Fálkinn - 15.11.1961, Síða 4

Gömul kona suður í Nobiallo á Ítalíu
fór að rifja upp gamlar endurminning-
ar, er hún fékk þrjár fimmtíu ára gaml-
ar myndir frá Finnlandi fyrir nokkru.
Þessi kona, sem heitir Marga Boodts
heldur því fram að hún sé Olga Roman-
ova, dóttir Niktdásar II. Rússakeisara.
Hún varð auðsjáanlega hrærð er hún
fékk þessar myndir. Þetta voru hóp-
myndir af fólki og á þeim öllum þekkti
hún einhverja. Ekki gat hún nefnt nöfn-
in á fólkinu, sem hún kannaðist við, en
á einni myndinni voru tvær konur, sem
hún sagðist vita hverjar væri, og að
hún ætti mynd af annari þeirra.
— Vitanlega er mér ómögulegt að
muna nöfn á fólki, sem ég sá fyrir 50
árum, segir hún, — ég man andlitin vel.
Og þegar ég sé þessar myndir minnist
ég sælla daga, sem aldrei koma aftur.
Ein af myndunum sýnir miðaldra karl
og konu, klædd eins og siður var til í
byrjun aldarinnar og um þessa mynd
segir hún:
— Ég man ekki eftir manninum, en
konuna finnst mér ég kannast vel við,
þó ég muni ekki nafnið hennar. Það voru
nefnilega um 300 manns við hirðina, og
ég man ekki sérstaklega nein nöfn það-
an, svona löngu eftir.
Frú Boodts var spurð hvort hún myndi
eftir konu, sem Olga Romanova og syst-
ir hennar kölluðu „Söndru frænku“, og
sem annaðist um þær í uppvextinum.
— Já, ég man vel eftir henni, og man að
við höfðum þrjár fóstrur, sem kallaðar
voru Diandra, Sandra og Gandra. Kon-
an á myndinni er ein af þeim, en ég
man ekki hver þeirra það er.
Frú Boodts skoðaði allar myndirnar
gaumgæfilega, og á einni þeirra sagðist
hún þekkja konu, sem hét Maria Alex-
andra Niemela, og var frænka æðstu
hárgreiðslukonunnar við hirðina, sem
hét Karoline Wilander.
Frú Bodts var spurð um hvort hún
gæti munað nafnið á nokkrum af líf-
læknum zarsins. Hún sagði að Nikulás
zar hefði alltaf sæg af útlendum og inn-
lendvm læknum kringum sig, sumpart
vegna þess að krónprinsinn sonur hans
hafði blæðisýki. En hún sagðist muna
að einn af læknunum hafi heitið Velj-
monov.
Frúin brosti er hún var spurð um,
hvort hún hefði verið í opinberum dans-
leik í Virola’hti í Finnlandi sumarið 1913.
— Já, segið þið ekki neitt, lofið mér...
Virolahti •—■ já, þessi dansleikur var í
skála inni í skógi — það var birkiskóg-
ur. Margir ráku upp stór augu, man ég,
þegar einhver ungur maður kom til mín
og bað mig um dans. Ég man ekkert
hverra manna hann var, en við dönsuð-
um vals saman. Þegar hljómsveitin
hætti beygði hann sig og tók upp vasa-
klútinn, sem ég hafði misst, ■—■ ég sagði
honum að eiga hann til endurminning-
ar. Það voru fyrstu og síðustu orð mín
við þennan pilt, ég hef aldrei séð hann
siðan.
Ég hafði gaman af að vera með borg-
aralegu fólki, segir frúin, — það var
allt annað en að umgangast fólk, sem
hagaði sér á alla lund eftir hirðsiðunum.
Einu sinni þegar ég var krakki strauk
ég frá foreldrum mínum, í opinberri
heimsókn í Odessa. Ég fannst ekki fyrr
en eftir marga klukkutíma, og þá var ég
að drekka mjólk og eta brauð heima hjá
einhverri verkamannsfjölskyldu.
Frú Boodts segist hafa fengið fjölda
bréfa víðsvegar að, og fyrir skömmu
fékk hún bréf frá frú Terttu Lainu. Hún
var dóttir Nelly Sophiu Tilla, sem einu
sinni var leiksystir hennar.
EKKI alls fyrir löngu hafa klæðskerar í Kali-
forníu sent frá sér lista, þar sem taldir eru
upp verst klæddu menn í heimi. Og hér eru
þeir, sem efstir eru á blaði:
Krushchev: Allt of feitur mað-
ur í hrukkóttum buxum og
pokajakka.
Hertoginn af Windsor: Föt
hans eru eins og gamlar og
leiðinlegar fréttir.
Castro: Hinn blettótti og kám-
ugi kakivinnufatabúning-
ur hans er blátt áfram
hneyksli. Auk þess er skegg hans órækt-
arlegt.
Nasser: Hinn dökki og þröngi búningur hans
orsakar það, að hann líkist einna helzt
glæpamanni úr sögum Damon Runyons.
Að sjálfsögðu gleyma þeir ekki bezt klæddu
mönnunum í þessum heimi og sá bezt klæddi
er auðvitað Kennedy forseti.
★
NÝLEGA kom hinn mikli
fiðlusnillingur, Misha Elman
til Kaupmannahafnar til þess
að halda konsert. En hann er
á miklu ferðalagi um Evrópu.
Rétt fyrir brottförina frá New
York lét hann þessi orð falla:
„Bara að fólk hugsi nú um
leik minn en ekki aldurinn.
Þegar ég var 12 ára gamall og kom fyrst fram
í Berlín sagði fólkið: „Hann er bara góður
eftir aldri.“ Sízt af öllu vildi ég heyra fólk
segja þetta aftur.“ Þess má geta, að Elman
er tæplega sjötugur að aldri.
★
Einveldið kemur fram í Frakklandi í hin-
um undarlegustu myndum. Fyrir nokkru gerð-
ist það í skóla einum í Talence í Gironde,
að bjallan hringdi út, er kennarinn var í
miðjum klíðum að útskýra og hlýða yfir.
Nemendurnir fylltust óróa og voru ókyrrir
í sætum sínum, en kennarinn hélt áfram að
kenna, strangur á svip.
Loksins hléypti einn nemendanna í sig
kjark og sagði: „Hr. kennari .... bjallan
hringdi út.“
Kennarinn stóð þá upp og benti með ein-
um fingri á sitt lærða brjóst og sagði valds-
mannlega: „Bjallan, ■—• það er ég.“