Fálkinn - 17.07.1963, Síða 22

„Hringdu bara í Ferguson á skrif-
stofunni minni. Hann mun sjá um allt.
Gott.. . Strax eftir próf? Dásamlegt!
Gott. Vertu sæll, sonur.“
Hann gekk að mér og tók utan um
mitti mitt og endurtók: „Dásamlegt!
Dásamlegt!" Ég vissi að ég gat auðveld-
lega sýnt honum framan í mig núna,
því að ég vissi, að andlit mitt sýndi
ekki annað en gleði. Frá þessu augna-
bliki skifti ekkert máli. Ég var ekki
lengur hrædd eða særð og mig dreymdi
ekki einu sinni um forna ást okkar.
Allar stundir hugsaði ég um komu hans,
og þótt ég þyrði ekki að sjá fyrir hug-
skotssjónum endurfundi okkar og hin-
ar löngu nætur, þegar hann yrði í hús-
inu og ég gæti ekki komizt til hans,
þá hélt ég áfram að horfa á bryggjuna
og ímynda mér að hann væri að stíga
upp úr hraðbátnum. Ég gat ímyndað
mér hverja hreyfingu líkama hans, er
hann stykki upp og rétti úr sér. Ég
þekkti hvern vöðva í líkama hans og
ég vissi hvernig hann myndi skýla aug-
unum fyrir sólinni og depla augunum
dálítið, andlit hans sviplaust þangað
til hin litla mótstaða hans var brotin á
bak aftur.
Þar sem ég vissi, að það fór mér vel
að vera brún, eyddi ég mestum tíma,
þangað til hann kom, á ströndinni, inni
í sóltjaldi til að geta látið sólina skína
á allan líkama minn. Ég hirti mig betur
en ég hafði gert síðan ég sá hann fyrst.
Anna varð að bursta hár mitt klukku-
stundum saman í einu og ég bannaði
henni að vera með drungalega spá-
dóma fyrir mér.
Ég lék við Dimitri litla og faðmaði
hann mikið, þangað til hann fór að
kvarta: „Mamma, ég er ekki lítil stelpa!“
Ég velti því fyrir mér, hver hefði kom-
ið þessari vitleysu inn í hann og grun-
aði að það væri barnfóstran, sem var
dálítill harðstjóri. „Það eru ekki bara
litlar stelpur, sem geta kysst og kjassað,
litli þyrnótti prinsinn minn. Ég hef
þekkt stráka, sem þótti það mjög gaman
líka,“ og ég hló að hinum vandræða-
lega svip hans. „Mamma gerum göng
alla leið til Aþenu!“ og lítilli stund
síðar. „Nei, gerum þau til Istanbul.
Allt i lagi?“ Og þegar sólin varð of
heit. „Mamma, ég held að Istanbul sé
of langt í burtu — ljúktu því við
göngin.“
Anna hélt áfram að vera skuggi minn
— dekkri og draugalegri en nokkru
sinni fyrr, augu hennar sorgbitin eins
og hún væri að fylgja mér til grafar.
Einu sinni sagði hún: „Ertu ekki
hrædd?“
Ég vissi að ég gat ekki logið að henni.
„Auðvitað er ég hrædd. En ég er mjög
hamingjusöm. Hann er að koma og það
er það eina, sem skiftir mig máli.“
„Þú ferð í hundana svona hlæjandi.“
„Já, ég hugsa að ég geri það. Hvaða
leið er betri til að fara í hundana?“
„Og ekkert annað skiftir máli?“ Hún
at bogin yfir spilum sínum. Ég mundi
'ftir draugunum í sögunum, sem urðu
að drekka ferskt, heitt blóð til að verða
sýnílegir. Innan undir svörtum fötunv
sínum var hún næstum ósýnileg líka.
„Ekkert annað skiftir máli,“ sagði
ég blíðlega.
„Litli drengurinn þinn?“
„Vertu róleg! — nei, það er ekki
neitt svar.. Vesalings drengurinn.
Mér þykir vænt um hann og hann er
svo töfrandi. En ég var aldrei góð móð-
ir. Þú manst hvað ég var hrædd við
að halda á honum, þegar hann var pínu-
lítill. Ég hlýt að hafa verið dæmd til
einhverrar refsingar áður en ég fæddist.
Syndir mínar komu seinna. Er þetta
ekki guðlegt réttlæti, eða hefur mér
sézt yfir eitthvað?"
„Enginn er dæmdur, áður en hann
syndgar. Nema það sé formæling á
honum.“ Hún sagði þetta í guðræki-
legum tón, en brátt spurði hún:
„Kannski það sé móðirin, sem er
komin fram núna?“
„Góði guð, nei!“ hló ég. Sannarlega
hafði ég ekki móðurtilfinningu gagn-
vart Alexis. Þvert á móti, það var barn-
ið í honum, sem ég var hrædd við.
„Hvers konar líf er til fyrir slíka
ást?“ Hún spurði þessa án þess að horfa
á mig, hún leitaði enn í spilunum og
lagði þau niður.
„Ég er ekki hrædd get ég sagt þér.
Ég þarf ekki að hugsa um, hvað muni
ske, þegar ég er fjörutíu og fimm og
hann þrjátíu og fimm. Við endumst
ekki svo lengi, Anna, minn aumi spá-
maður. Við munum koma og fara svona
— uss!“ Hún leit upp, henni varð bilt
við, svo signdi hún sig í flýti. „Hann
mun aldrei sjá mig gamla.“
Hugsunin gerði mig dálítið móður-
sjúka og ég byrjaði að hlæja upphátt,
Thanos nálgaðist okkur barnalegur í
sundskýlunni sinni, brjóst hans var
mikið og loðið. „Þetta er stúlkan mín!
Nú þekki ég þig — þú hlærð aftur.“
Hann settist niður í sandinn og byrjaði
að bera á sig olíuna. Hin hrokknu svörtu
hár loddu við hinar breiðu axlir hans
í litlum bútum.
Ég hló hærra og gat ekki hætt. Ég
gat séð mig og Alexis sem þrumufleyg-
inn — þjótandi gegnum nóttina, brennd
upp af eigin eldi. „Anna spáir miklum
atburðum fyrir son þinn, Thanos. Hún
segir, að Ijós hans muni brenna skært.“
Ég hló og hló, þangað til tár komu í
augun.
Hann leit á gömlu konuna og augna-
blik var það freistandi fyrir hann að
spyrja hana nánar. „Þessi spil — hvílíkt
kjaftæði!11 sagði hann að lokum, en
rödd hans var ósannfærandi. Hún hélt
áfram að vera bogin og óskrafhreyfin
í návist hans.
„Bíllinn ætti að fara að koma,“ sagði
hann. „Viltu koma míð ’ r-' ht.r':-
um skipað upp?“
Ég hætti að hlæja, ég mundi eftir
Alexis í sýningarherbergjunum, hinn
hugmyndaríka, fallega trúðdans hans,
líkt og rússneskur ballettdansari.
„Fljótt, fljótt .hvíslaði ég og reyndi
að halda aftur af æsingu minni.
„Hvað?“
„Já, auðvitað. Ég vil sjá hann koma.
Ég vona, að þetta sé sá sami og hann
dáðist að í sýningarglugganum í
London.“
Ég lá og það gerði hann líka, og
bæði tvö hugsuðum við um sama hlut-
inn, sama manninn og með sömu áfjáðu
eigingirninni. En ást Thanosar var eins
og stór á, sem myndi bera son hans
áfram og mín var eins og hungraður
sjór, sem myndi gleypa hann og melta.
Það yrði ekkert skilið eftir, sagði ég
við sjálfa mig. Það var allt eða ekkert.
Látum það vera allt.
Næsta morgun ruddist Thanos inn í
herbergi mitt og sagði: „Komdu fljótt,
hann er kominn!“
Ég hafði verið sofandi og hélt að
hann segði: „Alex er kominn.“ Óstyrk
af æsingu klæddist ég kæruleysislega
og hljóp út til að slást í fylgd hans.
Saman gengum við til bryggjunnar, og
ég velti því fyrir mér, hvers vegna
hann hugsaði ekki um að fá einn af
þjónunum til að bera ferðatöskur Alex-
is. En ég var hrædd við að opna munn-
inn.
Þegar við komum á bryggjuna, var
ókunnugur bátur þar og lyfti krana. Ég
stóð kyrr og beið og gat næstum séð
Alexis stíga á land. Thanos fór á undan
og talaði og spaugaði við mennina í
landi. Ég gekk til hans og sagði: „Hvers
vegna ekki hraðbátinn?"
„Ó þetta var þægilegra.“ Hann var að
stríða rosknum manni með grátt hár,
og maðurinn var hálf hlæjandi og reiði
legur á svip.
Skyndilega sá ég kranann lyfta löng-
um, reifuðum hlut og sveifla honum
hægt yfir borðstokkinn. Augnablik stóð
ég ringluð og svo skildi ég. Þetta var
bíllinn.
„Og þetta er það, sem þú drógst mig
fram úr rúminu til að sjá?“ hreytti ég
í Thanos.
„En sérðu ekki, þetta er bíllinn hans!“
Hann var ruglaður vegna reiði minnar.
„Nema hvað? Heldurðu að ég hefði
íarið úr rúminu til að sjá bílgarminn
koma?" Ég sneri mér á hælunum og
gekk aftur til hússins, sjóðandi af reiði
og vonbrigðum. Um leið og ég gekk
burtu heyrði ég gamla sjómanninn
pliaedra
22 FÁLKINN