Fálkinn - 18.04.1962, Blaðsíða 12

SMASAGA EFTIR OSCAR WILDE
DULARF17LL
Einu sinni sat ég fyrir utan Café de
la Paix síðla dags og horfði á glæsi
leik og töturmennsku Parísarlífsins. Ég
var að furða mig á öllum þeim blend-
ingi fátæktar og stertimennsku, sem
framhjá mér leið, meðan ég dreypti á
vínglasinu, þegar ég heyrði einhvern
nefna nafn mitt. Ég sneri mér við og
sá að það var Murchison lávarður.
Fundum okkar hafði ekki borið sam-
an síðan við vorum á háskólanum fyr-
ir nálega tíu árum síðan. Mér þótti
vænt um að hitta hann aftur og við
tókumst hjartanlega í hendur. Við
höfðum verið miklir vinir í Oxford.
Mér geðjaðist óskaplega vel að honum,
hann var svo glæsilegur, svo gáfaður
og heiðarlegur. Við vorum vanir að
segja um hann, að hann væri afbragðs
náungi, ef hann segði ekki alltaf satt.
Þó held ég nú að við höfum dáðst enn
meir að honum fyrir hreinlyndið.
Nú fannst mér hann allmikið breytt-
ur orðinn. Hann virtist svo kvíðafullur
og kyndugur, líkt og hann væri í vafa
um eitthvað. Ég fann, að það gat ekki
verið almenn efasýki, því Murchison var
eldheitur íhaldsmaður og trúði á fimm
bækur Móse jafn eindregið og hann
treysti lávarðadeild þingsins. Mér
fannst því líklegast að hér væri um konu
að ræða, og spurði hvort hann væri
kvongaður.
— Ég skil ekki kvenfólkið nógu vel,
til þess, svaraði hann.
— Kæri Gerald minn, sagði ég. —
— Konur eru til þess að elska þær, en
ekki skilja.
— Ég get ekki elskað það, sem ég
ekki get treyst, anzaði hann.
— Ég trúi þú gangir með eitthvert
leyndarmál, Gerald, varð mér nú að orði.
—Segðu mér frá því.
— Við skulum aka spottakorn, svaraði
hann, — það er svo mikil þröng hér.
Nei, ekki gulan vagn, einhvern lit ann-
an — þarna, þennan dökkgræna vil
ég — og nokkrum mínútum síðar
brokkuðum við niður breiðgötuna, í átt
til Madeleine.
— Hvert eigum við að fara? sagði ég.
12 FALKINN
— O, hvert sem þér sýnist! svaraði
hann, — á einhvern gildaskála. Þar
skulum við snæða og þú segir mér allt
um sjálfan þig.
— Mig langar til að frétta af þér
fyrst, mælti ég. — Láttu mig heyra um
leyndarmál þitt.
Hann tók upp úr vasa sínum lítið
leðurhylki með silfurspennum, og rétti
mér. Ég opnaði það. í því var Ijósmynd
af konu. Hún var há og grönn, en ein-
kennilega þróttmikil, með stór og
dreymin augu, slegið hár og klædd dýr-
mætri loðkápu. Mér fannst hún hljóta
að sjá gegnum holt og hæðir.
— Hvað finnst þér um þetta andlit?
sagði hann. — Er það sannsögulegt?
Ég virti það rækilega fyrir mér.
Mér fannst þessi svipur búa yfir leynd-
armáli, en hvort það var gott eða illt,
gat ég ekki sagt. Fegurð þessara meyjar
var mótuð af launung og duld, — feg-
urð, sem vissulega var sálræn, en ekki
eins og mótuð af myndhöggvara. Veikt
bros er lék um varir hennar, var alltof
kænlegt til að geta kallast indælt.
— Jæja, hrópaði hann óþolinmóður,
— hvað segirðu?
— Þetta er safalaklædd seiðkona,
anzaði ég. — Leystu nú frá skjóðunni
um hana.
— Ekki núna, mælti hann. — Eftir
matinn, og sneri talinu að öðru.
Þegar veitingamaðurinn hafði fært
okkur kaffi og vindlinga, minnti ég Ger-
ald á loforð hans. Hann reis úr sæti og
gekk stundarkorn um gólf í herberginu,
hallaði sér því næst aftur á bak í hæg-
indastól og sagði mér eftirfarandi sögu:
— Einu sinni var ég á gangi niður
eftir Bond Street, um það bil klukkan
fimm að kvöldi dags. Þarna hafði vagna-
lest komizt í óskaplegt öngþveiti, og
umferðin hafði nærri stöðvazt. Rétt við
gangstéttina beið lítill, gulur léttivagn,
sem einhverra hluta vegna vakti at-
hygli mína. Um leið og mér varð gengið
framhjá honum, leit út úr vagninum
andlit það, er ég sýndi þér áðan. Ég
hreifst þegar í stað af þessu andliti. Ég
gat ekki um annað hugsað alla nótt-
ina og allan næsta dag. Ég gekk aftur
á bak og áfram um götuna og gaut aug-
unum inn í hvert farartæki, ég var allt-
af að vonast eftir gula léttivagninum.
En ég gat hvergi fundið ma bella in-
'Con(ne, og loks var ég farinn að haldal’
að hún hefði verið draumsýn ein. Um
það bil viku síðar snæddi ég kvöldverð
hjá frú de Rastail. Borðhaldið hafði ver-
ið ákveðið klukkan átta, en þó vorum
við látin bíða í setustofunni fram til
klukkan hálf níu. Loks opnaði þjónn-
inn dyrnar og kynnti lafði Alroy. Hún
var konan sem ég hafði verið að leita
eftir. Hún gekk mjög hægt inn, og var
tilsýndar eins og tunglsgeisli í gráum
knipplingakjól. Mér til ósegjanlegrar
ánægju var ég beðinn að leiða hana
til borðs.
Þegar við vorum sezt, mælti ég und-
ur sakleysislega: — Ég held að ég hafi
séð yður bregða fyrir á Bond Street
fyrir nokkru síðan, lafði Alroy. Hún
fölnaði upp og sagði við mig í hálfum
hljóðum: — Gerið svo vel að tala ekki
svona hátt, það getur heyrzt til yðar.
Ég blygðaðist mín fyrir að hafa byrjað
svona illa, og fitjaði af handahófi upp
á samræðum um franska sjónleiki.
Hún talaði mjög lítið og alltaf í sama,
lága og hljómþýða rómnum. Það var
eins og hún óttaðist að einhver lægi
á hleri.
Ég varð gripinn heimskulegri, ástríðu-
þrunginni ást til hennar, og hin ólýsan-
lega dulúð, sem umlukti hana, æsti for-
vitni mína eins og áfengt vín. Hún hélt
á brott mjög skjótlega að máltíð lok-
inni, en þegar hún var að fara, bað
ég hana leyfis að mega koma í heim-
sókn til hennar. Hún hikaði snöggvast
við, litaðist um til að vita hvort nokk-
ur væri nálægt okkur, og sagði síðan:
— Já, á morgun, þegar klukkuna vant-
ar fimmtán mínútur í fimm.
Ég bað frú de Rastail að segja mér
eitthvað um hana, en fékk ekki aðrar
upplýsingar en þær, að hún væri ekkja
og ætti fallegt hús í Park Lane. Og
þegar einhver sprenglærður leiðinda-
poki fór að halda fyrirlestur um ekkj-
ur, er hann taldi óhrekjanleg dæmi
sanna, að bæru alla hina beztu kosti