Fálkinn - 20.04.1964, Blaðsíða 11

Gamli, fyrrverandi barnakennarinn fann, þegar hann vaknaði
um morguninn, að viðhorfin til sonar hans höfðu gjörbreytzt á
þessárí nóttu. Eitthvað hafði skeð, en hann skildi ekki, hvað það
var eða hvernig það hafði gerzt. í huga han/ írlaði ekki lengur
á ásökunum í garð hins brotlega sonar, jafnvel þótt hann reyndi að
skyggnast þar um eftir þeim, rétt eins og sekt hans væri engin.
Hann leitaðist við að grandskoða þetta nýja viðhorf sitt, ef vera
kynni að hann væri enn undir áhrifum svefns og drauma. En allt
kom fyrir ekki. Það var óhagganlegt.
Gamli maðurinn settist framan á, fór í nærbuxurnar og smeygði
HIMS AKÆR
RlftlJON STEFÁKSSON
orðinn fjörgamall. Þó h
fótunum í inniskó. Siðán haltraði hann fram í snyrtiherbergið,
kastaði af sér vatni, þvoði sér um hendurnar og kembdi grátt hár-
strýið aftur með eyrunqm.
Var hugsanlegt að samtalið við konuna daginn áður hefði
stuðlað að hugarfarsbreytingu hans? Ekki trúði hann því.
Þetta var ekki konan hans, sem hann átti við. Nei, sjálfur átti
hann enga konu — hafði aldrei hneigzt mikið til kvenna, og nú
afði hann lent í því að kvænast eins og
fleiri, þá kominn talsvert yfir fertugt. En konan hans dó eftir fárra
ára hjónaband. Áður ól hún h'jnum þennan son, sem nú sat í
fangelsi og beið dóms fyrir endurteknar lagayfirtroðslur.
Allt frá því að drengurinn stálpaðist lágu áhyggjurnar á kenn-
?að var mikil mæða, hvernig sonur hans
sig. Og það var ójgaman fyrir hann að horfa upp á þetta og
rönd við reist, hann sem þó gegndi þeirri atvinnu að upp-
börn og unglinga.
var svo sem vprt til að minnast á hjá öðru verra, þótt
sonur hans hefði margsianis verið dæmdur fyrir ölvun á almanna-
fáeri, heldur var einnig jm að ræða dómá fyrir þjófnað, skjalafals
og fjárdrátt. Fjögur bö ’n átti hann í lausaleik, einnig tvö með
sömu konunni, og þótti nörgum mikið ábyrgðarleysi. Þó voru þetta
máske allt smámunir sananborið við hið síðasta, stórþjófnað, sem
leiddi af sér húsbruna o,; voveiflegt slys — mannslát.
Öldungurinn byrjaðd að klæða sig með smástunum, tautandi
við sjálfan sig í lágum hljóðum eins og gerzt hafði vandi hans á
síðustu árum eftir að hann fór að vera lengst af einn.
Já, þessi kona, sem hann talaði við í gær, var sú, sem sonur
hafði aðallega haldið við upp á síðkastið, fjórða barnsmóðir
hans. Ekki sá hann anpað en að hún meinti allt, sem hún sagði.
það var allt á sömu bókina lært, ýmist afsakanir eða lofsyrði
um Jóhannes son hans.
Hún sagði, að Jóhannes væri í rauninni góður maður, bara
margendurtekin óheppni, sem mætt
hefði á honum. Já, hún komst þannig
að orði. Yfirsjónir hans stöfuðu af
því og að hinu leytinu af því að
hann væri svo oft misskilinn. Meira
að segja var henni mjög til efs fjöl-
lyndi hans í ástamálum. Það var
óheppni hans í þessu eins og fleiru
að ánetjast konum, sem hvorki voru
nógu góðar fyrir hann né reyndust
honum vel. Hann sá það því miður
of seint.
Drykkfelldur, sagði hún. Jú, hann
var víst fæddur með þessum ósköp-
um að vera ölkær. En nú hafði hann
undanfarið dregið úr áfengisneyzlu
Framhald á bls. 39
FÁLKINN 11