Fálkinn - 03.02.1964, Qupperneq 16

Mér datt ekki annað í
hug' en fyrsti fundur okkar
Johnny Brants hefði orðið
fyrir hreina tiiviljun þegar
hann birtist á veginum rétt
í því að hjólbarði sprakk ó
bílnum mínum. Eg var á
lciðinni heirn frá tengda-
móður minni og hann hjálp-
aði mér við að skipta um
hjól. Ég varð hrifin af
honum þegar í stað og eftir
því sem ég hitti hann oftar
varð ég ástfangin af honum.
Hjónaband okkar Pauls var
í ólagi. ; Hann var mála-
færslumaður og starfið tók
allan tíma hans. Hann hafði
ekki veitt mér þá umhyggju
og ástúð, sem ég hafði þráð.
Þess vegna þráði ég
ákaft samverustundir okkar
Johnnys, eftir að við kynnt-
umst, og ekkert hefði skyggt
á hamingju mína, ef hann
hefði ekki verið svo ein-
kennilega dulur. Hann bauð
mér að vísu heim til sín,
til „Akurlendanna þriggja“,
sem var dásamlegt gamalt
hús, en ég fékk aldrei að
vita neitt um einkamál hans.
Þess vegna var ég afbrýðis-
söm út í konurnar, sem ég
var sannfærð um að hann
hitti, þegar hann skrapp út
úr borginni í nokkra daga,
án þess að segja mér hvert
hann færi. Loksins þraut
þolinmæði mína og ég sagði
honum, að ef hann ekki
segði mér, hvar hann hefði
verið, væri öllu lokið milli
okkar. Þá fór hann með mig
á barnaheimili og sýndi mér
átta ára dóttur sina, sem
var andlega vanheil. Siðan
sagði hann mér alla sorgar-
söguna. Þegar litla stúlkan
var aðeins tveggja ára hafði
liún lent í bílslysi, þar sem
tvennt lézt. Elskhugi konu
hans hafði ekið bílnum.
Samt hafði hún blákalt hald-
ið því fram við réttarhöldin,
að Johnny hefði ekið bíln-
um og hann hlaut fimm ára
látin, en elskhuginn var enn
á lífi, og það var ekki erfitt
að skilja, að Johnny þráðj
hefnd. Sama kvöldið og
liann sagði mér þessa sögu
bað hann mín, og ég þurfti
ekki að hugsa mig um áður
en ég játaði. Svo fór hann
til Parísar í viku tíma og
ég fékk simskeyti, þar sem
hann bað mig um. að koma
til „Akurlendanna þriggja“.
Ég tók saman föggur mínar,
skrifaði Paul kveðjubréf og
ætlaði aldrei að koma heim
aftur. Á leiðinni til „Akur-
lendanna þriggja“ stöðvaði
Paul mig og sagði mér að
Johnny væri dáinn. Myrt-
ur...
Það þyrmdi yfir mig við
fregnina um dauða Johnnys.
Ég lá rúmföst margar vikur
og gerði mér ekki ljósa grein
fyrir því hvað gerðist um-
hverfis mig. Paul gekk um og
velti vöngum yfir einhverju,
það var allt sem ég skynjaði.
Það var eitthvað, sem angraði
hann og hann var orðinn ó-
styrkur og uppnæmur.
Dag nokkurn kom hann inn
til mín, einbeittur á svip og
röddin var ekki laus við
beiskju:
— Helzt vildi ég forðast að
auka þér ama, Kathy, en það
er eitt og annað sem ég verð
að hafa á hreinu. Hafði einhver
vitneskju um samband þitt og
Johnny Brants?
— Get ekki talað um hann,
sagði ég úrvinda en Paul lét
það eins og vind um eyrun
þjóta.
— Ég verð að fá vitneskju
um þetta atriði. Lögreglan hef-
ur byrjað umfangsmikla og
gaumgæfilega rannsókn í því
skyni að hafa upp á hinum
seka og við verðum fyrir alla
muni að forðast það að þú verð-
ir orðuð við málið.
— Ég kæri mig kollótta,
svaraði ég en ég gat þó ekki
að fullu gleymt orðum hans.
var á hnotskóg eftir morðingj-
anum en hversu árangursrík
sem rannsóknin yrði, þá fengi
ekkert vakið Johnny aftur til
lífsins. Aldrei mundi ég sjá
hann framar, aldrei heyra
dimma, hlýja rödd hans...
Endurminningarnar streymdu
fram og lá við að þær buguðu
mig gersamlega.
Paul sagði þá heldur stutt-
aralega að þótt ég skeytti því
engu hvað yrði um sjálfa mig,
þá bæri mér þó skylda til að
taka tillit til hans. Því vissi
einhver um það að ég hefði
haft í hyggju að hitta Johnny
þetta kvöld á Þremur Akur-
lendum, þá yrði lögreglan ekki
lengi að þefa það uppi, og þá
yrði ekki að sökum að spyrja ..
— Hneyksli! greip ég fram
í. Það er allt sem þú óttast!
— Nei, það geri ég ekki og
lengi vel trúði ég því að þú
hefðir myrt hann.
— Ég? hrópaði ég upp steini
lostin. — Ég sem elskaði hann!
Hvernig færðu það af þér að
segja annað eins?
— Afbrýði getur knúið hvern
sem er til að fremja morð.
— En ég var ekki afbrýði-
söm. Ég hafði enga ástæðu til
þess. Við ætluðum að gifta okk-
ur. ..
Mér varð orðfall þegar ég
leit í andlit Pauls.
— Við elskuðum hvort ann-
að, sagði ég loks, því skyldi
ég vera afbrýðisöm?
Paul leit á mig vantrúar-
augum.
— Hvað vissirðu eiginlega
um hann, Kathy? Hvað höfðuð
þið þekkst lengi?
— Nokkra mánuði.
— Aðeins nokkra mánuði og
þú vissir ekkert um hann?
reglan, sem vill fá fram ástæðu
morðingjans.
— Enginn getur hafa haft
nokkra ástæðu til að myrða
hann, sagði ég örvilnuð.
fangelsisdóm. Konan var nú Johnny var dáinn. Lögreglan
— Ég vissi allt, sem þörf
var á. Auk þess hefur þú engan
rétt til að gefa í skyn að ég
hafi ástæðu til að vera afbrýði-
söm. Þú sem þekktir Johnny
ekki einu sinni.
— Ég er ekki að gefa eitt
eða neitt í skyn. Það er lög-

r\
5"
w
— Þó var einhver sem gerði
það og komist lögreglan á snoð-
ir um tengsl ykkar... Já, ég
hélt sem sagt að þú hefðir
framið morðið og var viti mínu
fjær þangað til ég fann þig.
Eftir skamma stund hélt
hann áfram:
— í það minnst vil ég ekki
að þú verðir riðin við málið,
þó þú sért saklaus og auk þess
vildi ég sjálfur vera laus við
það.
— Þú?
— Getur þú ímyndað þér
nokkurn sem getur hafa haft
ríkari ástæðu til að myrða
Johnny en mig? Hann hló gleði-
vana hlátri.
VII. hluti
Eftir Maragaret Lynn
Kaldur ótti Pauls snart mig.
Hann hafði á réttu að standa.
— Paul! æpti ég en hann
greip fram í fyrir mér.
— En það var ekki ég sem
myrti hann!
18 FÁLKINN