Þarna hjálpaði hver öðr-
um við sminkun og lagfæring-
ar. Stúlkurnar höfðu fremra
herbergið og þar sem leikarar
eru nú einu sinni alltaf að
skipta um föt, var vissara að
banka vel og vandlega til að
opna ekki hurðina á óheppi-
legu augnabliki. Það stemmdi
líka, því ein leikkonan var
rétt að strjúka kjólinn niður.
Hættan var sem sagt liðin hjá
og velkomið að koma inn og
taka nokkrar myndir. Þarna
voru nær allar í eigin persónu.
Auður Guðmundsdóttir, sem
leikur Helenu svo vel, að þar
mættu margar okkar sviðsvan.
ari og frægari leikkonur vara
sig. Inga Blandon, sem leikur
frú Sandemann, við mikinn
fögnuð og hlátur áhorfenda,
og Halldóra Guðmundsdóttir,
Katrín Þorláksdóttir og Svana
Einarsdóttir. Þær voru allar
í „kókinu“ og löguðu farðann
og hárgreiðsluna eða fengu sér
,„reyk“, svona til að róa taug-
arnar.
Það var skemmtileg óreiða
í herberginu, eins og vera ber
á slíkum stöðum, og maður
hafði á tilfinningunni hve
vænt þeim þætti um starfsem-
ina, sem öll er unnin í frístund-
um, og oft standa æfingarnar
langt fram á nætur.
Það var glatt á hjalla og
gaman að vera hjá stúlkunum,
en þótt hlé eftir annan þátt
sé lengsta hléið, tekur það líka
enda og fróðlegt að sjá hvern-
ig umhorft væri hjá piltunum
handan veggjarins.
Sigurður Kristinsson, sem
leikur hinn kvensama Blom
arkitekt með myndugleik og
tilþrifum, var að lagfæra á sér
augabrúnina og sýndi ekki lit
á kvensemi, þótt ein aðvífandi
settist hjá honum þarna fyrir
framan spegilinn. Og þarna
var Gunnlaugur ljósameistari
og Valgeir Óli Gíslason, gam-
alkunnur leikari hjá Leikfé-
lagi Hafnarfjarðar. Friðleifur
Guðmundsson, Holm læknir,
sem stúlkunum á næsta bekk
fyrir aftan mig var orðið bölv-
anlega við vegna sprautunnar,
var að skipta um föt og búa
sig undir að fara í búðir með
Helenu.
Sigurður Kristinsson hefur
leikið hjá Leikfélagi Hafnar-
fjarðar síðan 1943, og ég man
fyrst eftir honum sem einum
Bakkabræðra í hinum vinsæla
sjónleik um ráðskonu þeirra
bræðra, sem sýndur var í
Gúttó fyrir löngu síðan. Sig-
urður hefur leikið mörg veiga-
mikil hlutverk og hann, eins
og reyndar þau öll þarna í
Hringekjunni, bera það með
sér í leiknum, að höndunum
er ekki kastað til hlutanna:
Þau hafa ekki smitazt af því
kæruleysi, sem stundum ein-
kennir atvinnuleikara, en
þetta er víst mannlegt.
Leiksviðsmaðurinn kom eins
og fellibylur og sagði öllum að
vera tilbúnum og þeir voru
farnir að blikka frammi í for-
salnum og fólkið að tínast inn.
Unglingarnir úr Kópavoginum
voru orðnir áhugasamir leik-
húsgestir og þegar þriðji þátt-
ur hófst, dálítið óvenjulega,
var steinhljóð í salnum.
Píanóleikarinn, þessi sem
Helena var að táldraga, var
hálf aumingjalegur, en lista-
menn eru nú einu sinni svona;
þeirra taugakerfi er miklu
fínna en okkar hinna, og þess
vegna kannski ekki að furða
þótt hann yrði undirleitur.
Uppgjör Helenu og Hólm
læknis var frábært. Það má
segja, að hér hafi gamanleik-
urinn farið út í drama, en
efnisþráðurinn, þessi leikara-
skapur með tilfinningar ann-
arra, gefur sannarlega tilefni
til þeirra setninga, sem skáld-
ið leggur Helenu í munn.
Við vorum almennt farin að
vona, að Blom arkitekt hefði
séð alvöruna og látið af frek-
ara kvennafari og dárskap, en
þegar eitt viðhaldið birtist og
bauð hjónunum með sér í
„geim“, kom sami gamli svip-
urinn á karl, og leiknum lýk-
ur þar sem Hringekjan hefur
farið eina ferð.
Það hafði stytt upp, er við
komum út eftir sjónleikinn, og
gott að hugleiða atburðarás-
ina. Við mættum fólki, sem
var góðglatt og hafði fengið
sér neðan í því, og það var
kátína og galsi. Þeir eru líka
nokkrir Blommarnir á Islandi.
Sv. Sœm.
Inga Blandon
Friðleifur Guðnvundsson
Katrín Þorláksdóttir