Fálkinn - 03.02.1964, Síða 30

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREINHOLST
Stúlkan frá Gourson
Ameríski vælblöðrukóngur-
inn, margmilljónerinn John D.
Finnegan sat í klefa< sínum á
fyrsta farrými í Parísarhrað-
lestinni og virti landslagið fyr-
ir sér áhugalaus. Hann hafði
komið til Evrópu í leit að
eiginkonu, hann var orðinn
langleiður á öllum þessum pla-
tínuljósu, amerísku skvísum
með tóman hausinn, sem höfðu
nú umkringt hann nær því
heila mannsævi. Hann hafði í
hyggju að finna sér litla dökka,
franska mademoiselle.
Skyndilega kipptist hann við.
Á heygalta einum í grennd við
fornfálegan hóndabæ, lá ung
stúlka í sólbaði. Hún var ekki
klædd nema allra nauðsynleg-
ustu fötum.
Hún virtist mjög blóðheit,
lítil, dökk og frönsk.
John D. Finnegan hugsaði
sig ekki lengi um. Svo spratt
hann á fætur og rykkti í neyð-
arhemlana. Lestarstjórinn snar-
hemlaði svo hvein í öllu, far-
þegarnir veltust um í hrúgum
— og Parísarhraðlestin stóð
hreyfingarlaus á teinunum.
John D. Finnegan stökk út úr
lestinni og hljóp meðfram grjót-
garðinum í áttina að galtanum
þar sem fagra, franska sveita-
stúlkan lá.
Hún rak upp dálítinn skræk
fyrir hræðslusakir þegar hún
kom auga á hann, snaraðist i
blómmunstraðan bómullarkjól-
inn sinn og horfði heiftúðug á
hr. Finnegan.
— C’est vraiment trop fort!
En voilá des facons!
Þannig bunaði hún úr sér
skammaryrðunum og lét í ljós
þá skoðun sína að litlar fransk-
ar sveitastúlkur ættu að fá að
vera í friði fyrir ágengum og
atgangshörðum Ameríkönum.
Mr. Finnegan skildi ekki
baun í frönsku. Hvað gerír
amerískur milljónamæringur í
svona tilfelli? Því sveitastúlkan
skildi ekki orð 1 ensku. Jú,
hann dró upp úr vasa sinum
í skyndi eina milljón dollara
og stakk þeim í lófa stúlkunn-
ar. Og milljón dollarar hlaut
hún að skilja. Ósjálfrátt flaug
hún upp um hálsinn á Ame-
ríkananum og kvaðst vera hans
að eilífu.
En þá kom faðir hennar til
sögunnar, strangur mjög. Hann
stóð handan við grjótgarðinn
með veiðimannabyssu og mið-
aði miskunnarlaus á dollara-
hjarta hr. Finnegans en hr..
Finnegan hafði snör handtök
og stakk milljón dollurum
í vasa karlsins og karlinn
fleygði byssunni frá sér og
kyssti hr. Finnegan á báðar
kinnar og hálftíma síðar sat
hr. Finnegan inn í stofu í hin-
um fornfálega bóndabæ og
drakk súrt sveitavín. Og dag-
inn eftir kvongaðist hann
Jacqueline í litlu þorpskirkj-
unni i Courson-sur-Seine og
allar ungar stúlkur í sveitinni
dæstu og stundu.
Mr. Finnegan sneri heim til
Ameríku með hina ungu brúði
dökka og franska og í bréfum
sínum heim þreyttist hún aldrei
á að lýsa því hvað vel færi
um hana og þetta væri nú ein-
hver munur en að rölta um
holtin heima og setja hey upp
í glata og á hverjum jólum
sendi hún heim kassa fullan af
dollaraseðlum til gömlu hjón-
anna, foreldra sinna. Því
Jacqeline var góð stúlka og
trygg, þótt hún væri frönsk og
blóðheit.
Þannig liðu nokkur ár. Svo
kom mr. Finnegan til Evrópu
eitt sumar. Ekki vegna þess að
hann væri orðinn leiður á
Jacqueline, hann var bara í
verzlunarferð til Parísar. Hann
sat í fyrsta-farrýmisklefa í
Parísarhraðlestinni og horfði
áhugalaust út um gluggann á
landslagið í Frakklandi. Þegar
hraðlestin nálgaðist Courson-
Seine vaknaði áhugi hans, þar
hafði hann á sínum tíma fundið
hina ágætu Jacqueline sína.
Hann hallaði sér fram fullur
eftirvæntingar í því skyni að
koma auga á grjótgarðinn og
túnið. En andartaki áður en
lestin náði á staðinn, þá kom
lestarvörðurinn og dró svart
gluggatjald fyrir alla glugga í
klefanum, þeim megin, sem
sneri út að Courson-sur-Seine.
— Hvað á þetta að þýða?
spurði mr. Finnegan.
— Je suis faché, monsieur!
Þetta tekur aðeins andartak
svo rúllum við upp aftur, út-
skýrði lestarvörðurinn, þetta
er samkvæmt skipun stjórnar
járnbrautarinnar að við birgj-
um alltaf gluggana á þessum
stað. Fyrir 5—6 árum var
geggjaður Ameríkumaður á
ferð hér og kom auga á næst-
um berstrípaða stelpu á hey-
galta um leið og lestin brun-
aði hjá. Hann gaf henni eina
milljón og svo kvæntist hann
henni . Og siðan liggja allar
ungar stúlkur í Courson-sur
Seine berstrípaðar upp á hey-
göltum í hvert skipti sem
Parísarhraðlestin fer hjá!
Willy líreinholst.

-ÁLKINN