Fálkinn - 29.11.1961, Side 14

Krossfiskar
og
hníðurkarlar
Bókaflóðið fer nú senn að ná hámarki. Bæk-
urnar streyma á markaðinn daglega og menn
hafa veitt því eftirtekt, að í ár virðast vera
gefnar út fleiri bækur eftir innlenda höfunda
en áður. Ber vissulega að fagna þeirri þróun.
Ægisútgáfan gefur út bók, sem líklegt er
að vekja muni forvitni margra. Bókin nefn-
ist Krossfiskar og hrúðurkariar og er eftir Stef-
án Jónsson fréttamann. Stefán er fyrir löngu
orðinn þekktur sem útvarpsmaður. Hann hefur
ferðast vítt um landsbyggðina og tekið upp
innlent efni, sem notið hefur mikilla vinsælda.
Þetta er fyrsta bókin, sem Stefán lætur frá
sér fara og hér á eftir verður hún kynnt lítil-
lega með tveimur stuttum köflum. Teikning-
arnar eru eftir Kristinn Jóhannsson á Akureyri.
Eftir Stefán
Jónsson,
fréttamann
KR/'ít-NN
'ií.
14 FÁLKINN
Það skeði á Djúpavogi, Alþingishátíð-
arveturinn, að beitusíld skemmdist í
íshúsinu. Þetta voru nokkur tonn af
síld, og um vorig var öll kássan flutt
á gamlan og uppgróinn fiskreit á milli
húsanna Lögbergs, Brekku, Svalbarðs
og Rjóðurs.
Þetta var allmikill haugur, og strax
með fyrstu sól þreyttu nú þangað flug-
ið, gjörvallar fiskiflugur af svæðinu
milli Hamrafjarðar og Berufjarðar.
Síldarhaugurinn blasti við eldhús-
glugganum heima hjá mér og það var
furðuleg sjón, hversu einarðlega flug-
urnar gengu fram í því að breyta hon-
um í skordýr.
Á einum sólbjörtum degi varð þessi
hóll af silfurglitrandi beitusíld, bik-
svartur af flugu. Þannig stóð han"n eins
og jarðfastur tinnusteinn í nokkra daga.
En svo tók hann allt í einu að iða og
nötra. Og á sjöunda degi umhverfðist
hann. Löngu framliðnar síldar risu upp
á sporðinn og steyptu sér kollhnís í
byngnum. Og öll hænsnin frá fyrr-
nefndum húsum þustu að og skipuðu
sér í þéttan hring umhverfis furðuverk-
ið og tíndu maðka daglangt.
Þau voru komin þangað við sólarupp-
rás á morgnana og viku þaðan ekki fyrr
en seint á kvöldin.
Þá, — þegar göglin voru horfin til
síns heima og skvaldrið í þeim þagnað,
mátti heyra suðið í þessum milljörðum
skorkvikinda heila bæjarleið í nætur-
kyrrðinni, svo sleitulaust gengu þau
að mat sínum.
Ég hef heyrt Svía borða síld í því
fræga matarhúsi Fraskati í Kaupmanna-
höfn, en það jafnast ekkert á við að-
ganginn í maðkinum.
Á daginn skondraði sem sagt allur
hæsnagrúinn umhverfis síldarbynginn
í margfaldri, óskipulagðri fylkingu, og
sjálfsagt hefur það verið þeim að þakka
að maðkurinn skreið ekki alla leið heim
í hús.
Þau voru svo niðursokkin í átið, að
hanarnir báru það ekki einu sinni við
að fjandskapast út af hænunum. Sjálf
afbrýðisemin kafnaði í matarlystinni.
Fálki kom einn morgun á hröðum
væng. Undir venjulegum kringumstæð-
um hefði hænsnamorið sundrast með
óskaplegu gargi og hver fogl þotið í
sinn kofa nema sá eini útvaldi. Nú
hremmdi ránfuglinn brúna topphænu
og flaug með hana burt-án þess að hin
hænsnin litu einu sinni upp. Óttinn við
dauðann hafði líka hopað um set.
Aldrei hafði hænsum verið gjörð önn-
ur eins Paradís í Suður-Múlasýslu.
En nú brá svo kynlega við að hæn-
urnar steinhættu líka að verpa. Við
máttum una eggjalaus dægrum saman
í þessum hluta þorpsins. Það var ekki
annað sýnna en fiskiflugan hefði líka
knésett ástina — unz einhver, sem leið
átti framhjá síldarbyngnum, rakst á
nokkrar hrúgur af eggjum, sem leynd-
ust þar á milli steina.
Og nú voru góð ráð dýr. Hér höfðu