Fálkinn - 17.07.1963, Side 11

Á miðjum heitum júnídegi kom bónda-
strákur ríðandi á feitum, gráum hesti
eftir afskekktum engjavegi. Hagþyrni-
blómin á háu limgerðinu meðfram göt-
unni voru skrælnuð og brún, og villt-
ar ljósrauðar og hvítar rósir voru að
springa út eins og stjörnur í þéttu,
grænu laufinu. Loftið var þungt af ang-
an hins komandi sumars, lykt deyjandi
hagþyrniblómanna, ilmi rósanna og ang-
an hins fullþroskaða grass.
Drengurinn hafði farið úr jakkanum
og hengt hann yfir matarkörfuna, sem
hékk við hnakkinn. Það voru bjórflösk-
ur í körfunni, og jakkinn hlífði þeim
fyrir sólarhitanum.
Hesturinn fór fót fyrir fót, og dreng-
urinn hleypti honum aldrei á brokk.
Stundum stöðvaði hann hestinn og
snerti flöskuhálsana með fingrunum
eins og það væri nauðsynlegt að fara
varlega með bjórinn. Flöskuhálsarnir
voru svalir, en snei'tingin við jakkann
var brennheit.
Bráðlega beindi hann hestinum gegn-
um hvítt híið frá götunni og inn á eng-
ið. Hliðið stóð opið, og hann reið hest-
inum beint yfir bugðótta ljána, sem lá
og þornaði í sólskininu. Þetta var sjö
eða átta ekru land og einn þriðji hlúti
þess hafði þegar verið sleginn. Heyið
var skraufaþurrt undir hófum hestsins,
og hvítu blómin, sem höfðu vaxið inn-
an um grasi, lágu og skrælnuðu í sól-
skininu.
Á hinum enda engisins var maður að
slá, og kona sneri görðunum. Maður-
inn var hversdagslegur í útliti og dökk-
ur yfirlitum. Konan var klædd hvítri
blússu og gömlu grænu pilsi, sem hafði
upplitast, svo að litur þess líktist helzt
litnum á grasinu. sem maðurinn var að
slá.
Drengurinn reið i áttina til þeirra. ú
Sólin var í hádégisstað og skin henn-
ar brennandi og miskunnarlaust. Það
var engin forsæla á enginu fyrir utan
í skugga asks nokkurs, sem óx í einu
horni þess og við víðirunna, sem stóðu
við vatnsból í öðru.
Alls staðar var þögn, og hið mjúka
hljóð hesthófanna i heyinu og suðið í
býflugunum innan um blómin i óslegnu
grasinu virtust gera hana enn dýpri.
Konan rétti úr bakinu, hallaðist upp
að hrífunni, bar hönd fyrir augu og
horfði yfir til drengsins, þegar hún
heyrði hann koma. Maðurinn hélt áfram
að slá, sveiflaði orfinu hægt og reglu-
bundið og sneri baki í konuna. Konan
var dökkhærð og lagleg, hörund henn-
ar mjúkt og dökkleitt, kinnbeinin mjög
há með mjúkum roða. Hún hafði lang-
ar, þykka, svarta fléttu, sem hún vafði
umhverfis höfuðið, svo að hún líktist
sofandi snák, sem hafði hringað sig
saman. Sjálf líktist hún líka snák. Hinn
hávaxni líkami hennar var grannur og
sveigjanlegur og svört augun tindrandi
og skær.
Drengurinn reið til hennar og steig
af baki. Hún sleppti hrífunni, tók um
höfuð hestsins og strauk fingrunum upp
og niður flipann á meðan hann renndi
sér úr hnakknum.
„Getur hann komið?“ spurði hún.
Drengurinn hafði ekki tíma til að
svara, áður en maðurinn kom. Hann
strauk svitann af andliti og hálsi með
óhreinum rauðum vasaklút. Hann var
breiðleitur og varaþykkur og andlits-
drættirnir þunglamalegir. Augun voru
grá og einfeldnisleg. Hörundið á and-
liti hans og höndum var þurrt og brúnt
af sól og veðri eins og á Indíána. Hann
var um fertugt og ofurlítið axlasiginn,
haltur á vinstra fæti og gekk hægt og
gætilega.
„Sástu hann?“ sagði hann við dreng-
inn.
„Hann var efra, þegar ég náði i bjór-
inn,“ sagði drengurinn.
„í Drekanum?“ Hvað sagði hann?“
„Hann sagðist ætla að koma.“
Konan hætti að strjúka flipa hests-
ins og leit upp,
„Þetta sagði hann nú í gær,“ sagði
hún.
„Já, það er ómögulegt að tala við
hann. Hann fer sínu fram,“ sagði mað-
urinn.„Var hann drukkinn?"
„Það held ég ekki,“ sagði drengurinn.
„Hann var fullur í gær.“
Maðurinn þurrkaði sér óþolinmóðlega
um hálsinn, hnussaði fyrirlitlega og tók
þvínæst upp úrið.
„Hálfur dagurinn liðinn, og fjandinn
má vita, hvort hann kemur,“ muldraði
hann.
„Ef Ponto segist koma, þá kemur
hann,“ sagði konan hægt. „Hann kem-
,ur áreiðanlega.“
- „Hvernig veiztu það? Hann gerir
hlútina, þegar hann vill og hvorki fyrr
né seinna.“
„Hann kemur, ef hann segist koma,“
sagði hún.
Drengurinn teymdi hestinn yfir eng-
ið í áttina að askinum. Konan vék úr
vegi fyrir honum og lagði síðan hríf-
una sína á heyhrúgu og fylgdi honum.
Sólin var nú komin úr hádegisstað.
Maðurinn gekk til baka að orfinu og
dró brýnið úr vasa sínum og lagði það
varlega í slægjuna. Um leið og hann
fór úr jakkanum sneri hann sér við og
starði á hvíta hliðið. Hann sá þar engan
og gekk á eftir drengnum og konunni
að askinum.
Undir askinum var drengurinn að
tjóðra hestinn í forsælunni, og konan
að taka upp brauð, kaldar kartöflur og
kjötbúðing. Drengurinn hafði lokið við
að tjóðra hestinn, þegar maðurinn kom
og var að birgja bjórflöskurnar með
heyvisk.
Þegar maðurinn sá bjórinn, mundi
hann eftir nokki’u.
„Þú hefur sagt honum, að bjórinn
væri handa honum,“ spurði hann.
„Hann spurði mig, hver ætti hann,
og ég sagði honum það, sem þú sagðir,“
svaraði drengurinn.
„Það er ágætt.“
Hann fór að brjóta sundur pokann,
sem ljárinn hafði verið vafinn í. Hann
breiddi hægt og vandlega úr pokanum
á grasinu við i'ætur asksins og settist
þyngslalega á hann.
Drengurinn og konan settust við hlið
hans. Hann losaði þúnga hérmannahníf-
inn af belti sínu, opnaði hann og fægði
blaðið á buxnahnéi sínu. Konan sneiddi
niður búðinginn. Maðurinn tók við disk-
fylli af búðingi, brauði og kartöflum,
spýtti tölunni og byi’jaði að stinga í
matinn með hnífsoddinum. Hann át
græðgislega. Þegar hann notaði ekki
hnífinn, notaði hann fingurna og rumdi
og ropaði ánægjulega. Konan lauk við
að skammta búðinginn, sleilcti feiti af
löngum fingrum sínum og byrjaði líka
að eta.
Þau sögðu ekki orð á meðan átu.
Manneskjurnar þrjár horfðu út yfir
hálfslegið engið. Bugðótt ljáin var
byrjuð að hvítna í brennheitu sólskin-
inu. Jörðin titraði í tíbrá í fjarska.
Innan stundar þurrkaði maðurinn
disk sinn með brauðbita og í'enndi nið-
ur matnum með köldu tei, sem hann
drakk í löngum teygum úr blárri könnu.
Þegar hann hafði lokið við að drekka,
hallaði hann höfðinu upp að askinum
og lokaði augunum. Drengurinn lá á
maganum og las í íþróttablaði á meðan
hann át. Loftið var kæfandi heitt, jafn-
vel undir askinum, og það heyrðist ekk-
ert hljóð í hádegiskyrrðinni annað en
hringlið í mélum hestsins, þegar hann
beit hin ungu grænu lauf hagþyrnisins.
En skyndilega reis konan upp til
hálfs, og hinn syfjulegi svipur livarf
af andliti hennar. Maður hafði birzt í
hvíta hliðinu og var á leið vfir engið.
Göngulag hans var í senn reigingslegt
og óstöðxxgt, og við og við staðnæmdist
hann og tók upp handfylli af heyi, sem
hann sleppti síðan aftur. Hann bar orf
og Ijá um öxl. Hún gaf honum nánar
Framhald á bls. 36.
11
FALKINN