Fálkinn - 29.11.1961, Page 11

SMÁSAGA EFTIR LUCE DENNIS
hann gat. Hann heyrði hvernig aðstoð-
arlæknirinn reyndi árangurslaust og
linkulega að malda í móinn:
— Og hvað þá um mig? Hvað verður
haldið um mig?
— Ég var að segja yður, að ég sé við
því öllu saman. Þér farið inn í þorpið
til þess að sækja tóbak — og þar með
hafið þér sönnun fyrir því, að þér hafið
verið fjarverandi. Ég hef sent yður
þangað og ber þess vegna ábyrgðina.
Yður er bezt að fara undir eins, og
koma ekki aftur fyrr en ég hef gefið yð-
ur merki. Farið þér nú og þakka yður
fyrir. Hann mundi líka þakka yður fyrir,
ef hann vissi um þetta.
Þeir tókust í hendur þarna inni í her-
berginu. Sjúklingnum fannst hann geta
séð þetta gegnum þunnan vegginn. Að
minnsta kosti vissi hann að þeir gerðu
það. Nú opnaðist hurð og gengið var
þungum skrefum gegnum anddyrið. Síð-
an var útidyrahurðinni skellt í lás.
Aðstoðarlæknirinn gekk fyrir opinn
gluggann á stofu sjúklingsins, en sneri
andlitinu undan á meðan.
— Dóra, hrópaði sjúklingurinn, en
þetta óp var aðeins til í sál hans —
ekkert hljóð komst fram á varir hans.
Mínútu síðar kom hún inn til hans.
Hún lauk dyrunum hægt upp og gekk
hljóðlega inn. Hún var í grænu, þykku
kápunni sinni og með litla hattinn. Það
var fararsnið á henni líka.
En Dóra virtist ekki hafa hugmynd
um þessar ráðagerðir. Hún gekk beint
út að glugganum og horfði hugsandi út.
Hún var dökk yfirlitum og yndisleg,
hörundið var fagurhvítt. Oftast hafði
hún frá einhverju skemmtilegu að segja,
þegar hún kom inn, en í dag var hún
þögul.
— Ég þarf að skreppa inn í bæ og ég
skal hafa kvöldblaðið með mér heim
handa þér. Ég verð ekki lengi í burtu.
Læknirinn hefur boðið mér að aka með
sér í bílnum sínum.
Samfara óttanum, hinum hræðilega
ótta, kenndi hann nú ákafrar reiði, sem
var ennþá sterkari en óttinn. Hann ætl-
aði þá að fara með Dóru með sér þessi
ungi læknisoflátungur. Og Dóra ætlaði
að aka með honum, því að hann sjálfur
gat ekki aðvarað hana hvorki með orði
né bendingu.
Dóra stóð enn hikandi við gluggann.
— Það er yndislegt veður í dag. Þeg-
ar þú ert kominn á fætur og orðinn
hress aftur verðum við að fara að herja
á illgresið. Það er að kæfa allt í garð-
inum hjá mér. En finnurðu samt ekki
ilminn af blómunum þarna úti? Hann er
svo sterkur.
Hún sneri sér ekki við til þess að
horfa á hann, né vænti nokkurs svars.
Dyrnar opnuðust aftur og læknirinn
kom inn. Sjúklingurinn leit hatursaug-
um til 'hans.
— Jæja, frú Watson. Nú þyrfti ég að
fara að komast af stað.
— Æ. þakka yður fyrir. Þá verð ég
víst að fara.
Hana langaði ekkert til að fara með
lækninum, ef til vill var hún ofurlítið
hrædd við hann. Maðurinn hennar sá
þetta mjög greinilega.
— Komið þér nú. Þér haldið ekki
heilsu, ef þér komið aldrei út fyrir húss-
ins dyr og fáið yður ferskt loft.
— Vitanlega tók hann hana undir
arminn, — sem læknir auðvitað — og
leiddi hana örugglega út úr herberginu
og gætti þess að vera sjálfur milli henn-
ar og sótthitagljáandi augna manns
hennar.
— Ég skal ekki vera mjög lengi,
kallaði hún til mannsins síns.
Læknirinn kom inn aftur eftir dálitla
stund og tók sem snöggvast í handlegg-
inn á sjúklingnum. Sjúklingurinn fann
greinilega til stungu eftir sprautunál-
ina. Án þess að líta upp, lagði læknir-
inn handlegginn aftur í réttar stellingar
og gekk út. Fáeinum mínútum síðar
heyrðist hann setja hreyfilinn í bifreið
sinni í gang og ,aka burt. Sjúklingurinn
var einn eftir.
Hann var aleinn og virtist liggja graf-
kyrr. En í rauninni barðist hann áköf-
ustu baráttu, sem hann hafði nokkru
sinni háð á ævi sinni, barðist gegn þeim
mætti sem batt hann við rúmið.
Hann varð að berjast gegn svefninum,
sem nú mundi fara að ásækja hann.
Hann var sterkur, — ungur og sterkur.
Hann ætti að hafa nægilegt þrek til
þess að geta stigið fram úr rúminu,
brjóta upp hurðina, ef hún væri aflæst,
ná í lækninn og jafna duglega um við
hann. Ef hann aðeins gæti fundið lyk-
ilinn að sínum þrótti, sem hann hafði
týnt fyrir fjórtán mánuðum síðan.
Frh. á bls. 31.
FÁLKINN 11