Fálkinn - 18.04.1962, Blaðsíða 22

ÞAÐ VAR eins og Gabrielu hefði verið
gefið utan undir. Arnold Rasmussen
gestur á heimili hennar! Það var svo
ævintýralegt, svo ótrúlegt, að hún hélt
í fyrstu, að hún sæi sýnir. Hún stóð
hreyfingarlaus fyrir framan hann, eins
og dáleidd af augnaráði hans. Arnold
Rasmussen, fyrrverandi elskhugi henn-
ar! Maðurinn, sem einu sinni hafði tekið
hana og barn hennar að sér og sem hún
hafði búið með í næstum fjögur ár...
Henni tókst að þvinga bros fram á
varir sér um leið og hún tók við blóm-
vendi, sem hann rétti henni. Síðan
stamaði hún þessum venjulegu setning-
um og heyrði eins og gegnum þoku orð
Julians Brandt:
— Herra Arnold Rasmussen, félagi
minn.
Til allrar hamingju gerðu blómin það
að verkum, að hún fékk tækifæri til
þess að bregða sér frá andartak. Hún
afsakaði sig og hraðaði sér fram í eld-
húsið. Hún lagði blómin frá sér á bekk-
inn og stóð og hélt hægri hönd um
hjartað. Hvað átti hún að gera? Hvernig
gat hún setið til borðs með eiginmanni
sínum og fyrrverandi elskhuga?
Þúsundir hugsana og möguleika skaut
upp í huga hennar. Hún gat látið eins
og hún hefði fallið í yfirlið. Hún var
helzt á því að gera það. Þá mundi Julian
koma æðandi fram og hjálpa henni upp
í svefnherbergið. A þann hátt mundi
hún losna við að standa augliti til aug-
litis við fortíð sína.
Og það gat alltaf komið fyrir, að
fólk yrði skyndilega veikt.
En þá gagntók hræðslan hana. Hún
sá augu Arnolds fyrir sér. Hvað vildi
hann í rauninni? Ef hann mundi nú af-
hjúpa hana fyrir Julian. Var hann
kominn til þess að ná sér niðri á henni?
Nei, svo lítilmótlegur maður var hann
ekki. En eitthvert gagn þurfti hann að
hafa annað hvort af Julian eða henni.
Annars hefði hann aldrei komið ...
Þegar örvænting hennar var komin
á þetta stig, sá hún skyndilega fyrir sér,
hvað hún átti að taka til bragðs. Hún
varð að fara aftur inn og horfast í augu
við raunveruleikann. Hún varð að leika,
— brosa, hlæja og vera hinn fullkomni
gestgjafi. Vera eðlileg og kvenleg og
sjá um að gesti hennar liði vel. Hún
varð um fram allt að sjá um, að Julian
yrði ánægður með hana og miðdegis-
verðinn.
Hún ætlaði ekki að gefa sig. Hún
ætlaði að berjast til þrautar. Þetta hús
var heimili hennar núna og Julian var
eiginmaður hennar. Bæði hans vegna
22 FÁLKINN
sjálfrar sín og Júrgen litla varð hún
að standa sig.
Þessar hugsanir stöppuðu í hana
stálinu. Skjálftinn hvarf og hún hlaut
aftur mátt sinn. Hún opnaði skáphurð,
tók fram blómsturvasa og setti blómin
í snatri ofan í hann. Síðan gekk hún
hnarreist inn til mannanna tveggja.
— Þið verðið að afsaka, sagði hún
brosandi, um leið og hún gekk fram
hjá þeim inn í borðstofuna og lét vas-
ann á skáp. — Enda þótt maður eigi
marga vasa, er alltaf erfitt að finna
þann, sem hæfir bezt hverju sinni.
Hún sneri sér við og horfði snöggt
yfir matborðið.
— Herrar mínir! Má ég bjóða ykkur
að setjast til borðs.
Hún tók eftir, að Julian leit aðdáunar-
augum til hennar og það hughreysti
hana mjög. Hún talaði í léttum tón um
daginn og veginn og tók að rétta fötin
með forréttinum. Julian skenkti í glösin.
Það var ekki annað að sjá, en þessi máls-
verður hæfist eins og þúsundir annarra.
En allan tímann skynjaði hún spenn-
inginn. Enda þótt ekkert mætti merkja
í andlitsdráttum og hegðun Arnolds
Rasmussens, þá fannst henni, eins og
hann væri ánægður með að leika það
hlutverk, sem hann hefði ákveðið fyrir-
fram.
Mitt í þessum nagandi óróa og angist
veitti hún því jafnframt eftirtekt,
hversu Arnold Rasmussen var glæsi-
legur ásýndum. Nú sem fyrr var auð-
velt að ímynda sér hann sem sjóræn-
ingjakaptein, sjóræningja, sem hafði
varpað frá sér sverðinu og klæðzt nú-
tíma fötum. Húðin í breiðu og kröftugu
andlitinu var sólbrún. Hakan og nefið
vitnuðu um viljastyrk. Svart liðað hárið,
sem óx langt niður á ennið, var þykkt,
en gljáandi og vel greitt.
Arnold talaði um ýmis efni. Engan
sem ekki vissi það fyrir, gat grunað,
að hann og Gabriela hefðu einu sinni
verið í mjög nánum tengslum hvort við
annað.
Hann leit í kringum sig með velþókn-
un. Það var fullt af broshrukkum um-
hverfis blá augu hans.
— Þetta er staður, þar sem manni
finnst eins og maður sé heima hjá sér,
sagði hann. — Og þetta er dásamlegur
miðdegisverður.
Hann leit brosandi til Julians og hélt
áfram.
— Ég má til með að óska yður til
hamingju með þetta fallega heimili
yðar, en að sjálfsögðu fyrst og fremst
með hina ungu og töfrandi eiginkonu
yðar...
Julian brosti. Honum líkaði hólið
bersýnilega vel. Hann hóf glas sitt og
þau skáluðu þegjandi.
Þá var heiti rétturinn borinn fram.
Það var soðinn urriði með indælli sósu,
sem þær Gabriela og Minna höfðu verið
heilan klukkutíma að búa til. Julian
leit í kringum sig.
— Nei, hvernig stendur nú á þessu?
Hef ég ekki gleymt að sækja vínið með
fiskinum, hrópaði hann upp yfir sig. —
Þér verðið að hafa mig afsakaðan. Ég
verð að bregða mér stundarkorn niður í
kjallara að sækja vínið.
Gabriela reis upp til hálfs.
— En kæri Julian! Láttu mig sjá um
vínið . . .
Julian bandaði frá sér með hendinni.
— Ekki til að tala um .. .
Hann reis á fætur og gekk að dyr-
unum. Gabrielu langaði til þess að
hrópa á eftir honum: Skildu mig ekki
eftir eina. Láttu mig ekki vera eftir
eina með þessum manni. En hið biðjandi
augnaráð hennar hvarf um leið og hún
leit til gestsins.
Dyrnar lokuðust á eftir Julian og
fótatak hans fjarlægðist hægt og hægt.
Arnold Rasmussen fór að hlæja, lág-
um, kurrandi hlátri. Það var hæðnis-
glott í bláum, köldum augum hans.