Fálkinn - 18.04.1962, Blaðsíða 31

EIGINMANNSINS
UPPAHALDSMATUR
Þar sem nú fer í hönd páskahátíðin,
þykir mér hlýða að tala dálítið um mat,
því að það er helzti starfi íslendinga
um bænadagana að kýla vömbina. Eins
og þið vitið, kæru lesendur, hefi ég ekki
mikið flíkað einkalífi mínu í þessum
dálkum hingað til, en í þetta sinn ætla
ég að gera undantekningu, og leiða fram
á ritvöllinn mína kæru eiginkonu og
yfirmatráðskonu heimilisins, frú Dögun
Anns. Hún ætlar að fara að dæmi víð-
lesnasta dagblaðs landsins og segja
ykkur frá því, hver sé uppáhaldsmatur
eiginmanns hennar, þ. e. minn. Nú gef
ég henni orðið:
Honum Degi mínum þykir ýmiss mat-
ur góður. Beztur held ég, að honum
finnist maturinn í Naustinu, sérstaklega
þegar einhver býður honum þangað.
Á heimilinu gengur oft á ýmsu við
matborðið, ef ég á að segja satt og
frómt frá, og þar sé ég hann oftast
skipta skapi, því sólskinsskap getur
orðið illt og fúlt, þegar ég skelli soðnum
þorski á borðið hjá honum. Annars
þykja honum kartöflur ágætar, og skal
ég nú segja ykkur, hvernig ég matbý
þær. Ég tek þær úr pokanum, og gæti
þess vandlega að kasta frá þeim, sem
eru orðnar alveg grautlinar. Hinar læt
ég í vaskinn og þvæ vandlega. Ef ang-
ar eða spírur eru farnar að vaxa út úr
þeim, er vissara að brjóta þær varlega
af. Svo leg'g ég kartöfurnar, hreinar og
fínar, í kastarholu og læt buna vatn í.
Þar næst set ég kastarholuna á eldavél-
ina og salta vel, en að því búnu læt ég
disk yfir, því mig vantar lok á kastar-
holuræfilinn. Suðan er látin koma upp,
og þegar soðið hefur út á plötuna dá-
litla stund, heyri ég vanalega frussið
og kem hlaupandi. Minnka ég þá straum-
inn. Þegar kartöfurnar hafa soðið í
nægan tíma, tek ég þær og afhýði.
Loks eru þær tilbúnar, og ber ég þær
fram í grænu skálinni minni. Ef manni
verður það á að sjóða of skamma stund,
verða kartöflurnar glerharðar í miðj-
unni. Ég veit náttúrlega ekki, hvernig
aðrir eiginmenn taka slíku, en minn
maður fer í þriggja daga fýlu.
Kartöflurnar get ég sem sagt alltaf
reitt mig á. En þess verður auðvitað
að gæta mjög vel, að í engu skeiki með
matreiðsluna á þeim. Með kartöflum
má svo hafa ýmislegt kjötkyns. Beztar
þykja Degi minum þar kjötbollurnar.
Ekki er honum sama, hvar farsið er
keypt, og vill hann gjarnan koma með
mér að velja það. Á því verður að vera
réttur litur, ef honum á vel að líka.
Ég kaupi nú orðið alltaf fyrir 15 krón-
ur, því þá fær maður meira, heldur
en ef beðið er um vissa vigt. Búðar-
maðurinn nennir sjaldnast að ragast í
því, þegar hann er búinn að sletta
tveimur sleifum á vigtarskálina, svo
að vanalegast fæ ég einar tvær bollur
extra. Þá er Dagur minn ánægður með
mig.
Bollurnar verð ég síðan að steikja
vel og brúna, en síðan bý ég til sósu.
Að sjálfsögðu hef ég þá kartöflurnar
ómissandi með. Af þessari fæðu borðar
maðurinn minn einar 7—8 bollur og
annað eins af kartöflum.
Svo er það nú eftirmaturinn. Þar eru
nú hæg heimatökin, því bezt þykir
honum skyr með rjóma. Það er líka
einkar handhægt, því þá sleppur mað-
ur við að laga kaffi eftir matinn, því
minn maður drekkur aldrei kaffi ofan
í skyr. En sama gildir með skyrið og
hina réttina, að vanda verður mjög
tilbúninginn. Það má ekki vera súrt, og
alls ekki vill hann graðhestaskyr. Sem
betur fer, þá er nú orðið sjaldgæft að
maður fái hið síðarnefnda, og þakka
ég mínum sæla fyrir það, því ég veit
ekki, hvernig hefði þá farið um hjóna-
bandið hjá okkur.
Nú ég hræri skyrið í hrærivélinni
og nota blöndu af vatni og mjólk til
að þynna það út. Vandlega verður að
gæta þess að vera búinn að hræra
skyrið fyrir fréttir, því minn maður
verður æfur, ef hrærivél er í gangi,
meðan fréttir eru lesnar. Auðvitað set
ég sykur út í, og hæfilegur skammt-
ur í pund svona 8—10 matskeiðar.
Þegar skyrið er orðið mátulegt, en það
verður nok að vera nákvæmt eins og
Dagur vill hafa það, set ég það í skál.
Eiginmaðurinn vill þá fá væna dreif-
ingu af sykri út á. Ég hefi sagt við hann
366 sinnum, að skyrið sé alveg nógu
sætt, því ég hafi atdrei vanizt því að
setja sykur út á skyr, en hann svarar
alltaf, að sér sé alveg sama, því hann
hafi vanizt því að hafa sykur út á
skyrið.
Eftir svona uppáhaldsmáltíð, er Dag-
maðurin nennir sjaldnast að ragast í
vaskað upp á eftir.
Dögun Anns.
FÁLKINN 31