Fálkinn - 29.11.1961, Side 28

GABRIELA
\ Frh. af bls. 25
Hann hafði setið á skrifstofunni, þegar
einn af ráðsmönnum hans kom inn til
hans og bað hann að hjálpa sér að lesa
fram úr lyfseðli.
— Það er fyrir frk Holthuys, hafði
ráðsmaðurinn sagt.
Julian snaraði sér fram í apótekið.
Við búðarborðið stóð ung stúlka, fögur,
hávaxin og ljóshærð. Fyrr en varði voru
þau farin að tala um allt annað en lyf-
seðilinn. Þekkti hún Holthuys í Rends-
burg? Þá hafði hann fengið að vita, að
hún var dóttir gamla vinar hans, hers-
höfðingjans.
Gabriela hafði sagzt vera í Tiibingen
hjá góðum vinum sínum. Nú var hún
hins vegar á leið til Kissingen, þar sem
hún ætlaði að dveljast nokkrar vikur.
Hún hafði titrað eilítið, þegar hann bað
hana um heimilisfang hennar í Stutt-
gart.
Hafði hún ekki verið dálítið tauga-
óstyrk á þessum fyrsta fundi þeirra?
Síðan hafði hann ferðazt til Kissing-
en í von um að hitta hana. Og hann
hafði ekki orðið fyrir vonbrigðum. Dag-
arnir í Kissingen höfðu verið eins og
draumur. Stöðug sól og blár himinn.
Þau höfðu farið saman í langar göngu-
ferðir og kynnzt mjög vel.
Hafði hún logið allt frá fyrstu tíð?
Ef til vill var hún allsendis óskyld fjöl-
skyldunni Holthuys. Ef til vill var hún
bara auðvirðilegt ævintýrakvendi. En
brátt mundi hann fá fulla vitneskju um
þetta. Stuttgart nálgaðist óðfugla og
var auðvelt að finna bústað henn-
ar. Hún bjó í nýrri byggingu í fögru um-
hverfi rétt utan við borgina. Hann lagði
bíl sínum fyrir utan húsið og hljóp upp
tröppurnar. Hann hringdi dyrabjöllunni
og heyrði létt fótatak, dyrnar opnuðust
og þarna stóð hún.
Gabriela hafði skipt um kjól. Án þess
að segja orS, vék hún til hliðar og
hleypti honum inn. Hann var að vörmu
spori kominn í stóra forstofu. Fyrir inn-
an var dagstofa, herbergi með ljósu
veggfóðri og þykku. gráu gólfteppi.
— Gerðu svo vel og fáðu þér sæti,
sagði hún lágt.
En Julian Brandt stóð áfram.
— Gabriela . . .
— Já
— Mig .. . mig langar til þess að fá að
vita sannleikann.
— Jæja?
Gabriela kveikti sér í sígarettu .
— Ég hélt að allt okkar í milli væri
deginum ljósara. Ég hef viðurkennt það
sem sonur þinn sagði.
— En ég skil samt ekki . . . Getur
það verið . . . Nei. það er ómögulegt. Ég
þekki foreldra þína. Ég þekki ættina . . .
— Já. þú þekkir foreldra mína, sagði
hún kaldhæðnislega. — Afbragðsfólk er
28 FÁLKINN
það ekki? En það vill svo vel til, að ég
þekki þá líka. Ég veit hversu íhaldssam-
ir þeir eru, miskunnarlausir og eigin-
gjarnir.. .
Hún þagnaði andartak og augu henn-
ar skutu gneistum. Síðan hélt hún á-
fram og brýndi röddina:
— Hvað veizt þú um lífið 'og hvernig
það getur verið? Þú sem hefur alla þína
tíð lifað á færibandi. Þú, sem hefur
alltaf haft nóg af peningum. Þú, sem
hefur aldrei soltið. Þú veizt ekki, hvað
það er að vera einn og óstuddur í þess-
um heimi.
Hann gekk til hennar. Hún titraði af
geðshræringu.
— Taktu þessu með ró, Gabriela.
— Veiztu ekki, að foreldrar mínir
hafa neitað mér að koma heim? Nei,
auðvitað veiztu það ekki. Um slíkt er
ekki talað manna á meðal.
Hún reif sig lausa frá honum og lét
sig falla í stól.
— Seztu. sagði hún hreimlausri
rödd:
— Foreldrar mínir hafa alltaf verið
mjög strangir. Ég hlaut það sem kallað
er gott uppeldi. Það var byggður múr í
kringum mig, ef ég má komast svo að
orði. Þau vissu nákvæmlega hvað ég
átti að vita og hvað ég átti að gera
hverju sinni. Og umfram allt mátti ég
aldrei gleyma því, að ég var af Holt-
huys-ættinni.
Hún bandaði frá sér með hendinni,
eins og hún vildi reka á burt allar þess-
ar leiðinlegu minningar. Og þegar hún
hélt áfram, horfði hún beint framan í
hann:
— Ég tók stúdentspróf og byrjaði í
tónlistarskóla. Þar varð ég ástfangin af
ungum manni. Hann var fátækur og
hafði ekkert nafn. Ég var afskaplega
hrifin af honum. Seinna, þegar það var
um seinan, skildi ég, að hann hafði að-
eins ætlað að krækja sér í ,,feitan bita“.
Foreldrar mínir sáu í gegnum hann. Þau
bönnuðu mér að hitta hann, en ég kærði
mig kollótta um það sem þau sögðu. Ég
hélt áfram að hitta hann. Ég hélt að
honum væri mjög annt um mig. Ást.. .
Það er auðvelt að telja ungri og sak-
lausri stúlku trú um að maður elski
hana út af lífinu. Ég vil ekki vera að
betrumbæta sjálfa mig, en ég hélt. . . í
stuttu máli sagt: þetta fór eins og venju-
lega. Ég varð vanfær.
Hún þagnaði og reis á fætur, gekk að
skápnum og tók fram flösku og tvö glös.
Hún hellti í annað og bauð honum. —
Hann svaraði ekki. Var þetta ekki ein-
mitt gamla sagan? Hafði hún ekki sagt
þessa sögu svo oft, að hún var farin að
trúa henni sjálf?
— Ég var rekin að heiman, sagði
Gabriela jafnróleg og áður. — Ég fékk
ekki tækifæri til þess að snúa aftur. Það
er mögulegt, að maðurinn hefði gifztmér,
ef faðir minn hefði ekki gefið mig upp
á bátinn. Og sem útskúfuð dóttir var ég
einskis virði í augum hins unga manns.
Ég missti allt: heimili mitt, manninn,
sem ég unni, og tækifæri til þess að
mennta mig frekar. Þarna stóð ég ein
og allsendis grunlaus um lífið, án nokk-
urrar hagkvæmrar menntunar, á tím-
um þegar erfitt var að fá atvinnu hér
í Þýzkalandi. Ég gat þetta ekki.
Julian dreypti á glasinu.
— Hvað áttu við með því, að þú hafir
ekki getað þetta, spurði hann lágt.
— Ég fann mér mann, sem tók mig
að sér, svaraði hún.
— Fannst þér mann? Áttu við mann,
sem hafði þig að stundargamni. ..
mann, sem kvæntist þér ekki?
— Hann var giftur. Ekki sérlega
hamingjusamur, býst ég við, en giftur
engu að síður. Ég átti ekki um annan
kost að velja en þiggja þá hjálp, sem
hann bauð mér. — auðvitað vildi hann
fá sitt fyrir ómakið. Hann var reyndar
mjög ríkur. Og mjög þekktur. Það var
víst það sem olli því, að ég fékk smátt
og smátt slæmt orð á mig. Ég var ást-
mey ríks manns, og margir héldu að ég
ætti mér fleiri aðdáendur.
— En voru þá engir aðrir sagði Juli-
an, án þess að líta á hana.
— Nei, það var það ekki, enda þótt
það liti þannig út. Albert hefur náttúr-
lega haldið það. Hann var hér hjá mer
einu sinni, ásamt hinum góða vini mín-
um og mörgum fleiri karlmönnurh. Þeir
höfðu allir hitzt í kvöldverðarboði og
komu til mín um nóttina. Við átum og
drukkum og skemmtum okkur konung-
lega. Ég skil ósköp vel, að Albert hafi
brugðið, þegar hann sá mig sem konu-
efni föður síns. Frh. á bls. 35
I fyllingu tímans
Frh. af bls. 17.
sagði frú Kenmore.
„Já.“
„En sniðugt.“
„Já, finnst yður ekki.“
„En hvernig fáum við hann fram í
eldhús?“
„Hafið engar áhyggjur. Það skal ég
sjá um.“
Það var komið fram í nóvember og
kuldinn orðinn nístandi. Það fór ekki
fram hjá frú Hermann, að Bill varð
ánægðari með frú Kenmore með hverj-
um degi, og hún var mjög ánægð með
það.
Eitt kvöld, þegar þau sátu öll þrjú
í dagstofunni, tók frú Hermann loka-
ákvörðunina. Frú Kenmore las upphátt
og Bill var í óvenju góðu skapi.
„Hvað er eiginlega að hitanum hér
í stofunni?“ sagði Bill skyndilega og leit
reiðilega til frú Kenmore.
„Ég hef ekki getað fengið nokkurn
hita í dag,“ sagði frú Hermann og leit
ögrandi á frú Kenmore. „Ég held að
miðstöðin sé biluð.“
„Já, það er anzi kalt,“ sagði frú Ken-
more.
„En í eldhúsinu er þó hlýrra, eða
hvað?“ sagði Bill.