Fálkinn - 17.07.1963, Page 23

spyrja Thanos: „Hvað er þetta, herra
Kyrils? Líkkista?"
Thanos hló hátt. „Ha, ha! Fín lík-
kista! Já þetta er hraðskreiðasta lík-
kista, sem þú hefur nokkurn tíma séð.
Knúð áfram af hundruðum hesta,*‘
hló hann og virtist drukkinn af ham-
ingju. Ég stanzaði, reiði min minnkaði,
og ég heyrði í gamla manninum nær
mér, rödd hans var ásakandi: „Líkkist-
ur þarfnast ekki hesta, herra Kyrilis,
herra, ekki einu sinni likkistur ríka
fólksins. Maður getur komist til hel-
vítis eins hratt í trékassa og bundinn
við ótamda hesta ..
Skyndilega vissi ég, hvers vegna
gamli maðurinn hafði virzt kunnug-
]egur — hann var faðir brjálaða manns-
ins. Hann hafði sömu líkamsbyggingu
og sama hvelfda ennið og rödd hans
líktist djúpum hreimi prestanna. Ég
ímyndaði mér, að hann hlyti að vera
einn af hinum guðræknu ofstækistrúar-
mönnum í þorpinu, og ég velti því fyrir
mér, hvort predikaranir hans um elda
vítis og fall mannsins hefðu ekki gert
son hans brjálaðan.
Döpur í bragði gekk ég hægt heim
að húsinu. Hin glæsta von, sem hafði
geislað hið innra með mér allt frá sím-
talinu við Alexis hafði eyðzt í þeytingn-
um um morguninn og hin ásakandi orð
gamla mannsins féllu eins og blý á sál
mína.
Þegar Anna kom inn í herbergi mitt,
var ég komin í sundföt. Ég hafði ákveð-
ið að bíða ekki eftir Alexis heldur
lieilsa honum kæruleysislega, þegar
hann kæmi. Ég bað hana að koma ekki
með mér á ströndina og segja barn-
fóstrunni að halda barninu í fjarlægð
líka. Ég vildi vera ein og reyna að horf-
ast í augu við það, sem gerðist með
eins köldum huga og ég gæti.
En heit sólin og gljái sjávarins voru
ekki góðir félagar til sjálfskönnunar,
og ég blundaði áður en ég gat fundið
meiningu hins skyndilega ótta, sem
hafði bælt niður hina fagnaðarríku
eftirvæntingu minnar skjótráðu ástar.
I sólbökuðum draumum mínum ók
Alexis tvíhjóla vagni og geystist fram-
hjá mér og gat ekki stöðvað. Vagninn
sjálfur líktist líkkistu og hestarnir voru
með froðu um munninn. Ég vaknaði
hrygg í bragði og með slæman höfuð-
verk. Anna var við hliðina á mér og
ég gleymdi að ég hafði sagt henni að
vera kyrr í húsinu. Ég sagði henni
drauminn og hún hristi höfuðið dapur-
lega. „Phaedra, öil teiknin eru hérna.
Þú getur enn hindrað hann í að koma
eða þú getur farið burt. En þú hlustar
ekki á mig.“
„Það er vonlaust, Anna. Ég veit það.
Það er of seint núna.. Það var of seint
í París, og það var sennilega of seint,
þegar ég fæddist. Ég get ekki dáið frið-
samlega í rúminu, gömul virðuleg frú.
Ef ég á að glatast, skulum við láta það
verða á þann hátt, ótamdir hestar og
allt.“
Hún beygði höfuðið jafnvel enn
lengra niður og haka hennar hvíldi á
brjóstinu. Ég sá, hvað hún var gömul
kona og vorkenndi henni.
„Gleymdu mér Anna, hugsaðu um
Dimitri litla — hann ætti að vera í
þinni vörzlu núna. Ég á ekki annars
úrkosta. Gáðu nú, hvort þú getur náð
í aspirín handa mér.“
„Hvað ef ótömdu hestarnir eru ekki
fyrir þig? Hvað ef hann væri sá, sem
glataðist og þú værir skilin eftir?
Veiztu hverju það líkist að syrgja að
eilífu?"
Það varð þögn. í fjarska gat ég heyrt
fiskimennina hrópa yfir netum sínum
og brimhljóðið deyfði allt og dreifði úr
því.
Alexis, komdu fljótt, hugsaöi ég
Komdu og lofaðu mér að sýna þér
heiminn minn. Hann er hjátrúarfull
kona, saklaust barn og metnaðargjarn
miðaldra maður. Geta þau komizt á
milli ástar okkar?
Ég sýni þér olívugarðana og víngarð-
ana, gömlu hofin og nýju þjóðvegina,
sem liggja framhjá þeim, gömlu kon-
urnar með sjölin og hina hrokafullu
yfirstétt. Það er bara einn hlutur, sem
ég get ekki gefið þér -— skip . . .
Ég skildi Önnu eftir á ströndinni.
Það var að minnsta kosti enn einn dag-
ur til að eyða í sjálfsskoðun og von og
því minna, sem ég sæi af henni, því
betra. Þetta kvöld bauð ég fjölda fólks
í kvöldverð og á eftir dönsuðum við og
drukkum heilmikið. Ég drakk of mikið
og vonaði að komast í ölvímu, sem
svæfði allar tilfinningar mínar. Mér
tókst það ekki alveg, en timinn leið
nógu fljótt og það var of mikill hávaði
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN
23