Fálkinn - 17.07.1963, Síða 32

Kcniiedy
B'rarnh. af bls. 13.
a.okumenn slyppir og snauðir höfðu
komið ofan úr Andesafjöllum.
Skæruliðar þessir höfðu annars kom-
ð víðs vegar frá og með öllum mögu-
legum farartækjum. Þeir styttu sér
stundir við rommdrykkju, meðan þeir
biðu eftir fyrirskipunum um að upp-
reisnin skyldi hefjast.
Þegar ekki var að vænta fleiri liðs-
manna, kom E1 Toro út úr húsi þeirra
félaga ásamt Leoncio Garda og José
Lugo. Auk þeirra hafði kínverska al-
þýðustjórnin sent liðsforingja nokkurn
til þeirra, en hann átti að þjálfa þennan
sundurleita lýð.
— Við göngum til Caracas, hrópaði
E1 Toro. — í kvöld sláum við upp
tjöldum fyrir framan borgina. Þar mun
mæta okkur liðsauki, svo að við verðum
færir um að umkringja byggingar ríkis-
stjórnarinnar. Á sunnudaginn, þegar
forsetinn kemur, þá ráðumst við inn í
borgirnar og ryðjum okkur braut til
forsetahallarinnar. Fólkið í Caracas
mun gera uppreisn og sameinast okkur.
Þúsundirnar munu bjóða okkur vel-
komin. Áður en dagur er að kvöldi er
Venezuela orðið alþýðulýðveldi. og
Castro mun senda okkur liðsauka, ef
með þarf til þess að ryðja úr vegi
bandarískum heimsvaldasinnum.
Skæruliðarnir hrópuðu upp yfir sig í
fögnuði. Og liðinu var deilt niður í
flokka, tuttugu í hverjum og sérhver
fékk byssu og skotfæri. Liðið lagði af
stað niður fjallið áleiðis til Caracas,
sem var 160 mílur í burtu.
En á meðan skæruliðarnir marseruðu
uður fjallveginn áleiðis til höfuðborgar-
;nnar, héldu félagar þeirra í Caracas
uppi látlausum sprengjuárásum til þess
að villa her og lögreglu sýn. Þeir brut-
•ist meðal annars inn í útvarpsstöðina
og sendu út boð til fólksins um að taka
ekki á móti Kennedy forseta. Hann
ikyldi ekki fá að gera Venezuela að
handarískri nýlendu.
En samt sem áður tókst uppreisnar-
'önnunum ekki að blekkja lögreglu og
°r. Eftirlitskopti frá hernum kom auga
\ skæruliðasveitina á leiðinni til Cara-
-as og jafnskjótt og það varð kunnugt,
■•’ndi ríkisstjórnin út sveit orrustuflug-
ála, sem splundraði lestinni og skæru-
;ðarnir flýðu sem fætur toguðu. Upp-
eisnartilraunin hafði mistekizt. Upp-
eisnarmenn voru strádrepnir og val-
kösturinn varð stór í Yaracuy-fjöllun-
im. En höfuðpaurar þessa uppþots
sluppu. Tveir þeirra náðust þó aftur
og játuðu sekt sína. En sá kúbanski
komst undan. Hann hafði samt sem
áður ekki látið sér segjast við hina mis-
heppnuðu uppreisnartilraun. Hann valdi
íér góðan stað meðfram stræti nokkru,
sem Kennedy forseti átti að fara um og
beið þar, tilbúinn til að kasta hand-
sprengju á forsetann. En einmitt þegar
hann ætlaði að kasta, stanzaði lögreglu-
hjónn nnHnn- mótorhjól sitt og starði
32 FÁLKINN
á hann. Kjarkur E1 Toro var rokinn út
í veður og vind. Hann skalf allur og
hikaði við að kasta sprengjunni. En
þegar hann áttaði sig var skrúðfylk-
ingin með forsetanum komin framhjá.
Það var ekki annað að gera fyrir hann
en halda aftur til Havana, þar sem biðu
hans óblíðar móttökur, því að honum
hafði mistekizt það, sem honum hafði
verið falið að gera.
Föriu lil ísafjarðar
Framh. af bls. 31.
goða höfuðstaðarins. Börn þessi og ung-
menni voru einkar prúð og héldu sig
í hæversklegri fjarlægð.
Teddi Óskar.s hvíslaði að Duddu
Siddu: „Þú verður beðin um rithönd-
ina þina.“
„Allt í lagi,“ svaraði hún stutt í
spuna. „Ekki skil ég, að þeir skrifi allir
fegurðarskrift hér, frekar en ég.“
En enginn bað um neitt. Listafólkið
staðnæmdist ósjálfrátt á bryggjusporð-
inum og horfði með spyrjandi eftir-
væntingu inn í þorpið.
Vonin lætur sér aldrei til skammar
verða. Frá þorpinu kom hávaxinn, rösk-
legur maður í gráum frakka og stefndi
beint út á bryggjuna. Ekki gat hann
átt erindi þangað til vinnu. Og ekki
var báturinn með póst. Ætti hann van-
talað við .skipverja, gat hann víst beðið
þess, að þeir kæmu heim. Maðurinn
var áreiðanlega kominn vegna ferða-
langanna. „Líklega bæjarstjórinn,“
hvíslaði Dedda og lagaði tösku og
hanzka í hendi sér, eins og hún hélt,
að snyrtilegast þætti í Yndisþokkaskól-
anum,
Maðurinn kom nær, bauð góðan dag,
heilsaði gestunum með handabandi og
nefndi sig Þorgils Þorgilsson. „Ég er
formaður björgunarsveitarinnar „Báru-
fleygs", bætti hann við, lítið eitt vand-
ræðalegur, eins og honum þætti óvið-
eigandi að segja sjálfur frá því, að hann
væri yfirmaður.
Þau litu hvert á annað, en áttuðu
sig og tóku fegins hendi þeirri gest-
risni, sem bauðst, þó að hún kæmi ekki
úr þeirri átt, sem hennar var helzt
að vænta.
Þorgils Þorgilsson bauð ferðafólkinu
heim með sér. Á leiðinni talaði hann
um veðráttuna, einkum sjóveður, og
mundi á hvaða klukkustund hann gekk
upp með nóvemberveðrið í fyrra, og
hvenær því tók að slota. Þau mundu
ekki glöggt eftir nóvemberveðrinu. Það
eru svo oft vond veður og alltaf eitt-
hvert veður, svo að ekki er auðvelt
að muna hvert um sig.
Kona björgunarsveitarformannsins
stóð í dyrum úti, miðaldra, geðfelld
og vel klædd. Hún tók móðurlega við
yfirhöfnum gestanna og kvaðst vona,
að ekki væri kalt inni. Hún opnaði
hurð inn að lítilli stofu. Þar voru mynd-
ir af tveimur skipum. Annað var segl-
skip, hitt togari. Á öðrum vegg var
heiðursskjal í umgerð, með skrautletr-
uðu nafni eigandans, Jóns Þorgilssonar.
Á hlið við skjalið var allstór mynd
af ungum, sviphreinum manni.
í einu horninu var talstöð.
Fjölskyldumyndir voru nokkrar á
skáp: Gamall, skeggjaður maður með
sjóhatt, skírnarbarn, fermingardrengur,
ungur maður í sjóklæðum — — -—.
Hvítur javadúkur var á skápnum með
þessum sígilda saumi, sem kenndur er
við Harðangur, og stendur af sér öll
tízkumoldviðri.
Húsmóðirin opnaði hurð inn að ann-
arri stofu, lítið eitt stærri. Þar var borð
á miðju gólfi, hlaðið ilmandi réttum,
— já, hreint og beint rjúkandi heilag-
fiski.
„Ég var svo heppin, að ná í alveg
glænýja smálúðu,“ sagði konan og lét
fólkið setjast.
Þorgils bað afsökunar. Hann varð að
tala við mann í næsta húsi, og minnti
konuna á að líta eftir talstöðinni. Hún
fór fram fyrir og lokaði á eftir sér.
Rétt í því lét talstöðin í fremri stof-
unni til sín heyra. Formaðurinn á Tálkn-
anum var að láta vita af sér. Honum
leið vel, en hélt, að farið væri að undr-
ast um bátinn. Konan hringdi síman-
um og lét einhverja Katrínu vita, að
Tálkninn væri á heimleið.
Það var ekki flogið næstu daga.
Vestfjarðafarið var í lamasessi og
austanátt þrá. Aftur á móti lagðist
Esja rólega og œðrulaust að bryggj-
unni á Fagureyri á norðurleið. Hún
flutti skipbrotsmönnunum bréf, dag-
sett daginn eftir að fregnin kom um
björgun þeirra.
Dudda Sidda las bréfið frá manni
sínum, þar sem hún sat í stofu slysa-
varnaformannsins og spurði spil. Mað-
yrinn hennar sagði svo:
„í gleði minni yfir því, að þú ert
heil á húfi, hef ég ákveðið Danmerkui’-
ferðina á friðarþingið. Sjónvarp skaltu
ekki hugsa um framar. Aldrei skaltu
fara út í tvísýnt veður til fjárafla vegna
þess ámátlega skrapatóls, að mér heil-
um og lifandi, Signý mín--------.“
Hún las ekki lengra í bráðina, því
að Dedda rak upp skræk yfir sínu bréfi.
Hún fleygði því til vinkonu sinnar, og
Dudda Sidda las í hljóði:
„Elsku Dagbjört mín, þegar ég frétti,
að þú værir lifandi, sagði ég við sjálf-
an mig: Ekki dugir lífið eitt — held-
ur nýtt líf. Ég seldi nýju íbúðina í dag
og flutti í þá gömlu í Vesturbænum.
Hún er 80 fermetrar, eins og þú manst,
og helmingi minni en hin. En þetta
nægir okkur tveimur. Ég seldi líka nýju
húsgögnin, og þar bættust mér 100 þús-
und krónur. Gömlu húsgögnin okkar
sótti ég vestur á Seltjarnarnes til
mömmu. Nú getum við lifað konung-
lega. Ég þarf ekki að vinna eins og
galeiðuþræll og éta margarín. Og þú
þarft ekki að fljúga galandi út og suð-
ur til að krækja í peninga. Hver veit
nema við höfum nú efni á að eignast
börn. En mest þykir mér varið í það,
hvað okkur hlýtur að ganga vel að
sofa, svona áhyggjulaus. Ég hugsa, að
þrætur okkar hafi bara stafað af svefn-
Framh. á bls. 38.