Fálkinn - 03.02.1964, Blaðsíða 8

árinnar. Hún myndi kvefast og
deyja síðan. Hún myndi ioks
vera laus við mig.
,,Haíðu að minnsta kosti með-
aumkun með barni okkar,“
sagði Marta. „Hættu ekki lífi
þess að ástæðulausu.“
Hún sakaði mig um að leika
mér að ást hennar, um að ég
reyndi hana svo mikið, að hún
þyldi ekki meira. Þegar ég
mætti slíkum þráa, endurtók
ég orð föður míns við hana, hún
héldi fram hjá mér með hverj-
um sem væri, en hún gæti ekki
blekkt mig lengur.
„Það er aðeins einn hlutur,
sem aftrar þér að láta undan
mér,“ sagði ég. ,,Þú væntir eins
af elskhugum þínum hingað í
nótt.“
Hvernig gat hún svarað svona
brjálæðislegum og óréttmætum
ásökunum. Hún sneri sér und-
an. Ég ásakaði hana fyrir að
stökkva ekki upp á nef sér við
móðganir mínar. Ég hélt svo
vel á spilunum, að hún féllst
loks á það að eyða nóttinni með
mér með því skilyrði að við
værum ekki kyrr í íbúð henn-
ar. Hún vildi ekki fyrir nokk-
urn mun gefa húseigandanum
tækifæri til að segja við sendi-
boða foreldra minna daginn eft-
ir, að hún væri þar.
En hvar áttum við að sofa?
Við vorum eins og börn, sem
standa á stól og grobba af því
að vera höfðinu hærri en full-
orðið fólk. Kringumstæðurnar
höfðu lyft okkur upp, en við
vorum þeim ekki vaxin. Og ef
reynsluleysi okkar lét viss flók-
in mál sýnast einföld í okkar
augum, þá átti hið gagnstæða
sér einnig stað, að einföld mál
sýndust okkur flókin. Við höfð-
um aldrei þorað að nota pipar-
sveinaíbúð Páls. Mér hafði
fundizt, að ekki væri unnt að
útskýra fyrir gæzlukonunni,
þegar maður legði pening í lófa
hennar, að við myndum koma
þangað við og við.
Þess vegna yrðum við að sofa
á hóteli. Ég hafði aldrei verið
á hóteli. Það skelfdi mig að
stiga yfir þröskuld hótels.
Bernskan er reiðubúin að
bera fram afsakanir. Það er
óhjákvæmilegt,að börn skrökvi,
þegar þau eiga að standa for-
eldrunum reikningsskap gerða
sinna.
Mér fannst nauðsynlegt að
réttlæta sjálfan mig, jafnvel í
augum þýðingarlítils skrif-
stofumanns í hóteli.
Og af þessari ástæðu lét ég
svo sem við þyrftum að hafa
með okkur tau og snyrtihluti
og lét Mörtu pakka þeim niður.
Við ætluðum að biðja um tvö
herbergi, það yrði litið svo á,
að við værum systkin. Ég
hefði aldrei þorað að biðja um
eitt herbergi, því vegna hins
lága aldurs míns, áldurs, sem
gerir það að verkum að manni
er vísað út úr spilavítum, átti
ég það á hættu að verða fyrir
niðurlægingu.
Ferðalagið klukkan ellefu að
kvöldi var óendanlegt. Það voru
tvær aðrar manneskjur í klefa
okkar: kona, sem fylgdi bónda
sínum, kapteini í hernum til
Gare de l’Est. Hvorki var hiti
né ljós í vagninum. Marta
þrýsti höfðinu að votri rúðunni
og lét undan duttlungum
grimmlynds ungs drengs. Ég
skammaðist mín einhvern veg-
inn og þjáðist, þegar ég hugs-
aði, að Jacques, sem var alltaf
svo blíður við hana, ætti frekar
ást hennar skilið en ég.
Ég gat ekki stillt mig um
að hvísla varnaðarorðum fyrir
sjálfan mig. Hún hristi höfuðið.
,,Ég vildi heldur vera óham-
ingjusöm með þér,“ tautaði
hún, „en hamingjusöm með
honum.“
Hér var ein af þessum ástar-
játningum, sem hafa enga þýð-
ingu og maður roðnar, ef mað-
ur á að endurtaka þær, en láta
manni þó hitna um hjartaræt-
ur, þegar varir ástvinarins
mæla þær fram. Ég ímyndaði
mér jafnvel, að ég skildi orð
Mörtu. Hvað þýddu þau annars
raunverulega? Gettur maður
verið hamingjusamur með ein-
hverjum, sem maður elskar
ekki?
Ég velti því fyrir mér þá og
ég velti því fyrir mér enn, hvort
ástin leyfi manni að þrífa konu
af örlögum, sem geta verið full
af rósemi, þótt þau séu aðeins
í meðallagi. „Ég vildi heldur
vera óhamingjusöm með
þér.....“ Innihéldu þessi orð
ekki ómeðvitað ásökun? Ef-
laust hafði Marta lifað gleði-
stundir með mér, sem hún
hefði ekki getað látið sig
dreyma um með Jacques af því
að hún elskaði mig, en gáfu
þessir hamingjutímar mér rétt
til að pynda hana?
Við fórum út við Bastille.
Og kuldinn, sem mér fannst svo
auðvelt að þola, af því að ég
gat ekki hugsað mér neitt
hreinna í öllum heiminum, var
verri á þessari stöð en hitinn
í nokkurri hafnarborg og skorti
auk þess þá gleði, sem bætir
manni hann upp. Marta kvart-
aði um krampa. Hún ríghélt
í handlegg minn. Aumkunar-
verðir elskendur, minnislaus á
æsku okkar og fegurð, beygð-
um við okkur eins og tveir
betlarar.
Mér fannst það nú hlægilegt
ástand, að Marta skyldi vera
kona ekki einsömul og ég gekk
um niðurlútur. það var langt
frá því að ég fyndi til nokkurs
föðurlegs stolts.
Við reikuðum stefnulaust um
í köldu regninu milli Bastille
og Gare de Lyon. Fyrir framan