Fálkinn - 17.07.1963, Page 25

— Það heM ég ekki og þú ert ekki
sá fyrsti, hvíslaði hún.
— Hver var hann?
— Ég vil ekki tala um það. Ég hata
hann. En síðan hefur enginn .. .
Það voru ekki aðeins orðin heldur
einnig hreimurinn í rödd hennar sem
gáfu honum til kynna, að ekki væri
ráðlegt að ræða þetta mál frekar að
sinni. í staðinn strauk hann henni um
hárið og hvíslaði í eyra henni:
{ — Það skiptir mig engu hvort einn
maður hefur komið við sögu í lífi þínu
eða þúsund. Það hafa fjölmargar kon-
ur komið við sögu i lífi mínu og ég
» ætla ekkert að leyna þig því. Þess kon-
ar ást get ég fengið án minnstu fyrir-
hafnar og það er ekki þess vegna sem
ég bað þig um að koma með mér heim.
Ef þú vilt tala um hann, þá skaltu
gera það. Annars skaltu láta það vera.
Þú skalt vera hér hjá mér í nótt. Þú
hefur gott af því að finna, að maður
getur ekki bjargast einn í veröldinni
til langframa.
Oið hans róuðu hana. tiun lann aö
nú leið hennj betur en áður. Hún vissi
að það sem hann sagði var satt, að
hann mundi aldrei krefjast af henni
meira en hún var reiðubúin til að láta
honum í té.
Hún sofnaði í örmum hans, eins og
barn í móðurfaðmi
ÞEGAR HÚN VAKNAÐI var þegar
tekið að birta af degi. Hún sneri sér við.
Hann var vakandi og mætti augnaráði
hennar.
— Hefur þú ekki sofið, spurði hún.
— Jú, svolitið.
— Hvað hefurðu verið að gera?
— Hugsa. Um þig. Um mig. Um okk-
ur . . .
Hún hafði verið hjá honum alla nótt-
ina. Hún vissi að i rauninni hlaut henni
að finnast það fáránlegt og hræðilegt.
En svo var ekki. Þvert á móti fannst
henni nú eins og nýr kapituli hefði
hafizt í lifi hennar. Hér eftir mundi
ekkert verða eins og áður. Þegar hún
leit yfir farinn veg, fannst henni eins
og líf hennar hefði verið óraunveru-
legt og snautt, þar til nú.
— Ég verð að fara heim. sagði hún
lágt. — Ef einhver þarf að ná í mig
og sér, að ég hef ekki sofið í rúminu
mínu í nótt, þá verður áreiðanlega far-
ið að óttast um mig.
— Ég skil það. Ég skál aka þér heim.
—- Nei, það er ekki....
---Ekki alla leið, Christel. Bara ofur-
litið á leið.
— Snúðu þér undan, bað hún og reis
á fætur. Hún klæddi sig inni á bað-
herberginu og þegar hún kom aftur inn
í svefnherbergið var hann einnig klædd-
ur.
Þau læddust hljóðlega niður stigann
sem lá framhjá þeim hluta hússins, sem
bróðir hans átti. Úti á götunni stóð bíll-
inn döggvotur í morgunskímunni.
Hann ók hægt gegnum bæinn. Kyrr-
látar göturnar voru eins og nýbaðaðar.
Nokkurn spöl frá sjúkrahúsinu stanz-
aði hann.
— Góða nótt, Christel, sagði hann. —
Eða öllu heldur góðan dag. Viltu borða
með mér kvöldverð aftur í kvöld. Jafn-
vel þótt við séum búin að biðja hvort
annað fyrirgefningar?
Spurning hans gladdi hana. Hún vís-
aði á bug óttalegum hugsunum sem
höfðu ásótt hana meðan þau óku um
bæinn — tilhugsunin um það að hann
mundi aðeins kveðja hana og síðan
yrði hún að strika yfir þennan atburð
og allt yrði aftur snautt og dautt eins
og það hafði verið undanfarin ár.
— Já, gjarna. Ég á frí í dag.
— Þú getur sýnt mér hæfileika þína
sem húsmóðir í eldhúsinu mínu heima.
Viltu það?
— Já sagði hún. — Ég get þá verzl-
að síðdegis í dag.
— Það er einmitt það, sem ég hafði
hugsað mér. Ég sæki þig um sexleytið.
Hann rétti fram hendina og tók um
hnakka henni og kyssti hana. Síðan lét
hann hana fara og hún gekk út úr
bílnum, sem hvarf 1 áttina að borginni
EYRR í lífinu hafði hún
verið eins glöð og hamingjusöm og
þessa morgunstund. Það var ferskt loít
og svalandi andvari. Hún hljóp við íót
í áttina að sjúkrahúsinu og fannst eins
og hún hefði aldrei verið eins létt á
fæti. Hún gekk rakleitt framhjá nætur-
verðinum. Þegar var búið að kveikja
ljós í sumum gluggum, en henni tókst
að komast upp í herbergið sitt án þess
að mæta nokkrum.
Þegar hún fór úr kjólnum, minntist
hún þess hvernig hann hafði klætt hana
úr honum kvöldið áður, og þegar hún
hafði afklætt sig til fulls, stóð hún dá-
góða stund fyrir framan spegilinn. í
fyrsta skipti virti hún fyrir sér sinn
eigin líkama — eins og hún vildi sjá
hann með augum hans. Allt í einu
gladdist hún yfir því, að hún var vel
vaxin hvar sem á hana var litið.
Hún brá sér í náttkjól og lagðist í
svöl sængurfötin. Hún ætlaði að sofa í
nokkra tíma, og síðan ætlaði hún að
hitta hann aftur. Hún vissi ekki hvers
vegna, en hún var ekki hið minnsta
hrædd lengur, heldur full eftirvænt-
ingar.
ÞEGAR HÚN VAKNAÐI var klukk-
an þegar orðin þrjú. Hún settist upp
í rúminu svefndrukkin og furðaði sig
á því, að hún skyldi hafa sofið svona
lengi. Ekkert hljóð heyrðist í húsinu.
Systurnar sem verið höfðu á nætur-
vakt sváfu sennilega og hinar voru að
vinna úti i sjúkrahúsinu. Þær sem áttu
frí eins og hún voru líklega allar komn-
ar í bæinn.
Hún stóð á fætur og klæddi sig.
Hvað átti hún að kaupa til kvöld-
verðarins? Eitthvað einfalt varð það að
vera, því að hún var enginn snillingur
í matartilbúningi. Geðjaðist ekki flest-
um karlmönnum bezt að kjöti? Hún
ákvað að kaupa hakkað kjöt. Það var
fljótlagað og gott.
Hún tók veskið sitt og hraðaði sér
niður stigann. Það var glaðasólskin og
sóiin speglaðist í gluggum hússins. Hlið-
ið stóð opið upp á gátt og í tilefni af
því varð henni hugsað til þess að nú
var heimurinn utan sjúkrahússins einn-
ig hennar. Áður hafði sjúkrahúsið verið
einj vettvangur hennar.
Inni í varðstofunni var vörðurinn ein-
mitt að flokka niður kvöldblöðin. Nokkr-
ir stórir blaðabunkar stóðu við fætur
hans. Hún sá forsiðu tveggja blaðanna
Augu hennar staðnæmdust við feitletr-
aðar fyrirsagnir. Hún las þær hægt,
síðan aftur og aftur eins og hún tryði
ekki sínum eigin augum:
Fimm ára gömul stúlka foreldralaus
í annað sinn!
Munuð þér eftir tökubarninu frá Vrá.
Það var sama barnið sem missti báða
foreldra sína í bílslysi fyrir nokkrum
dögum.
Hún hrökk við eins og við vondan
draum. Varðmaðurinn stóð við hlið
henni með eitt blaðanna i hendinni og
sagði:
Framhald í næsta blaði
FÁLKINN 25