Fálkinn - 03.02.1964, Síða 9

RAYMOIVD
RADIOUET
er veikt
hvert gistihús bar ég fram
vesældarlega afsökun fyrir að
fara ekki inn. Ég sagði Mörtu,
að ég væri að leita að sóma-
samlegu gistihúsi, gistihúsi fyr-
ir ferðamenn og enga nema
ferðamenn.
Við Place de la Gare de
Lyon var erfitt fyrir mig að
komast hjá því að ræða málið.
Marta skipaði mér að binda
endi á þessa martröð.
Meðan hún beið fyrir utan,
fór ég inn 1 anddyrið í von um
ég veit ekki hvað. Hótelþjónn-
inn spurði mig, hvort ég vildi
taka herbergi á leigu. Það hefði
verið auðvelt að segja já. Það
hefði verið of auðvelt og ég
leitaði að afsökun eins og gisti-
húsaþjófur sem staðinn er að
verki og spurði manninn um
frú Lacombe. Ég spurði um
hana rjóður í kinnum og óttað-
ist að hann myndi svara: „Ertu
að reyna að vera fyndinn, ungi
maður? Hún er úti á götu.“
Hann leit í skrána, mér hlaut
að skjátlast um heimilisfangið.
Ég fór út og sagði Mörtu, að
það væru engin herbergi til og
að við myndum ekki fá neitt
í hverfinu. Ég andaði léttar
aftur. Og ég gekk hraðar eins
og þjófur á flótta.
Nokkrum mínútum áður
hafði hvötin til að flýja þessi
gistihús, sem ég ætlaði til með
Mörtu, útrýmt allri hugsun um
hana. Nú horfði ég á vesalings
barnið. Ég hafði hemil á tárum
mínum og þegar hún spurði,
hvar við gætum fengið húsa-
skjól, bað ég hana um að láta
ekki vitfirring standa við orð
sin heldur vera skynsöm og
fara aftur til J . .. og ég færi
heim til foreldra minna. Brjál-
aður. Skynsemi. Hún brosti vél-
rænt þegar hún heyrði þessi
tilfinningasnauðu orð.
Bakaleiðina gerði skömm
mín áhrifamikla. Þegar Marta
var svo smekklaus að segja:
„Þú hefur hegðað þér mjög
illa,“ reiddist ég og sakaði hana
um skort á göfuglyndi. Ef hún
þagði aftur á móti og virtist
fyrirgefa, þá greip mig ótti um
það, að hún hegðaði sér þannig,
af því að hún áliti mig sjúkan
og brjálaðan. Svo að ég unni
henni engrar hvíldar, þangað
til ég hafði knúið hana til að
segja, að hún hefði ekki gleymt
að hún fyrirgæfi mér. Ég mætti
samt ekki notfæra mér mildi
hennar og að einhvern tíma,
þegar hún væri orðin þreytt á
illri meðferð minni á sér,
myndi þreytan verða sterkari
en ástin og hún myndi yfirgefa
mig. Þegar ég neyddi hana til
að tala svona kröftuglega til
mín, þótt ég tryði ekki hótun-
um hennar, fann ég til indæll-
ar kvalar. Svo þreif ég utan
um Mörtu og faðmaði hana
ástríðufyllra en nokkru sinni
áður.
„Segðu aftur, að þú ætlir að
yfirgefa mig,“ stundi ég og
þrýsti henni að mér. Hún var
hlýðnari en nokkur þræll eins
og miðillinn einn getur verið
og endurtók fyrir mig setning-
arnar, sem höfðu enga þýðingu
fyrir hana.
Þetta kvöld, þegar ég reikaði
frá gistihúsi til gistihúss, varð
áhrifaríkt, Þótt ég yrði varla
var við það, vegna þess að það
fylgdi í kjölfar svo mikillar
vitleysu. En ef ég hélt að heilt
æviskeið væri hægt að haltra
svona áfram, þá skildi Marta
að minnsta kosti á því augna-
bliki allt, þar sem hún hjúfr-
aði sig í horni klefans á á baka-
leiðinni, dauðþreytt, niðurbrot-
in með glamrandi tennur. Hún
getur jafnvel hafa skilið, að
ferðin þetta ár hefði verið farin
í vagni með villtum hestum
fyrir og henni gat aðeins lokið
í dauðanum.
Næsta dag kom ég að Mörtu
í rúminu eins og venjulega. Ég
vildi fara upp í til hennar, en
hún vísaði mér blíðlega frá.
„Mér líður ekki vel,“ sagði
hún. „Það er bezt fyrir þig að
fara. Þú mátt ekki vera nálægt
mér, þú kvefast af mér.“
Hún var með hósta og nokk-
urn hita. Hún sagði við mig
brosandi, til að svo liti ekki
út sem hún væri að ávíta mig,
að henni hlyti að hafa orðið
kalt kvöldið áður. Þrátt fyrir
það, að hún væri í uppnámi,
vildi hún ekki láta mig sækja
lækni.
„Þetta er ekkert,“ sagði hún.
„Allt, sem ég þarfnast, er að
halda á mér hita.“
í sannleika sagt vildi hún
ekki afhjúpa sig í augum
gamals fjölskylduvinar með því
að senda mig sjálfan eftir lækn-
inum. Neitun Mörtu létti af
mér áhyggjum. En þær komu
aftur af jafnvel enn meiri
krafti, þegar ég var að fara
heim til að borða hjá foreldr-
um mínum og Marta bað mig
að koma við heima hjá læknin-
um og skilja þar eftir bréf.
Næsta dag mætti ég læknin-
um í stiganum, þegar ég kom
til Mörtu. Ég þorði ekki að
spyrja hann, en horfði rannsak-
andi á andlit hans. Hinn rólegi
svipur hans vakti hjá mér
traust
Ég fór inn í íbúð Mörtu.
Hvar var hún? Svefnherbergi
hennar var autt. Marta grét
með rúmfötin yfir höfðinu.
Læknirinn hafði skipað henni
að vera inni, þangað til hún.
æli barnið.
Auk þess myndi hún þurfa
að búa hjá foreldrum sínum,
þar sem ástand hennar krafðist
vissrar umönnunar. Það var
verið að stía okkur í sundur.
Við höfnum óhamingjunni, af
því að okkur finnst við eiga
hamingjuna eina skilið. Það, að
ég gerði ekki uppreisn gegn
þessum aðskilnaði, var enginn
vottur hugrekkis. Það var ein-
ungis það, að ég skildi ekki
og hlustaði heimskulega á úr-
skurð læknisins eins og dæmd-
ur maður á dóm sinn. Ef hann
verður ekki beygður, tekur
fólk það sem hugrekki. En það
er það alls ekki, það er frekar
skortur á ímyndunarafli. Það
er fyrst þegar hann er vakinn,
daginn sem á að lífláta hann,
að hann heyrir dóminn. og
þannig skildi ég fyrst, þegar
okkur var tilkynnt, að vagn-
inn, sem læknirinn sendi væri
kominn, að við myndum ekki
geta hittzt framar. Hann hafðl
lofað að láta engan vita af þvl,
að Marta hafði krafizt þess að
Framhald á bls. 38.
FALKINN
9