Fálkinn - 17.07.1963, Blaðsíða 16

Ásthildur lauk við að raða sjúkra-
gögnum sínum niður í kassann og lok-
aði honum: „Það er frí í skólanum í
dag. Það er ekki á hverjum degi, að
fólk kastar sér fram af musterisbust-
inni og kemur óbrotið niður. Ég var
ekki neitt byrjuð að kenna. Aðkomu-
börnin voru rétt komin austan að og
ég sjálf að koma.“
„Frí. Já auðvitað er ekki nauið með
frídaga hérna,“ sagði Dudda Sidda og
ásetti sér að taka vel eftir sérkennum
þessa fólks. Hver vissi nema Vikan yrði
fegin að fá ferðasöguna og borgaði ríf-
lega. Hún ásetti sér að ræða þetta við
Tedda Óskars og fá hann til að taka
myndir. Sumir ferðamenn sömdu meira
að segja stóreflis bækur um fólkið í
landinu fyrir stórfé og fengu þeim hrós-
að. Aðrir settust á laup hjá karli og
kerlingu og spurðu og skrifuðu kóf-
sveittir, þar til þetta var orðin bók og
komin í verð. Dudda Sidda sá hilla
undir blessaða peningana og sjónvarpið
sitt.
„Teddi, er myndavélin þín ekki í
lagi?“
Grimur gamli tók til máls: „Ég
ætla að biðja ykkur þess, börnin góð,
að segja ekki frá okkur i biöðunum. Það
kom hérna maður í hitteðfyrra og var
við messu, þegar fermt var. Nú var að
16
koma út eftir hann hnausþykk bók um
búandmenn hér og þar á landinu. Þar
lýsir hann guðsþjónustunni okkar.
Hann segir að, allur söfnuðurinn hafi
kysst fermingarbörnin. Fyrr mátti nú
vera en áttatíu manns kyssti tvær telp-
ur í einni lotu! Það liggur við, að telp-
urnar hefni sín á bókinni. Krakkar eru
nú svo fyrtnir á þessum aldri.“
Dudda Sidda horfði undrandi á
manninn: „Lest þú hugsanir?"
„Nei, en ég les blöðin. Þar er tjald-
að því, sem til er. Blaðamennirnir
þjóta eins og byssubrenndir á annað
landshorn, ef hryssa kastar á góu eða
kýr á tvo kálfa, birta myndir af þessu
og annála um allt heimilisfólkið. Og
einhverjum sagðist svo frá, að húsbónd-
inn hafi staðið á axlaböndunum úti á
hlaði. Þessi axlabönd hafa víst verið
einhverjir garmar, fyrst troðið var á
þeim. En ekki þykir mér það frásagnar-
vert bæja á milli, þó að einhver hlutur
liggi á glámbekk.”
Teddi Óskars útskýrði málvenju
höfuðborgarinnar fyrir sveitamanninum
af mikilli lipurð, og bóndi lét sér skilj-
ast, að Vestfirðingar fylgdust ekki með
þróun móðurmálsins.
„Klukkan gengur hægt á Vestfjörð-
um en hún gengur ekki aftur á bak,“
sagði flugmaðurinn.
Dudda Sidda var enn með undrunar-
svipinn á andlitinu: „En hvernig „fatt-
aðirðu", að ég var að hugsa um að
skrifa eitthvað?“
Ásthildur varð fyrir svörum: „Vest-
firðingar eru galdramenn. En hér þurft-
um við ekki að beita neinu kukli. Þú
spurðir eftir myndavélinni. Þessir
frægu ferðalangar voru með myndavél-
ar og óðu um alla kirkju í vaðstígvél-
um, miðandi og smellandi myndavél-
unum á allt og alla, meðan presturinn
var að tóna pistilinn. Þú getur svo
sem ímyndað þér, að enginn einasti
unglingur hugsaði um dýrð skaparans,
meðan á þessum ósköpum stóð. Gamlir
menn eins og hann Grímur hérna, eru
ekki enn búnir að ná sér. Og það er
eins og að nefna snöru í hengds manns
húsi að minnast hér á myndavél."
Teddi Óskars hló. Hann tók vasabók
og sagði íbygginn: „Ég ætla að skrifa
hjá mér veðurlýsinguna og barómets-
stöðuna."
Ásthildur leit á flugmanninn: „Það
er sjálfgefið frí í dag. Þegar þeir fara
með þér til að sækja hafurtaskið úr
vélinni, vilja krakkarnir fara með Og
ég fer lika.“
„Gerðu það. Ég þarf að tala suður.
Svo förum við.“
„Við förum líka,“ sagði Dudda Sidda.
FALKINN