Fálkinn - 03.02.1964, Síða 17

— En hvers vegna veittirðu
mér eftirför?
Hann leit á mig og sagði:
— Trúirðu því í raun og
veru að ég hafi ætlað að láta
þig hlaupast á brott án þess að
skerast í leikinn?
Ég svaraði önug en fékk ekki
varist þeirri hugsun að enginn
hefði haft veigameiri ástæðu
til að fremja morðið en hann.
— Gleymdu honum, Kathy,
sagði Paul harkalega. — Þú
segist hafa unnað honum hug-
ástum en það getur einfaldlega
verið af þvf að þú þekktir hann
ekki nógu vel. Þú skalt ekki
halda að þú hafir verið sú eina
í hans augum. Þessi náungi átti
í kvennabralli jafnvel meðan
þið tvö ... Og hvernig þú gast
verið svona blind og ímyndað
þér að hann ætlaði að kvongast
þér, það fæ ég ekki skilið.
— Það er ekki satt! hrópaði
ég þrákelknislega, og jafnvel
þótt það sé satt, þá var það ég,
sem hann elskaði og við hefð-
um gift okkur strax og ég hefði
fengið skilnað frá þér.
— Þá get ég frætt þig á því
FÁLKINN 17
að Johnny Brant var í París
með annarri konu vikuna áður
en hann var myrtur, sagði Paul
þurrlega.
Ég starði á hann dolfallin.
— Það er ekki satt!
— Það er víst satt! Hefurðu
aldrei hugleitt hvers vegna
hann seldi ekki Akurlendin
þrjú, þennan afskekkta stað?
í því skyni að vera þar óhult-
ur með hinar og þessar kvens-
ur.
— Þú lýgur! skrækti ég.
Þetta er andstyggileg ásökun!
— Það stóð þó í blöðunum
daginn eftir morðið, sagði
Paul um leið og hann arkaði út
úr herberginu. Hann kom að
vörmu spori með hlaða af dag-
blöðum í höndunum og rétti
mér.
— Ég hef haldið þessu
saman, sem skrifað var um
málið, sagði hann, af því ég
vildi fylgjast með því. Ekki
vegna þess að mér léki nokkur
forvitni á að kynnast ástalífi
hans. Þú getur lesið þetta.
Ég þreif blöðin úr höndunum
á honum fleygði þeim í eldinn.
Paul ætlaði í fyrstu að hindra
mig í þessu, en lét sér nægja
að yppa öxlum.
— Þú hefðir átt að lesa
þetta. Þar var vitnað í fólk
sem hefur þekkt hann lengur
en þú og ætti að vita gerr um
málið. Varla hefur það allt bor-
ið Ijúgvitni?
— Að minnsta kosti hefur
það verið freklega ýkt, sagði
ég reiðilega. — Hann var ef til
vill dálítið laus á kostunum . ..
meðan hann hljóp af sér horn-
in, en hann var aðeins að bæta
sér upp þau ár, sem hann glat-
aði.
— Glataði? spurði Paul, —
hvað áttu við?
— Ég á við árin, sem hann
sat í fangelsi, sagði ég óþolin-
móð og bætti við beisklega:
— Það hlýtur að hafa staðið
einnig í blöðunum daginn eftir.
Þeir hafa varla getað á sér set-
ið að matreiða svo gómsætan
bita.
Paul hristi höfuðið.
— Nei, það var ekki minnst
á það einu orði. Hvers vegna
sat hann inni?
— Hann var sakaður um að
hafa orðið tveggja manna bani
í árekstri, en hann var saklaus.
Hann afplánaði dóminn fyrir
þann seka.
Svo virtist sem Paul efaðist
um orð mín og því sagði ég
honum allt af létta. Hann hlust-
aði á mig með athygli.
—v—
Ekki veit ég hvernig á því
stóð en smám saman rann það
upp fyrir mér að svo virtist
sem þetta væri engin nýlunda
sem ég sagði Paul. Að vísu
hafði hann hvorki með orðum
eða látæði gefið mér ástæðu
til að halda það, en samt sem
áður gat ég ekki varizt þeirri
hugsun að hann vissi þegar um
fangelsisdvöl Johnnys en úæri
aðeins að veiða upp úr mér
hvað ég vissi mikið um Johnny.
Þegar ég hafði lokið máli
mínu, sagði hann:
— Ég var á sínum tíma sækj-
andi í máli hans, Kathy, og
hann var sekur.
Ég horfði á hann vantrúuð.
Þetta gat ekki verið satt, því
Framh. á bls. 36.