Fálkinn - 29.11.1961, Side 10

Mállaus og máttarvana heyrði hann gegnum þilið ráðabrugg læknanna
Það marraði í ruggustóln-
um í herberginu við hliðina,
um leið og aðstoðarlæknirinn
spratt á fætur.
— Þetta er með berum
orðum morð, sagði hann.
Röddin, sem var hærri en
venja var til, vegna þess að
honum hafði hitnað í skapi,
heyrðist greinilega gegnum
þunnt þilið.
Sjúklingurinn opnaði aug-
un, en hreyfði sig ekki í rúm-
inu. Hann gat hvorki hreyft
sig eða talað.
Svona hafði hann legið í
fjórtán mánuði, eins og dauð-
ur hlutur, en þó með augu
og eyru og starfandi heila.
Þeir hjúkruðu honum og
nostruðu við hann og hann
gat horft á þá. Hann sneri
þannig að hann gat horft út
um gluggann og fylgdi með
augunum þeim, sem framhjá
gengu — búðarsendlunum og
póstinum, og einstöku sinn-
um kom einhver í heimsókn.
Og stundum flaug fugl
framhjá glugganum. Rétt áð-
an hafði hann séð dúfu flögra
hjá. Hún var líklega að eltast
við baunirnar, sem Dóra hafði
verið að sá í garðinn.
Hugur hans hafði komizt í
æsing, er hann heyrði rödd
aðstoðarlæknisins í næsta her-
bergi:
— En það væri morð!
Læknirinn svaraði ekki
strax. Hann hlaut að hafa
gengið að arinhillunni, þar
sem eldspýturnar og vindling-
arnir voru, því að nú heyrði
hann hringla í eldspýtustokk.
Hann kveikti sér í vindlingi
og settist í hægindastólinn,
sem marraði undan þyngslun-
um.
— Nú, jæja með berum
orðum; víst er það morð. Og
hvað svo?
— Já, en guð sé oss næst-
ur. Þér getið ekki gert þetta.
— Ekki það? Það hefur
komið fyrir fyrr en í dag, og
þér hafið áreiðanlega reynt í
yðar starfi, að fleiri en einn
læknir hefur gert það Nei,
ef til vill ekki í svona tilfelli,
en þegar einhver veslingur
hefur barizt lengi við dauð-
ann, — hefur yður sjálfum
þá ekki fundizt, að of stór
morfínskammtur geti komið
að góðu haldi?
— Jú, en þá hefur verið
öðru máli að gegna.
— Er það? Svo að þér álít-
ið þá, að hið líkamlega dauða-
stríð sé verra en endalaust
andlegt víti. Það þætti mér
gaman að vita.
Veiki maðurinn varð allt í einu for-
vitinn að heyra meira. Þetta var sam-
tal sem snerti hið raunverulega líf.
Fólk, sem kom til þess að heimsækja
hann sagði aldrei neitt þessu líkt. Það
talaði um eitthvað annað og hann gat
aldrei látið á sér skilja, hvort það sem
það var að tala um, væri honum til
skemmtunar eða leiðinda. Það talaði
ýmist um veðrið eða ættingjana. Aðeins
Dóra blessunin hafði vit á að tala um
hvernig gengi í verksmiðjunni.
En þetta þarna innan úr herberginu
var ræða lífsins. Hvern skyldu þeir vera
að tala um? hugsaði hann. Líklega
einhvern af sjúklingum læknisins.
Skyldi það vera einhver sem hann
þekkti?
Aðstoðarlæknirinn sagði eitthvað,
sem hann átti erfitt með að greina,
því að hann hafði auðheyrilega hallað
sér fram og vildi ekki horfast í augu
við lækninn.
— Og mannlegt líf er óhrekjanlegt
og heilagt, er ekki svo? heyrðist lækn-
irinn segja með skýrri rödd og ákveð-
inni. — í því er ég yður alveg sammála.
Því meira líf og lífsþróttur, því meiri
réttur. En hvers líf er mest virði?
Ungu konunnar, sem hefur til að bera
kjark skilning og fegurð, eða manns-
ins sem hvorki getur talað né hreyft
legg eða lið, — sem yfirleitt getur ekk-
ert nema sofið?
— Þér getið ekkert um það sagt,
hvort honum þykir ekki vænt um það,
að hann hélt lífinu, sagði aðstoðar-
læknirinn og maldaði í móinn, en án
þess að vera sannfærður. Og svar lækn-
isins var fullnægjandi: stutt hláturs-
roka.
Sjúklingurinn var nú glaðvaknaður.
Hann var hræddur og órólegur og
reyndi að telja sér trú um, að þetta
væri ekki annað en vondur draumur.
Hann skimaði skelfdum augum um
allt herbergið, hann horfði á tréð fyrir
utan gluggann og sá greinarnar bærast
í vorgolunni, og hann horfði á rúm-
teppið, sem var svo slétt ofan á hreyf-
ingarlausum líkama hans.
Jú, víst lá hann þarna lifandi í rúm-
inu sínu og hlustaði á rödd læknis síns,
sem var að stinga upp á að stytta eymd-
arástand hans, — eins og hann væri
hundur, sem hefði orðið undir bifreið
eða ósjálfbjarga fuglsungi, sem hefði
oltið út úr hreiðrinu sínu.
Þessa stundina fannst honum hann
vera betur lifandi en nokkurn tíma áð-
ur í þessa fjórtán mánuði sem hann
hafði legið rúmfastur. Og nú vissi hann
í fyrsta skipti, hversu heitt hann þráði
að lifa, og halda lífinu áfram.
Eins og hestur, sem hefur fælst og
reynir að slíta sig lausan frá hesta-
steininum, barðist hann nú gegn þeim
ofurmætti, sem batt hann mállausan
og máttlausan við rúmið. En þessi ofur-
máttur hélt honum rígföstum í járn
greipum sínum. Hann gat hvorki hróp-
að né hreyft sig.
— Hann verður ekki var við neitt,
hélt læknirinn áfram. — Ég get lofað
yður því. í níu tilfellum af hverjum
tíu deyr sjúklingurinn í svefni og veit
ekkert hvað er að gerast. Það gerir hann
líka, það skal ég sjá um.
— En hugsið þér til konunnar hans.
Henni þykir þó vænt um hann? Hvernig
mundi henni líða eftir á?
— Hún mundi verða sannfærð um,
að hann hefði ekki orðið neins var. Hún
mundi trúa því um aldur og ævi, að
þetta hefði verið slys, og þegar nokkuð
væri liðið frá, mundi henni verða léttir
að fráfalli hans. Læknisaðgerð er aldrei
skemmtileg, en samt er hún hundrað
sinnum skemmtilegri en að seigkveljast
til bana.
Nú varð þögn á ný og sjúklingurinn
reyndi að leggja við hlustirnar eins og